Συνέντευξη της Τόνιας Τσακίρη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη
– Πώς ξεκίνησε η συγγραφή του βιβλίου και πώς ανακαλύψατε τον ήρωα του βιβλίου σας;
«Το θέμα της αστεγίας του βιβλίου προέκυψε λόγω της γνωριμίας μου με τον Μιχάλη Σαμόλη, κατά τη διάρκεια των Αόρατων Διαδρομών, μιας ξενάγησης στη σκοτεινή πλευρά της Αθήνας, όπου ο Μιχάλης ήταν οδηγός. Παρακολούθησα την περιήγηση μαζί με τις κόρες μου καθώς ήθελα να τους δείξω ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και να εκτιμήσουν αυτά που έχουν. Η προσωπική ιστορία που μας αφηγήθηκε ο Μιχάλης Σαμόλης μας εντυπωσίασε, αλλά η περιήγηση σε σοκάκια γεμάτα άστεγους, ναρκωτικά και σεξεργάτριες μας συγκλόνισαν. Μετά από καιρό ξανασυνάντησα τυχαία τον Μιχάλη, ο οποίος μένει στον ξενώνα αστέγων, στο φεστιβάλ βιβλίου στο Ζάππειο να πουλάει το περιοδικό δρόμου ‘Σχεδία’ και έτσι όπως ήμουν περιτριγυρισμένη από βιβλία, μου ήρθε η επιφοίτηση να γράψω την ιστορία της ζωής του.
Ευελπιστώ η ιστορία του να εμπνεύσει τους αναγνώστες και να τους δώσει δύναμη, αισιοδοξία και να βλέπουν τους αόρατους με άλλο μάτι.
Γράφω πολλά χρόνια ως δημοσιογράφος, αλλά η ιστορία και το ταμπεραμέντο του ήταν αρκετά για να τολμήσω να βουτήξω στον κόσμο της συγγραφής. Επιπλέον, ένιωσα την ανάγκη να προσφέρω, να βοηθήσω όσο μπορώ όχι μόνο τους άστεγους, αλλά γενικά τους αόρατους ανθρώπους, τους οποίους η κοινωνία προτιμά να αγνοεί και να αποστρέφει το βλέμμα. Να τους φέρω στην επιφάνεια».
– Ο τίτλος Αόρατοι Άνθρωποι είναι συμβολικός ή δηλώνει κάτι κυριολεκτικά;
«Ο τίτλος είναι συμβολικός και απευθύνεται στους ανθρώπους που η κοινωνία έχει αποστρέψει το βλέμμα της και προτιμά να τους αγνοεί. Τους συμπεριφέρεται λες και είναι αόρατοι και το βιβλίο ευελπιστεί να τους κάνει ξανά ορατούς».
– Πώς νιώθει και επιβιώνει ο άστεγος στην Αθήνα;
«Η επιβίωση ενός άστεγου στην Αθήνα αλλά και σε όλες τις πόλεις του κόσμου είναι δύσκολη, ειδικά αν δεν ξέρει σε ποιες δομές να επισκεφθεί. Νιώθει όπως αναφέρει και ο τίτλος του βιβλίου αόρατος».
– Μου έκανε εντύπωση ότι δεν ρίχνει τα βάρη στους άλλους. Έχουν και άλλοι άστεγοι την ίδια στάση για αυτή τη δύσκολη κατάσταση;
«Αναλαμβάνει την ευθύνη του για την πορεία της ζωής του και φυσικά αναγνωρίζει τα λάθη. Κανείς δεν βρίσκεται στον δρόμο μόνο από συνθήκες, όπως αναφέρει ο ίδιος ο άστεγος του βιβλίου. Θεωρώ ότι λίγοι έχουν κάνει αυτοκριτική και παραδέχονται τα λάθη τους. Γι΄ αυτό και η εξιστόρηση του Μιχάλη με τον απολογισμό του μπορεί να βοηθήσει και άλλους άστεγους να αλλάξουν στάση, να βρουν τη δύναμη και να προχωρήσουν στη ζωή τους».
– Σπουδαία πληροφορία είναι ότι ο Μιχάλης Σαμόλης αναφέρει δομές και συσσίτια που έχει η Αθήνα για να αντιμετωπίσει αυτές τις καταστάσεις. Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτό το γεγονός;
«Είναι σημαντικό να γνωρίζουν οι αόρατοι άνθρωποι αλλά και όλοι μας ποιες και που υπάρχουν δομές που προσφέρουν από ψυχολογική βοήθεια, φαγητό, στέγη, εργασία και πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες. Με αυτόν τον τρόπο θα ξέρουν που να βρουν τους κατάλληλους συμμάχους για να αντιμετωπίσουν την αστεγία. Επιπλέον, οι πολίτες της Αθήνας μέσω αυτής της γνώσης έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν πραγματικά σε όσους το χρειάζονται και να αισθανθούν χρήσιμοι και αρωγοί στη βελτίωση της κοινωνίας μας».
– Τι μάθατε από τον Μιχάλη Σαμόλη στη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου και τα κρατήσετε ως αξίες;
«Ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και όμως τίποτα δεν είναι αδύνατο. Ο Μιχάλης ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, την εποχή της κρίσης τα έχασε όλα και βρέθηκε στον δρόμο με μια βαλίτσα. Όποια δυσκολία και να σας έρθει, να μην παραιτηθείτε. Μπορείτε να τη ξεπεράσετε, αρκεί να βρείτε τη δύναμη μέσα σας και τον αληθινό σκοπό της ζωής σας. Επίσης, ένα από τα βασικά life moto του Μιχάλη που κυριαρχεί και στο βιβλίο και το κράτησα και εγώ είναι ότι ‘Η ευτυχία βρίσκεται στα μικρά πράγματα και όχι στα μεγάλα’, αφού ο ίδιος αν και άστεγος δηλώνει πλέον ότι είναι ευτυχισμένος».
– Κατά πόσο βοηθά την κοινωνία όταν ο άστεγος αφηγείται την προσωπική του ιστορία;
«Θεωρώ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, όπως και εγώ μέχρι πρότινος δεν τους κοιτάνε στα μάτια και τους προσπερνούν. Χαρακτηριστικά όπως μου έχει αναφέρει και ο Μιχάλης, από τους 100 ανθρώπους που θα περάσουν από δίπλα του, όταν πουλάει το περιοδικό ΄Σχεδία’ μόνο δύο θα τον χαιρετίσουν. Η κοινωνία τους έχει γυρίσει την πλάτη, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας. Ξεκινήστε από μικρά βήματα. Μια απλή, χωρίς κόστος καλημέρα, αρκεί για να τους φτιάξετε την ημέρα. Να τους δώσετε λίγη σημασία, να αισθανθούν ότι είναι και αυτοί ορατοί άνθρωποι. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί αν η προσωπική ιστορία του Μιχάλη σας έχει αγγίξει και συγκινήσει».