Στράτος Καλλώνης: Ο νέος πρέπει να ζει σαν άνθρωπος και όχι σαν σκιά!

«Η άποψη που υποστηρίζει την ελεύθερη επιλογή της χρήσης εξαρτησιογώνων ουσιών είναι μια απάτη. Η εξάρτηση δεν μπορεί να προκύπτει ως ελεύθερη επιλογή, δεν μπορεί να έχει ως προϋπόθεση την ελευθερία. Και εδώ πρέπει να παίρνει θέση ο κάθε ένας, πόσο μάλλον οι Δημοτικοί Συνδυασμοί, που πουλάνε παραμύθια για ανθρώπινες πόλεις, οικοδομημένες πάνω στην ανθρώπινη δυστυχία» σημειώνει ο υποψήφιος Δήμαρχος Αρταίων με την ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ, Στράτος Καλλώνης, με αφορμή το σχέδιο για εποπτευόμενους χώρους χρήσης ναρκωτικών.

Όπως τονίζει με συνέντευξή του στην ΗΧΩ, ο υποψήφιος Δήμαρχος Αρταίων, «ανθρώπινη αξιοπρέπεια και εξάρτηση είναι έννοιες αντίθετες. Δεν υπάρχει αξιοπρεπής χρήση. Και η Τοπική Διοίκηση πρέπει να έχει τη δική της συμβολή που να εξασφαλίζονται οι προϋποθέσεις θεραπείας για τα εξαρτημένα άτομα. Οι χώροι ελεγχόμενης χρήσης που θεσμοθετήθηκαν, ευελπιστούν να κρύψουν για λίγο ορισμένους χρήστες από το να τρυπιούνται σε κοινή θέα, για να συνεχίσουν να περιφέρονται σαν σκιές στις απάνθρωπες πόλεις του καπιταλισμού»

Ερ.: Με την ανακοίνωση σας για την αντιμετώπιση του προβλήματος των ναρκωτικών, ανοίξατε ένα τεράστιο θέμα. Τι σχέση όμως, έχει η εξάπλωση των ναρκωτικών με την Τοπική Διοίκηση;
Απ.: Τα ναρκωτικά, είναι μεταξύ άλλων, ένας ιδιότυπος τρόπος καταστολής και άσκησης κοινωνικού ελέγχου. Η πάλη ενάντια τους είναι μια πράξη αντίστασης απέναντι στην κυρίαρχη τάξη, στην κυρίαρχη νοοτροπία, στην χειραγώγηση, στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η δυνατότητα των ελεύθερων επιλογών ενός ανθρώπου είναι μια επαναστατική διαδικασία που προϋποθέτει την ελευθερία της συνείδησης μέσα σε ελεύθερες κοινωνίες. Συνεπώς, η άποψη που υποστηρίζει την ελεύθερη επιλογή της χρήσης εξαρτησιογώνων ουσιών είναι μια απάτη. Η εξάρτηση δεν μπορεί να προκύπτει ως ελεύθερη επιλογή, δεν μπορεί να έχει ως προϋπόθεση την ελευθερία. Και εδώ πρέπει να παίρνει θέση ο κάθε ένας, πόσο μάλλον οι Δημοτικοί Συνδυασμοί, που πουλάνε παραμύθια για ανθρώπινες πόλεις, οικοδομημένες πάνω στην ανθρώπινη δυστυχία.

Ερ.: Στην ανακοίνωση σας για το πρόβλημα των ναρκωτικών είπατε ότι θα επαναφέρετε την πρόταση σας για ίδρυση «στεγνού» προγράμματος. Σε τι ακριβώς αναφέρεστε;
Απ.: Χρόνια τώρα στρώνονταν το έδαφος για να κάτσει στα «μαλακά» το σημερινό ανοσιούργημα, με το «χαριτωμένο» όνομα «χώροι ελεύθερης χρήσης», που ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα, εκτός του Κ.Κ.Ε. Πρόκειται για μια επιλογή που οδηγεί στην απαξίωση της θεραπείας προς όφελος της υποκατάστασης και της δια βίου χορήγησης υποκαταστάτων, με άλλοθι τον περιορισμό της βλάβης. Η φασιστική αντίληψη ότι ο εξαρτημένος είναι δια βίου άρρωστος, πάσχον από μια χρόνια υποτροπιάζουσα νόσο του εγκεφάλου, στερεί από αυτόν το δικαίωμα να αλλάξει την ζωή του. Το ερώτημα των παιδιών , που κάνουν ανεξέλεγκτη χρήση, είναι εάν σήμερα υπάρχουν κίνητρα για να ζει ο νέος άνθρωπος ως άνθρωπος και όχι ως σκιά ανθρώπου. Αυτό το ερώτημα προκαλεί έναν αφόρητο ψυχικό πόνο, ένα θυμό απέναντι στην κοινωνική αδικία που εάν δεν βρει διέξοδο για να εκφραστεί προς τα έξω και να γίνει ανατροπή και επανάσταση ,θα στραφεί προς τα μέσα, προς τον εαυτό και θα γίνει ατομική ψυχοπαθολογία, κατάθλιψη και αυτοκαταστροφή. Τα ναρκωτικά έρχονται για να κάνουν βιώσιμο αυτό τον εσωτερικό πόνο. Τα ναρκωτικά προτείνονται ως ένας ιδιότυπος τρόπος καταστολής και άσκησης κοινωνικού ελέγχου. Αυτό που του προτείνουν με τους χώρους ελεγχόμενης χρήσης δεν είναι να ξανακερδίσει την ζωή του, αλλά να συνεχίσει να την χάνει με την εποπτεία του κράτους.

