της Παναγιώτας Π. Λάμπρη
http://users.sch.gr/panlampri/
Πότε θα γίνει μια διαμαρτυρία για όσους χάνονται στους δρόμους, σκέφτομαι.Όχι απ’ αυτές που γίνονται χάριν εντυπωσιασμού, αλλά ουσιαστικήκαι ν’ αφορά στον καθένα και στην ευθύνη που φέρει ως άτομο και ως πολίτης για το θέμα. Και τούτο, διότι η μία χρονιά διαδέχεται την άλλη, αλλά το χυμένο σε τροχαία ατυχήματα αίμα μοιάζει να μη μας αγγίζει. Το συνηθίσαμε φαίνεται, όπως όλοι συνηθίζουν ή στον βαθμό που μπορούν αποδέχονται τη συμφορά που τους έλαχε!
Πόσο μάλλον, που πολλοί εξ αυτών,οι οποίοι θυσιάζονται στον θεό της ταχύτητας και της ανευθυνότητας, είναι νέοι. Όχι πως η ζωή των υπολοίπων αξίζει λιγότερο, αλλά στα νιάτα ταιριάζει η ζωή, η δημιουργικότητα, η χαρά και όχι η πρόωρη φυγήτους για το επέκεινα.
Και δεν έφτανε μόνο αυτό, πλέον θύματα των οχημάτων είναι και πολλοί πεζοί, οι οποίοι παρασύρονται από απρόσεκτους οδηγούς και, όχι σπάνια, εγκαταλείπονται απ’ αυτούς! Τόσο έχει χάσει η ανθρώπινη ζωή την αξία της και τόσο έχει ψηλώσει η ασυνειδησία ορισμένων.
Τι κι αν παρουσιάζονται στα Μ.Μ.Ε. σχετικές τραγικές εικόνες, τι κι αν ακούγονται δακρύβρεχτα λόγια και γίνονται συγκινητικοί αποχαιρετισμοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τι κι αν …Ο θεός – αυτοκίνητο μπήκε στη ζωή μας και την άλλαξε προς το καλύτερο, αλλά, όπως κάθε αγαθό, χρησιμοποιείται από αρκετούς ως μέσο προβολής του ναρκισσιστικού «εγώ» τους και συχνά παίρνει τη μορφή φονικού όπλου από κείνους που οδηγούν παραβιάζοντας ακόμα και βασικούς κανόνες του Κ.Ο.Κ. Αυτά, μέχρι να γίνει το ατύχημα, το οποίο μπορεί ν’ αφαιρέσει τη ζωή των ίδιων ή άλλων ή να τους αφήσει δια βίου ανάπηρους!
Πρέπει κάτι να γίνει λένε πολλοί, ειδικά στα σχολεία! Οπωσδήποτε εκεί, αλλά οι γονείς και η υπόλοιπη κοινωνία καμία ευθύνη δεν φέρουν; Η μακρά εμπειρία μουστην εκπαίδευση, πάντως, λέει πως τα σχολεία, τα οποία έχουν θρηνήσει για μαθητές τους που χάθηκαν στην άσφαλτο και σήκωσαν το ψυχολογικό βάρος των υπολοίπων για τις απώλειες, δεν αδιαφορούν, καθώς, πέραν των σχετικών διδακτικών ενοτήτων, οργανώνονται προγράμματα που αφορούν στο θέμα και καλούνται ειδικοί, για να μιλήσουν, παρουσιάζοντας και τα επίχειρα της ανεύθυνης οδήγησης.
Είναι γνωστό, επίσης, πως το σχολείο αποτελεί μέρος της διαπαιδαγώγησης των παιδιών, η οποία, για να είναι αποτελεσματική πρέπει να συνεπικουρείται κυρίως από την οικογένεια και φυσικά από την κοινωνία. Διότι αν οι δύο τελευταίες κλείνουν τ’ αφτιά και τα μάτια, ό,τι και να κάνει το σχολείο αναιρείται εκ των πραγμάτων. Δεν είναι, μάλιστα, λίγες οι φορές που κλείνουν τα μάτια σε παθογένειες, οι οποίες ντύνονται τον μανδύα της συνήθειας ή της «νομιμότητας», με αποτέλεσμα, αν και όχι πάντα, να έρχεται η ώρα του πικρού λογαριασμού! Για παράδειγμα, παρότι είναι γνωστή η ηλικία απόκτησης διπλώματος οδήγησης, δεν είναι λίγοι οι έφηβοι που κινούνται στον δημόσιο χώρο ή φθάνουν και στο σχολείο τους οδηγώντας μηχανές, μικρότερου ή μεγαλύτερου κυβισμού, χωρίς να έχουν δίπλωμα οδήγησης, χωρίς καμία αναγκαία προφύλαξη κι έχοντας πολλές φορές ως συνεπιβάτες συμμαθητές τους. Φυσικά, υπάρχουν κι άλλοι, οι οποίοι οδηγούν αυτοκίνητο, πάλι υπό τις ίδιες συνθήκες.
