Γράφει :
ο Πάρις Ν. Κονιτσιώτης
Ξημέρωσε η πρώτη του έτους. Οι πρώτες δειλές ακτίνες ενός ήλιου με δόντια έπεφταν πάνω στο τζάμι του παραθύρου. Μία από αυτές τον ανάγκασε να ανοίξει τα μάτια του και το κρύο στο δωμάτιο τον έκανε να τυλιχτεί περισσότερο μέσα στα σκεπάσματα.
Δεν πρόλαβε να κλείσει τα μάτια του ξανά και μια ευχή στον δρόμο που ειπώθηκε με ένταση τον έκανε να εννοήσει τη χρονική στιγμή.
Πρωτοχρονιά ενός ακόμη σωτήριου έτους κι αυτόματα το χέρι του αντί να πιάσει την προέκτασή του, το κινητό, έπιασε το τηλεκοντρόλ. Έπεσε πάνω σε ενημερωτικό δελτίο κι αυτά που άκουσε από το στόμα της καλλικέλαδης εκφωνήτριας τον άφησαν ενεό και τον πλημύρισαν με περίεργα αλλά και ευχάριστα συναισθήματα.
Ρεπορτάζ από s/m έδειχνε τις τιμές να έχουν κατρακυλήσει και τον αρμόδιο υπουργό να επαίρεται για το κατόρθωμα και πριν προλάβει να κλείσει το στόμα του από την έκπληξη, νέο ρεπορτάζ από νοσοκομείο έδειχνε τα εξωτερικά ιατρεία ήσυχα χωρίς ουρές και τους θαλάμους λες κι ήταν δωμάτια πολυτελούς ξενοδοχείου.
Οι κάμερες συνέχισαν από τους δρόμους, όπου οι πολίτες πεζοί και εποχούμενοι κυκλοφορούσαν σε καθεστώς απόλυτης ηρεμίας και ασφάλειας.
Η εκφωνήτρια με σταθερή φωνή λες κι ήταν απόλυτα φυσιολογικό συνέχισε το σφυροκόπημα. Μιλούσε για το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία, για την συνθήκη ειρήνης που υπέγραψαν οι χώρες που εμπλέκονται στις πολεμικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή, οι Χούθι πέταξαν τα όπλα θυμίζοντας επανάληψη της Συμφωνίας της Βάρκιζας τον Φεβρουάριο του 1945 που προέβλεπε τον αφοπλισμό των αντάρτικων σωμάτων του ΕΛΑΣ, το Ιράν άνοιξε τις κάνουλες του πετρελαίου και απέσυρε το πρόγραμμα για κατασκευή ατομικών βομβών, ο ΙSIS πέταξε τα όπλα κι έγινε θρησκευτική πολιτιστική οργάνωση, η Γαλλία απέκτησε –επιτέλους- σταθερή κυβέρνηση, η Γερμανία ξεπέρασε – ως συνήθως – όλες τις κρίσεις οικονομικές και πολιτικές, ο νέος Πλανητάρχης εμφανίστηκε με αποφάσεις πλήρως εναρμονισμένες στην κανονικότητα με αγκαλιές κι αγάπες με τον Βλαδίμηρο Πούτιν κι η Ρωσία έκανε αίτηση για ένταξη στο ΝΑΤΟ (όχι αυτό ήταν πολύ τραβηγμένο …).
Έκλεισε τα μάτια του και τον κυρίευσε μια υπέρτατη αγαλλίαση. Επιτέλους τα πράγματα είχαν πάρει φυσιολογική τροπή για μια ήρεμη και ανθρώπινη διαβίωση.
Του ήρθαν στο νου τα πολλά περιστατικά του τελευταίου καιρού που είχαν κοινό τόπο την ψυχική διαταραχή. Επιθέσεις αναίτιες, δολοφονίες, τραυματισμοί με μαχαίρι, με λοστό, με παρασύρσεις πεζών από αυτοκίνητα, με ανατριχιαστικά τροχαία ατυχήματα. Αυτή η ψυχική διαταραχή επεκτεινόταν από τους απλούς πολίτες κι έφτανε να αναρωτηθεί μέχρι ηγέτες κρατών – αν είναι δυνατόν !- με χαρακτηριστικό δείγμα εκείνον τον Κιμ της Βόρειας Κορέας που έστειλε τους στρατιώτες του «ως πρόβατα επί σφαγή» στον Ρωσοουκρανικό πόλεμο. Δεν ήταν τυχαίο που τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι απευθύνονταν στους ειδικούς της ψυχικής υγείας.
