Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή την φετινή εορτή του Πάσχα

H λέξη Πάσχα σημαίνει διάβαση, πέρασμα, έξοδος και αναφερόταν αρχικά στην έξοδο του Ισραήλ από την αιχμαλωσία της Αιγύπτου.
Αυτή η «εορτή εορτῶν» μας καλεί και εμάς σήμερα σε μια πολυδιάστατη έξοδο. Έξοδο από την απογοήτευση που δημιουργεί η ανέχεια, τα οικονομικά αδιέξοδα, η πίκρα της αδικίας, της συκοφαντίας, το παράπονο και η αγανάκτηση από την αχαριστία αυτών που ευεργετήσαμε ή και από την προδοσία αυτών που αγαπήσαμε. Έξοδο από την απογοήτευση που δημιουργούν τα λάθη, οι πτώσεις, οι αμαρτίες , οι αποτυχίες μας. Έξοδο από κάθε μορφή θανάτου.

Όταν όμως διαπιστώνει κανείς τον τρόπο με τον οποίο εορτάζεται σήμερα το Πάσχα στον Ελλαδικό χώρο, εύλογα διερωτάται: πώς ο πάλαι ποτέ θεοσεβούμενος και ευλαβής Έλληνας, την κατεξοχήν αυτή Εορτή της Ορθοδόξου Ανατολής, η οποία «πανήγυρις εστί πανηγύρεων, εν η ευλογούμεν Χριστόν εις τους αιώνας» (Ειρμός της Η΄ ωδής του Αναστάσιμου Όρθρου), την μετέτρεψε σε ασεβές φολκλορικό «πανηγύρι»;
Κρατώντας σήμερα ο νεοέλληνας μια λαμπάδα και ένα κόκκινο αυγό στο χέρι (άραγε γνωρίζει τον συμβολισμό του αυγού;) αντιμετωπίζει την Νύκτα του Πάσχα ως ένα ευτράπελο «φολκλορικό happening».
Τι συνέβη ώστε, με το χρόνο, να απωλέσει ο Έλληνας την Ορθόδοξη ταυτότητά του; Αυτήν που του δόθηκε την ημέρα της Βαπτίσεώς του με την «Σφραγίδα Δωρεάς Πνεύματος Αγίου»;
Πώς άφησε την κάποτε παροιμιώδη προς τα Θεία ευλάβειά του;

Πώς, και γιατί, εγκατέλειψε την πηγαία προς την Εκκλησία αγάπη και αφοσίωσή του;
Ο Ιερός Χρυσόστομος διακηρύττει στον Κατηχητικό του Λόγο, «Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες». Μη λησμονούμε όμως ότι δαίμονες δεν εμφωλεύουν μόνο στην «αιρετική Δύση». Υφίστανται και στην καθ΄ημάς Ανατολή. Και σ΄αυτή ακόμη την Ορθόδοξη Ελλάδα!
Την Πέμπτη της Διακαινησίμου 2013, στην εφημερίδα «Εστία» δημοσιεύθηκε ένα εξαίρετο χρονογράφημα της Μαρίας Μπαλοδήμου, υπό τον τίτλο «Πάσχα στην Πλάκα». Στο εν λόγω γραπτό της, η γνωστή αυτή δημοσιογράφος, αφού πρώτα περιέγραφε, με συγκίνηση και νοσταλγία, την κατανυκτική ατμόσφαιρα η οποία δέσποζε κάποτε την Μεγάλη Εβδομάδα και τη νύκτα του Πάσχα στην γραφική Πλάκα τής νιότης της, στη συνέχεια εκδήλωνε απογοήτευση και πόνο για την, κατά την τέλεση των Ιερών Ακολουθιών των σεπτών αυτών ημερών, βλάσφημη και ξετσίπωτη συμπεριφορά των νεο-Ελλήνων, «που μέσα σε λίγες δεκαετίες έχασαν την φυσιογνωμία τους, τον σεβασμό τους, και ό,τι τους χαρακτήριζε ως Έλληνες ορθοδόξους». Και περάτωνε το κείμενό της, θέτoντας ένα αδυσώπητο ερώτημα: Τελικά, «ποιοί έκαμαν Πάσχα στην Πλάκα, και ποιοί Πάσχα ″της πλάκας ″»;