Δεν είναι σε γνώση των γονέων και των κηδεμόνων αυτό; Εντάξει, το να μην γνωρίζουν ότι κάποιο παιδί ανέβηκε σε μηχανή συνομηλίκου του που δεν είχε δίπλωμα, μπορεί να μην το γνωρίζουν, αλλά όσοι αγοράζουν στα παιδιά τους μηχανή ή τους επιτρέπουν να οδηγούν το αυτοκίνητό τους, ενώ αυτά δεν έχουν δίπλωμα, πόση κοινωνική ευθύνη δείχνουν;
Φυσικά, μόνος εχθρός των εφήβων, οι οποίοι οδηγούν υπό τις ανωτέρω συνθήκες, είναι η τροχαία, μη και τους καταλογίσει παραβάσεις, την οποία περιγράφουν με γνωστά κοσμητικά επίθετα!Άλλωστε, αυτοί είναι άμεμπτοι, όταν κυκλοφορούν χωρίς δίπλωμα, χωρίς κράνος, κ.λπ. Και δεν λησμονώ το παράπονο μαθητή μου πως ο τροχονόμος όφειλε, αντί να «γράψει» τον ίδιο για τις παραβάσεις του, να πάει στο σπίτι του και να μιλήσει με τη μητέρα του για το θέμα! Είναι κι αυτή μια πρόταση, αλλά τι να της πει; Να της διδάξει τα αυτονόητα;Ούτε και την απόφανση κάποιας μητέρας ξεχνώ, η οποία, όταν κλήθηκε στο σχολείο, επειδή ο ανήλικος γιος της οδηγούσε αυτοκίνητο αντίθετα σε μονόδρομο πλησίον του σχολείου και υπό την επήρεια ουσιών, είπε πως του επιτρέπει να οδηγεί αυτοκίνητο, μην πάρει μηχανή και σκοτωθεί!
Θα μπορούσα να παραθέσω κι άλλες τέτοιες ιστορίες, αλλά δεν χρειάζεται, διότι, λίγο πολύ,είναι γνωστό τι συμβαίνει. Όπως γνωστό είναι, επίσης, ότι τα παιδιά δεν διδάσκονται με τις πολλές συμβουλές, αλλά με το στέρεο παράδειγμα. Εν προκειμένω, τι διδάσκουν οι γονείς και άλλοι ενήλικες, όταν παραβαίνουν ως κάτι φυσικό τον Κ.Ο.Κ.; Πώς να διδάξεις τη χρήση κράνους ως γονιός, αν δεν το χρησιμοποιείς; Πώς τη χρήση ζώνης, αν ποτέ δεν τη φοράς; Πώς την ασφαλή οδήγηση, αν επικίνδυνα οδηγείς; Πώς ένα σωρό άλλα, αν εσύ ο ίδιος συστηματικά τα παραβαίνεις; Διότι δεν αρκεί να δίνεις σχετικές συμβουλές, αλλά να συμβουλεύεις με το παράδειγμά σου, αφού τα λόγια μας που δεν συνοδεύονται από πράξεις, μοιάζουν μάταια και κενά, όπως εύστοχα σημείωσε και ο Δημοσθένης στον δεύτερο Ολυνθιακό (§12) του λόγο!
Και η κοινωνία, που μέρος της όλοι είμαστε, σχεδόν ομφαλοσκοπεί στο συγκεκριμένο θέμα, θαρρείς και τα νέα παιδιά που χάνονται, δεν είναι παιδιά της κι όταν γίνεται κάποιο τροχαίο ατύχημα, από το οποίο προκύπτουν νεαροί νεκροί ή ανάπηροι, έφταιγε η κακιά ώρα, η μαύρη μοίρα, ο κακός δρόμος,… Η ίδια ποτέ! Κι ενώ αιμορραγούμε, κάποιοι άλλοι φταίνε γι’ αυτό! Μόνο, όταν χτυπήσει η καμπάνα και για μας αναλογιζόμαστε τι δεν κάναμε σωστά, αλλά πλέον είναι αργά. Αργά για όλους!