ΟΙ σειρήνες αστυνομικών και νοσοκομειακών αυτοκινήτων, που προέρχονταν από την τηλεόραση τον τίναξαν στον αέρα και τον επανέφεραν στην ρεαλιστική πραγματικότητα. Κι όμως πρωτοχρονιά διάλεξε ένας βλαμμένος στην Αμερική να σκοτώσει 15 ανθρώπους, στο Μαυροβούνιο ένας ψυχάκιας άλλους τόσους, στις Σέρρες μαχαίρωσαν μέχρι θανάτου ένα 34χρονο παλληκάρι για ασήμαντη αφορμή, ενώ σε διπλανό παράθυρο έβλεπε τους πολέμους να συνεχίζονται με αμείωτη ένταση.
Αισθάνθηκε σαν εκείνον τον πάμπλουτο Ασιάτη που αγόρασε στη Νέα Υόρκη έναν πίνακα με πέντε εκατομμύρια δολάρια, που δεν απεικόνιζε τίποτα, μόνο είχε μια πραγματική μπανάνα κολλημένη πάνω του. Κι αφού τον αγόρασε πληρώνοντας αυτό το υπέρογκο ποσόν, πήρε την μπανάνα και την έφαγε, κι έμεινε ο πίνακας ένα άσπρο χαρτί.
Όλα ήταν ένα όνειρο χειμερινής νυκτός, μια ουτοπία.
Λέμε τώρα, σε περίπτωση που … για να δανειστώ τον τίτλο από πρόσφατο σουξέ του Νίκου Καρβέλα, θα θέλαμε να ζήσουμε πιο ήρεμα, πιο ήσυχα, με ασφάλεια,με ισότητα, κρατική φροντίδα και αξιοπρέπεια.
Οι ώμοι του βάρυναν, γιατί τότε συνειδητοποίησε ότι αυτό που του φορτώθηκε είναι ένας χρόνος ακόμη.
Δεν ήταν βέβαια ο Μπέτζαμιν Μπάτον που είδαμε στο σινεμά με τον Μπράντ Πίτ στο ομώνυμο ρόλο, όπου η ηλικία του ακολουθούσε αντίστροφη πορεία, δηλαδή αντί να μεγαλώνει κάθε χρόνο, αυτός μίκρυνε.
Πάντα ο χρόνος μετράει μπροστά, ανεξάρτητα από τη θεωρία του κοσμολόγου Στίβεν Χόκινγκ, που στο βιβλίο του «Το χρονικό του χρόνου » έθετε το ερώτημα « γιατί ο χρόνος φαίνεται να προχωρεί εμπρός κι όχι αντίστροφα;».
Κάπου διάβασα μια φράση του Θάνου Μικρούτσικου την περίοδο της αρρώστιας του: « Χρόνος=θάνατος. Μου αρέσει να συνομιλώ με το χρόνο. Εγώ κι αυτός είμαστε δυο πυγμάχοι σε ένα ρίγκ, μου λέει θα σε κερδίσω, γιατί όλους τους κερδίζω».
Ο χρόνος είναι ένας ανεμοστρόβιλος που μας ρουφάει όλους.
« Α΄ρε χρόνε αλήτη π΄ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς » λέει ο στίχος του τραγουδιού με την Αλκηστη Πρωτοψάλτη, που ανέφερε προχθές στο άρθρο του στα ΝΕΑ ο Μένιος Σακελλαρόπουλος. Και συμπλήρωσε:
«Τίποτε άλλο δεν μπορούμε να κάνουμε για τον χρόνο, μόνο αξιοποίηση δίχως να τον σκορπάμε άσκοπα κι ίσως ανάρμοστα».
Άρτα 03/01/2025