Και δεν είχε άδικο. Διότι αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι οι χιλιάδες πιστών (;) που κατακλύζουν μεν τον πέριξ του Ναού χώρο την νύκτα του Πάσχα, αλλά διασκορπίζονται «ως εκλείπει καπνός» και εξαφανίζονται «ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός» μόλις ηχήσει το «Χριστός Ανέστη», αδιαφορώντας πλήρως για ό,τι θα ακολουθήσει ευθύς μετά το χαρμόσυνο αυτό άγγελμα, και εγκαταλείποντας μόνους κι΄έρημους λειτουργούς, ψάλτες και μια μικρή ομάδα ενσυνείδητων πιστών, να τελέσουν την Πασχάλια Θεία Λειτουργία, που είναι αρχή και πρότυπο κάθε Ευχαριστιακής Συνάξεως. Θα λεχθεί, ενδεχομένως, πως αυτό είναι το «Πάσχα Ελλήνων»! Είναι, όμως, «Πάσχα Κυρίου»; Ιδού το ερώτημα!
Αρχίζουμε και ξεπερνάμε και τους ειδωλολάτρες έχουμε φύγει μπροστά κατά πολύ.
Το Ορθόδοξο βίωμα έχει δώσει την θέση του στην “μαγική” λατρεία. Μια επιφανειακή επαφή με το Θεό και για κοινωνιολογικούς λόγους και ζήσαμε όλοι καλά και εμείς καλύτερα. Βγάλε από την Ορθόδοξη πίστη την “προσωπική σχέση” με το Πρόσωπο του Χριστού και μόλις έφτιαξες μια πολύ ωραία ειδωλολατρική θρησκεία. Συναλλαγή, τυπικότητα … και εντάξει πήραμε την ευλογία στο τσεπάκι μας.

Αόριστη και χαοτική επαφή με τον «ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ» που έχω φτιάξει μέσα μου. Για να φτάσω 90-100 ετών με παιδιά πυρηνικούς φυσικούς, τριώροφα και φράγκα στην τράπεζα. Για άλλη ζωή , μετάνοια και Βασιλεία των ουρανών αυτά είναι των παπάδων ….
Ζούμε στην εποχή της πλάνης. Όλα διαστρέφονται και η λατρεία της Εκκλησίας έγινε «μαγική τελετή».
Γιορτάζουμε την Ανάσταση σαν κάποιο υπερφυσικό θρησκευτικό γεγονός ή σαν μια πραγματικότητα η οποία φανερώνεται καθημερινά παντού και πάντα με αποκορύφωση την καρδιά του ανθρώπου;
Έκλεισε η Μεγάλη Εβδομάδα, για κάποιους, η εκκλησία έγινε θέατρο και η αυλαία έπεσε το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ στις 00:05. Η παράσταση τελείωσε οπότε η εκκλησία δεν μας χρειάζεται πλέον.

Τώρα οι Εκκλησίες θα ξαναγεμίσουν στις 15 Αυγούστου 2019. Φυσικά θα Κοινωνήσουμε τον Δεκαπενταύγουστο αφού έχουμε γλεντήσει στις καθιερωμένες χοροεσπερίδες (πάνε πακέτο αυτά), είναι οι λεγόμενες καλοκαιρινές ευλογίες.
Καταντήσαμε χειρότεροι από τους φαρισαίους, καθώς συκοφαντούμε την Ανάσταση του Χριστού, όχι πληρώνοντας τους στρατιώτες να σιωπήσουν για την Ανάσταση, αλλά ακυρώνοντάς την με την ίδια τη ζωή μας.
Μια «χριστιανική» ζωή που μυρίζει θανατίλα και δεν έχει καμία σχέση με την ελπίδα.
Ο Χριστός είπε ότι «ουκ έρχεται η βασιλεία του Θεού μετά παρατηρήσεως». Οι σημερινοί χριστιανοί μοιάζουν παρατηρητές, θεατές, τιμητές, και όχι ποιητές. Με την ζωή τους δεν μπορούν να νοηματοδοτήσουν ούτε τον εαυτό τους.
Ευτυχώς ο Χριστός Ανέστη….Ο αναστημένος Ιησούς πορεύεται δίπλα μας «εν ετέρα μορφή» κι εμείς τον προσπερνάμε ή και τον διώχνουμε στο όνομα μιας δικής μας «θρησκευτικότητας.