Οι χώροι εποπτευόμενης χρήσης, είναι οι χώροι που θα φυλακίσουν το νομιμοποιημένο περιθώριο των τοξικομανών. Οι χώροι αυτοί, και η δια βίου υποκατάσταση αφαιρούν την δυνατότητα στο εξαρτημένο άτομο να αλλάξει την ζωή του. Με αυτό τον τρόπο η καπιταλιστική κοινωνία, θυσιάζει τα παιδιά της και εξαγνίζει τις αμαρτίες της εποπτεύοντας τον θάνατό τους.
Εκεί ακουμπάει η δικιά μας πρόταση, στην δυνατότητα μέσω στεγνών θεραπευτικών προγραμμάτων, και η εμπειρία (π.χ. από τις μονάδες του ΚΕΘΕΑ) είναι καταλυτική. Πολλοί είναι οι συμπατριώτες μας που πέρασαν με επιτυχία από τα προγράμματα αυτά, αλλάζοντας κυριολεκτικά τη ζωή τους.

Ερ.: Ποιές είναι οι προϋποθέσεις για τους χρήστες για να οδηγηθούν σε μια νέα ζωή μέσα από τη δικιά σας πρόταση; 
Απ.: Αρκεί να το θέλουν, να είναι αποφασισμένοι για αυτό και να έχουν ένα και μοναδικό κίνητρο: Την ζωή τους. Για αυτή την μεγάλη απόφαση ποτέ δεν είναι αργά. Άλλωστε όλη η φιλοσοφία, όλη η λειτουργία, όλη η δομή των «στεγνών» θεραπευτικών προγραμμάτων βασίζεται σε αυτήν την αναντίρρητη αλήθεια, βασίζεται στην πίστη στον άνθρωπο που μπορεί να αλλάξει όπως προείπαμε την ζωή του, να ανακτήσει την αξιοπρέπεια του. Και, ξέρετε, ανθρώπινη αξιοπρέπεια και εξάρτηση είναι έννοιες αντίθετες. Δεν υπάρχει αξιοπρεπής χρήση. Και η Τοπική Διοίκηση πρέπει να έχει τη δική της συμβολή που να εξασφαλίζονται οι προϋποθέσεις θεραπείας για τα εξαρτημένα άτομα. Οι χώροι ελεγχόμενης χρήσης που θεσμοθετήθηκαν, ευελπιστούν να κρύψουν για λίγο ορισμένους χρήστες από το να τρυπιούνται σε κοινή θέα, για να συνεχίσουν να περιφέρονται σαν σκιές στις απάνθρωπες πόλεις του καπιταλισμού υπενθυμίζοντας σε όλους, με τον κοινωνικό τους θάνατο, πως η ανοχή στα ναρκωτικά είναι ντροπή και πως η αλληλεγγύη και η βοήθεια προς τα παιδιά που έχουν υποθήκευση τη ζωή τους στο βωμό της εξάρτησης είναι η μόνη αξιοπρεπής στάση. Αξιοπρεπείς είναι οι κοινωνίες που είναι ελεύθερες από ναρκωτικά και όχι με ελεύθερα τα ναρκωτικά.

Ερώτηση: Τι είναι αυτό που οξύνει το πρόβλημα των ναρκωτικών και ως προς τι, φέρνει ευθύνη μια Δημοτική Αρχή;
Απ.: Σήμερα, τα νέα δεδομένα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ο λαός μας, την αντιλαϊκή πολιτική που φορτώνεται στην πλάτη του, την επιβραβεύει και την προωθεί και η Τοπική Διοίκηση. Αυτό που λέμε για διάλυση των εργασιακών σχέσεων με ιμάντα και κινητήρια δύναμη και την Τοπική Διοίκηση, δεν είναι «φιλοσοφικός προβληματισμός», αλλά μια πραγματικότητα, που μετατρέπει τον νέο και τη νέα σε απασχολήσιμους ανθρώπους. Η καλημέρα αντικαταστάθηκε με το γεια σου διμηνήτη, τι κάνεις οχταμηνήτη κ.λ.π. Η εργασία σε όλη την διάρκεια της ζωής τους έχει πια τελειώσει. Οι απασχολήσιμοι εργαζόμενοι, κυρίως νέοι, δεν μπορούν να πραγματώσουν την ανθρώπινη ουσία τους μακριά και έξω από την εργασία.

