Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη»

Του Βαγγέλη Σακέλλιου
Δικηγόρου

«… κάθε ελπίδα απωλέσθηκε να διασωθούν οι ναυαγοί.
Το πλοίο βυθίστηκε κι οι βάρκες απομακρύνθηκαν ακτινοειδώς.
Μια βαθιά ομίχλη εμπόδισε την επιχείρηση διασώσεως.
Αντιμετωπίζουμε πολλά προβλήματα – ίσιωσε τη γραβάτα σου…»
Νάνος Βαλαωρίτης
Αλληγορική Κασσάνδρα

Ξαναβλέποντας τον Ρομπέρτο Ροσελίνι σαυτό το διαμάντι του νεορεαλισμού, μέρες που είναι σκέφτηκα την Αριστερά σαν «ανοχύρωτη πόλη».
Βομβαρδίζομαι, όπως όλοι μας, από εικόνες, λέξεις – χιλιάδες λέξεις – , μηνύματα, ύβρεις, απειλές, υπονοούμενα, αποκαλύψεις, νουθεσίες στον αστερισμό μιας αποκαθήλωσης, αποκαθήλωση – ύβρη για τους Αριστερούς, όχι για την καθ’ ημάς Αριστερά.

Οι εξελίξεις, ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ και το μέλλον του, είναι ραγδαίες, μας ξεπερνούν. Αυτές οι γραμμές που αραδιάζονται τώρα αύριο, κιόλας, μπορεί να ξεπεραστούν, να μοιάζουν ανεπίκαιρες.
Να ξεκαθαρίσω κάτι, ήδη , γνωστό. Δεν ανήκω στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπήρξα φίλος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πίστεψα στον ΣΥΡΙΖΑ. Η αισθητική, η ηθική της Πολιτείας του, η ίδια η πολιτική του ουδέποτε με κέρδισαν, πράγμα μάλλον περίεργο για έναν παλιό «Ρηγά». Ή μάλλον εξαιτίας αυτού.

Υποστήριξα κι άλλοτε (βλ. «ΗΧΩ» της 16-2-2018), δηλαδή την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ «ήταν στα πράγματα», ο Τσίπρας Πρωθυπουργός και η Όλγα Υπουργός, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ήδη ακυρωμένος, ένας «έκπτωτος άγγελος». Έγραφα, έστω και καθ’ υπερβολήν, ότι «…ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύτηκε ως τιμωρός της αδικίας και θεματοφύλακας ιδανικών. Με άλλα λόγια ο σύριζα πολιτεύτηκε ως Αριστερά. Κι αυτή την Αριστερά την καπηλεύτηκε, την εξευτέλισε. Κι ίσως το πιο σημαντικό, την αντιποιήθηκε. Γιαυτό είναι και έκπτωτος, δηλαδή ακυρωμένος…».

Ωστόσο σήμερα, με ηττημένο τον ΣΥΡΙΖΑ, εξουθενωμένο το πολιτικό προσωπικό του, ανύπαρκτο και μηδαμινό το ενδεχόμενο μιας ολικής επαναφοράς του ως «δεύτερης φοράς Αριστεράς» μελαγχολώ, θλίβομαι.
Αναρωτιέμαι για το διακύβευμα, για το επίδικο αυτού του σπαραγμού, για το «γιατί» αυτού του ανιστόρητου και αντιαισθητικού πολιτικού κανιβαλισμού, για την α-πολίτικη εχθροπάθεια, για τις νέες μεθόδους , τα νέα ήθη, τους παλιούς πειρασμούς.

Αναγνωρίζω και αξιολογώ ως μείζονα γεγονότα, κρίσης και διάσπασης στους κόλπους της Αριστεράς, δύο κομβικά σημεία : την διάσπαση του 1968 που αφορούσε την 12η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, οπότε και γεννήθηκε το ΚΚΕ εσωτερικού, ως οιονεί ελληνική εκδοχή του ευρωκομμουνισμού, και την διάσπαση του 1991, οπότε και επικυρώθηκε πολιτικά η ενίσχυση της κομμουνιστικής φυσιογνωμίας του ΚΚΕ με την συνακόλουθη αποχώρηση αυτών που επεδίωκαν την μετεξέλιξη της ιδεολογίας του κόμματος δια της μετατροπής του (τότε ενιαίου) «Συνασπισμού» σε ενιαίο κόμμα.

Αυτές οι διασπάσεις έγιναν σε συνθήκες έντονης ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης, είχαν ισχυρό πολιτικό αποτύπωμα και ακόμα πιο ισχυρό ιδεολογικό πρόσημο.
Ακόμα και σήμερα το ενδιαφέρον για όσα πυροδότησαν και δρομολόγησαν αυτά τα μείζονος ενδιαφέροντος γεγονότα – σταθμοί στη διαδρομή της (κομμουνιστογενούς) Αριστεράς παραμένει αμείωτο : νέες εκδόσεις, νέα στοιχεία, μεταπτυχιακές εργασίες – ακόμα και διδακτορικά.