Ο άνθρωπος είναι το μόνο από τα επίγεια όντα της δημιουργίας που διαθέτει πνευματικές λειτουργίες. Γι αυτό έχει φθάσει στα σημερινά επιτεύγματα, έστω και αν στο βάθος, όλα αυτά , λόγω της κακής τους χρήσης, περιέχουν και το αυτοκαταστροφικό στοιχείο. Όλα τα άλλα έμβια όντα, ακόμα και τα θηλαστικά , που θεωρούνται ανώτερα, περιορίζουν τις λειτουργίες τους στην επιβίωση και την διατήρηση του είδους, δηλαδή σε ενστικτώδες επίπεδο. Αν αυτό συνέβαινε και με τον άνθρωπο, και τελικά, φθάναμε στο σημείο , όλη η προσπάθειά του να καταλήγει στο θάνατο, τότε ο άνθρωπος θα ήταν το πιο παράδοξο και το πιο δυστυχισμένο ον της φύσης. Γιατί όλος αυτός ο αγώνας; Για να επιβραβευθεί με λίγα εκατοστά χώματος; Δεν αντέχει σε καμιά λογική η όλη αυτή προσπάθεια. Τότε θα έπρεπε να επικρατούν δύο νόμοι. Ο νόμος της επιβίωσης και ο νόμος της ζούγκλας. Όσοι αρνούνται στην πράξη την Ανάσταση , αυτό προσπαθούν να επιβάλλουν. Την υποβάθμιση δηλαδή του ανθρώπου σε ζωώδη κατάσταση.

Όσο και αν αυτό φαίνεται πιθανό , δεν αντέχει στη λογική. Και η ελπίδα της Αναστάσεως είναι εκείνο που δίνει ποιότητα στην ανθρώπινη ζωή και βελτιώνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι ένα απομεινάρι από τον χαμένο παράδεισο, αλλά και μια υποθήκη, για επιστροφή του ανθρώπου στο «καθ’ ομοίωσιν».Όσο υπέρλογο είναι το γεγονός της Αναστάσεως, τόσο παράλογο είναι να τελειώνει η ζωή μας στον τάφο.
Ο Κύριος μας έδωσε έναν μεγάλο τίτλο τιμής: «Υμείς , φίλοι μου εστέ». Και μια διαβεβαίωση: «Ιδού ,Εγώ μεθ’ υμών ειμι , πάσας τας ημέρας, εως της συντελείας του αιώνος». Στο χέρι μας είναι να τα αξιοποιήσουμε.
Ο μικρός Αλέξανδρος, στην ιστορία που γράφουμε στην συνέχεια, μας βάζει και ένα πολύ πρωτότυπο τρόπο στην υπέρλογη λογική της Ανάστασης.
«Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε με στρεβλωμένο σώμα, ήταν ήπιας μορφής αυτιστικό παιδί. Στην ηλικία των δώδεκα ετών ήταν ακόμη στη Δευτέρα Δημοτικού κι έμοιαζε ανίκανος να μάθει. Η δασκάλα του φρόντισε να γίνει … ιεραπόστολος. Να μη μείνει σε αυτό, που το Υπουργείο τους έχει πει να μάθουνε ή να μη μάθουνε, για να μην το διδάξουνε. Η δασκάλα αυτή ήταν πιστή κοπέλα, πραγματική ιεραπόστολος.

Εν τω μεταξύ είχε φτάσει η άνοιξη κι όλα τα παιδιά μιλούσαν με ενθουσιασμό για το Πάσχα που θα ερχόταν…
Η δασκάλα έδωσε σε καθένα από τα παιδιά ένα μεγάλο πλαστικό αυγό και τους είπε: «Θέλω να το πάρετε αυτό στο σπίτι σας κι αύριο να το φέρετε πίσω, αφού, όμως, βάλετε μέσα κάτι, που να δείχνει δημιουργία και νέα ζωή».
Το επόμενο πρωί είκοσι παιδιά ήρθαν στο σχολείο γελώντας και μιλώντας καθώς τοποθετούσαν τα αυγά τους στο μεγάλο καλάθι μπροστά στην έδρα της κυρίας τους.
Σε λίγο ήρθε η ώρα, για να ανοίξουν τα αυγά.
Στο πρώτο η δασκάλα βρήκε ένα λουλούδι. «Ναι, το λουλούδι οπωσδήποτε είναι σημάδι νέας ζωής», είπε η δασκάλα και συνέχισε λέγοντας «Μπράβο Μαρία!» στη μαθήτρια, που εν τω μεταξύ είχε σηκώσει το χέρι της δηλώνοντας ότι το αυγό είναι δικό της.
Το επόμενο αυγό περιείχε μια πεταλούδα, η οποία, όμως, έδειχνε πολύ ζωντανή. Η δασκάλα σήκωσε το αυγό ψηλά: «Όλοι γνωρίζουμε, ότι η κάμπια αλλάζει και «μετασχηματίζεται» σε μια όμορφη πεταλούδα. Πράγματι, αυτό είναι νέα ζωή, επίσης» είπε η δασκάλα.
Μετά η δασκάλα άνοιξε το τρίτο αυγό.
«Τα έχασε».