Η απασχόληση όχι μόνο δεν επαρκεί, αλλά μακροπρόθεσμα, συσσωρεύει αδιέξοδα που οδηγούν σε υπαρξιακούς συγκλονισμούς, που γίνονται ακόμα χειρότεροι από απο πλευρές ενός τρόπου ζωής, που στερείται εκτός των άλλων και δημοτικών υποδομών σε πολιτισμό – αθλητισμό. Το ελάχιστο εισόδημα, το επίδομα, τα κοινωνικά παντοπωλεία, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την εργασία. Το αντίθετο μάλιστα. Πριμοδοτούν την ψυχολογία της φυγής, της ήττας, της υποταγής, της βίας, του φασισμού. Διαμορφώνουν σε αγαστή σύμπλευση με την υιοθέτηση ενός εκπαιδευτικού συστήματος, την παραγωγή μιας καταρτίσημης νεολαίας, που την οδηγούν σε έναν τεχνητό διαχωρισμό της ικανότητας από την προσωπικότητα, με τέτοιον τρόπο, που ο καταρτίσιμος, κυρίως νέος ή νέα, να είναι ένας κατακερματισμένος άνθρωπος που δεν έχει κανένα μέλλον. Η περιβόητη έννοια των γιάπηδων αυτό ακριβώς αναδεικνύει. Άριστη ανάπτυξη συγκεκριμένων ικανοτήτων, αλλά, αδιαφορία ως προς την προσωπικότητα.

Ερώτηση: Γιατί είναι πιο ευάλωτη η νεολαία;
Απ.: Για τη νεολαία, τα ερωτήματα είναι πιο πιεστικά. Πως μπορεί ένα νέο παιδί σήμερα, να αντέχει στην πίεση, να ελέγχει το άγχος του και να αντιμετωπίζει θετικά τις καταστάσεις, όταν τα φαινόμενα της κρίσης, του παρουσιάζονται ως μονόδρομος, η υποταγή ως νέος πατριωτισμός, η εκμετάλλευση ως η μόνη αλήθεια, και οποιαδήποτε φωνή και κυρίως πράξη αντίστασης ως λαϊκισμός; Όταν τα συναισθήματα θυμού και οργής απέναντι στην κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση επιτρέπονται μόνο όταν στρέφονται προς τα μέσα, προς τον εαυτό σου, προσδιορίζοντας τα στενά όρια παθολογικών καταστάσεων με την μορφή της ψύχωσης, και της κατάθλιψης; Όταν αυτά τα ίδια συναισθήματα δεν επιτρέπεται να εκφραστούν προς τα έξω ως μια υγιής αντίδραση, ως διεκδίκηση, αλληλεγγύη, ανατροπή και δημιουργία ενός καινούργιου κόσμου;

Ερ.: Τη σχέση διέπει την εξάπλωση των ναρκωτικών με τον κυβερνοχώρο;
Απ.: Κάτω από τις ίδιες διαδικασίες, ο κυβερνοχώρος υποκαθιστά τον πραγματικό φυσικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, ιδεολογικό κ.λπ. χώρο και μέσα από την μόδα, επιχειρείται μία πρόταση ζωής, για μία ζωή, που διαμεσολαβείτε από τους Η/Υ. Το άτομο, κάνει έρωτα, φίλους στο διαδίκτυο, πεθαίνει στο διαδίκτυο κ.λπ. Ένα τέτοιο άτομο, κυριαρχείται από την έλλειψη τόπου, χώρου ελευθερίας λόγων και έργων και βιώνει την τραυματική αίσθηση της έλλειψης του κοινωνικού του ‘’Είναι’’. Σε αυτές τις συνθήκες, οι άνθρωποι μπαίνουν στην υπηρεσία των ρόλων και όχι οι ρόλοι στην υπηρεσία των ανθρώπων.

Σημασία δεν έχει ποιος είσαι, αλλά τι δηλώνεις ότι είσαι. Έτσι, η ανθρώπινη ύπαρξη, συμπυκνώνεται στα στενά όρια μιας κάρτας σε τίτλο, επάγγελμα, αριθμό τηλεφώνου, διεύθυνση και χάνεται στους λαβύρινθους της κατάθλιψης, της ατομικής ψυχοπαθολογίας, συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό στην αποδόμηση του ανθρώπου. Γίνεται αντιληπτό, πως θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε την παράθεση παραδειγμάτων για πολύ ακόμη. Όμως, αυτό που προέχει, είναι να αναδειχτεί η διαδικασία που ο καπιταλισμός αποδομεί την ανθρώπινη προσωπικότητα, οδηγώντας την ανθρωπότητα στην βαρβαρότητα. Απέναντι λοιπόν, στον πολιτισμό της σήψης και της παρακμής, οφείλουμε να αντιπαραθέσουμε τον πολιτισμό της ανθρωπιάς, της προόδου, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ειρήνης, του σοσιαλισμού.