Με όλα αυτά θέλω να πω πως ο ιστορικός καλείται να καταγράψει και να ερμηνεύσει γεγονότα που παράγουν πολιτική, ή την πολιτική που μπορεί να παράξει γεγονότα.
Αλήθεια σήμερα πως θα κατέγραφε ο παλμογράφος της εποχής τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ; Ποιες προσλαμβάνουσες θα δημιουργούσαν λόγια και έργα του Στ. Κασσελάκη, του Π. Πολάκη, της Θ. Τζάκρη, του Π. Παππά, της Ελ. Ακρίτα , για να θυμηθούμε μόνο κάποιους με ιδιαίτερη και έντονη εχθροπάθεια για τους «εντός των τειχών» , με έντονη τοξικότητα ;

Για ποια ηθική κήδονται, ποιες αξίες υπερασπίζονται, ποιες αρχές υπηρετούν όσοι και όσες επιλέγουν ως «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» τα … ακροατήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων κι όχι έναν διάλογο πειθούς, ένα διάλογο για την Πολιτική, ένα διάλογο για την Αριστερά, ένα διάλογο για το αύριο.
Αυτή η Αριστερά, που πολιτεύτηκε όπως πολιτεύτηκε, που πορεύεται όπως πορεύεται, που γίνεται «είδηση» και χλεύη στα πρωινάδικα της συμφοράς είναι μια άρρωστη Αριστερά, μια Αριστερά χωρίς προοπτική, χωρίς αύριο, ακόμα – ακόμα χωρίς σήμερα.

Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε και ήταν ανοχύρωτος. Χωρίς δικλείδες ασφαλείας, χωρίς αίσθηση του κινδύνου, χωρίς αίσθηση της αυτοσυντήρησης «ξόρκισε» δήθεν το παλιό αγκαλιάζοντας ένα άγνωστο, από το πουθενά, ρηξικέλευθο, απολίτικο, ξένο προς την ιστορία και το πρόταγμα της Αριστεράς.
Με την υπόσχεση ότι «εγώ θα κερδίσω τον Μητσοτάκη», με δέλεαρ «εγώ θα τα αλλάξω όλα», με σύμμαχο τον, κυρίαρχο στον ΣΥΡΙΖΑ, δικαιωματισμό και την εξ αντανακλάσεως υιοθέτηση της ΛΟΑΤΚΙ + κοινότητας, ο Στ. Κασσελάκης «τους πήρε το μαγαζί χωρίς να το καταλάβουν» όπως λέει και ο φίλος του ο Αντώναρος. Και επαναλαμβάνει αυτάρεσκα ο νέος επικοινωνιολόγος του Άρης Σπηλιωτόπουλος ! O tempora, o mores !!!
Ωστόσο, το φαινόμενο «Κασσελάκης» είναι σύμπτωμα αυτής ακριβώς της Αριστεράς.

Μια Αριστερά που κατατρύχεται ακόμα από τον αφύσικο εναγκαλισμό της με τους ΑΝΕΛ του Καμμένου (;) με την οβιδιακή της πολιτική μεταμόρφωση υπηρετώντας ένα τρίτο σκληρό μνημόνιο, με έργα και ημέρες εχθροπάθειας όταν δεν μπορούσε να ελέγξει «τους αρμούς της εξουσίας».

Αυτού του είδους η Αριστερά βρέθηκε ανοχύρωτη, όχι γιατί ορφάνεψε με την αποχώρηση του χαρισματικού ιδρυτή της, αλλά γιατί η ίδια δεν υπηρέτησε, δεν προέταξε, δεν υπερασπίστηκε ένα συνεκτικό εναλλακτικό σχέδιο πολιτικών όταν έπρεπε, όταν δηλαδή πολιτικά ηττήθηκε το 2019. Η παρήγορη (;) σκέψη επανάκτησης της εξουσίας, η χωρίς σχέδιο επαγγελία μιας πληθυντικής Αριστεράς, η σταδιακή απώλεια και της ιδεολογικής ηγεμονίας οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από λάθη, παλινωδίες, άρνηση αυτοκριτικής για τα κυβερνητικά πεπραγμένα, στην νέα δεινή ήττα του 2023.

Ένας ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν χωρίς αντοχές, σχεδόν ημιθανής, απαξιωμένος και αποξενωμένος, χαμένος για χαμένος αφέθηκε ανυποψίαστος στην γοητεία του … Κασσελάκη. Και η συνέχεια είναι γνωστή. Θλιβερή. Σαν να ξαναβλέπεις ριμέικ «τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» του πάντα ευαίσθητου Νίκου Παναγιωτόπουλου.
Δεν επιχαίρω για την κατάσταση αυτή. Τουναντίον. Η ιστορία της Αριστεράς στη χώρα μας είναι γεμάτη πληγές. Εμφύλιος, διασπάσεις, πάθη. Πάντα, ωστόσο, διέκρινες ευκρινώς ένα ιδεολογικό αποτύπωμα. Ένα πολιτικό διακύβευμα. Στην ιστορική διαδρομή του ΚΚΕ για παράδειγμα το επίδικο ήταν πάντα πολιτικό, βαθύτατα πολιτικό, είτε μιλάμε για την Τασκένδη, είτε για την διάσπαση του 1968, είτε για την διάσπαση του 1991.

Το ΚΚΕ με την ιστορικότητα της διαδρομής του μπορεί να διαφυλάξει και να υπερασπιστεί το ηθικό και πολιτικό πρόταγμα του προτάσσοντας πάντα «το πολιτικό», έστω κι αν τραυματίζεται. Αντιθέτως στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πολιτικό διακύβευμα. Δεν υπάρχει πόλεμος ιδεών. Η κουβέντα γίνεται για τα «κλειδιά» του μαγαζιού που έπαψε να είναι «γωνία».

Ούτως εχόντων των πραγμάτων θα πρότεινα στην φίλη μου την Όλγα, που επιμένει και πασχίζει αξιοπρεπώς , αλλά μάλλον μάταια, για την τιμή αυτής της Αριστεράς που περιέγραψα, στο επικείμενο συνέδριο του κόμματος της να χαρίσει στον Κασσελάκη το «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου. Αν τύχει και το διαβάσει ίσως θα καταλάβει και τότε μπορεί να … αποχωρήσει ησύχως….