Τα αυγό ήταν άδειο.
Σίγουρα θα είναι του Αλέξανδρου, σκέφτηκε. Φυσικά δεν κατάλαβε τι έπρεπε να πράξει εκείνη τη στιγμή. Επειδή δεν ήθελε να τον ντροπιάσει, άφησε το αυγό στην άκρη και σήκωσε το χέρι για να πάρει άλλο. Ξαφνικά ο Αλέξανδρος πετάχτηκε. «Κυρία, δε θα πείτε τίποτα για το αυγό μου;»
Ταραγμένη η δασκάλα απάντησε: «Μα, μα Αλέξανδρε, το αυγό σου είναι άδειο!». Εκείνος την κοίταξε μέσα στα μάτια και της είπε με απαλή φωνή: «Ναι κυρία, μα και του Χριστού ο τάφος ήταν κι αυτός άδειος».
Ο χρόνος σταμάτησε.
Η δασκάλα προσπάθησε να συνέλθει.
Λίγη ώρα μετά ρωτά τον Αλέξανδρο: «Εσύ ξέρεις γιατί ο τάφος ήταν άδειος;» κι εκείνος απαντάει: «Ναι, το Χριστό τον σκότωσαν και τον έβαλαν εκεί, όμως, μετά αναστήθηκε. Αυτό δε δείχνει τη νέα ζωή;»

Το κουδούνι για το διάλειμμα χτύπησε κι ενώ τα παιδιά έτρεχαν με ενθουσιασμό για την αυλή του σχολείου, η δασκάλα έκρυψε το πρόσωπό της. Και έκλαψε….
Τρεις μήνες αργότερα ο Αλέξανδρος έφυγε από τη ζωή…
Όσοι συμμετείχαν στην κηδεία του, είδαν με έκπληξη πάνω στο φέρετρό του… είκοσι αυγά. Όλα ήταν άδεια. Σαν τον τάφο του Χριστού μας που ήταν άδειος, επειδή…
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!»
Πιστεύω στην Ανάσταση
-Γιατί είναι το μόνο που ταιριάζει στη λογική, όσο υπέρλογο και αν είναι
-Γιατί δεν μπορώ να φαντασθώ, έναν σαδιστή Δημιουργό, ο οποίος έφτιαξε ένα τέλειο ον, με σκοπό η όλη του προσπάθεια , να καταλήγει στο θάνατο και τη ανυπαρξία.
-Γιατί, η ανάμνησή της, κάνει τη ζωή μας ανθρώπινη και τις σχέσεις των ανθρώπων, σχέσεις συνύπαρξης και όχι σχέσεις αλληλοεξόντωσης.
-Γιατί μας προσφέρει την ελπίδα, ότι θα βρεθούμε με αυτούς που αγαπήσαμε, σε έναν καλύτερο κόσμο.

-Γιατί είναι η μόνη λυτρωτική αλήθεια.
Ας αντλήσουμε, λοιπόν, από τη λαμπρή εορτή της Αναστάσεως δύναμη αντιστάσεως στην παρακμή που μας απειλεί. Η πνοή της Αναστάσεως ας στηρίζει την πορεία μας για έξοδο από κάθε μορφή απογοητεύσεως».
.—————————————————–
Μες των καιρών την ανημποριά
Διώξε το γρέγο και το βοριά
Και ξαναγύρισε Ήλιε στη γη
Με του θριάμβου σου την κραυγή.
Ότι συ ει η αλήθεια και η ζωή και η ανάστασις.
Ο ων και ο ην και ο ερχόμενος.
(Ν.Γκάτσος)
(γρέγος: βορειοανατολικός άνεμος)