«Στον επίπονο αγώνα που δίνουμε, για την περίθαλψη, την εξέλιξη, την εκπαίδευση, την αποκατάσταση και την εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης για τα παιδιά μας όταν δεν θα είμαστε πια δίπλα τους, θα θέλαμε το κράτος και τις υπηρεσίες του, αρωγό μας» αναφέρουν σε επιστολή διαμαρτυρίας τους 78 φορείς και συλλογικότητες από όλη την Ελλάδα, μεταξύ των οποίων και ο Σύλλογος Γονέων Κηδεμόνων και Φίλων Ατόμων με Αναπηρία “Αγκαλιά” νομού Αρτας.
Οι φορείς που συνυπογράφουν την επιστολή επισημαίνουν τις αδιανόητες περικοπές των ειδικών θεραπειών των ατόμων που χρήζουν ειδικής αγωγής μετά τα 18 έτη.
Στην επιστολή μεταξύ άλλων τονίζονται: “Ως γονείς και κηδεμόνες παιδιών με νοητικές αναπηρίες όπως αυτισμό και νοητική υστέρηση αντιμετωπίζουμε πολλές δυσκολίες τόσο από την στιγμή της γέννησής τους όσο και για την υπόλοιπη ζωή μας.
Περιττό να αναφέρουμε ότι το ίδιο ισχύει και για τις κινητικές αναπηρίες.
Στον επίπονο αγώνα που δίνουμε, για την περίθαλψη, την εξέλιξη, την εκπαίδευση, την αποκατάσταση και την εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης για τα παιδιά μας όταν δεν θα είμαστε πια δίπλα τους, θα θέλαμε το κράτος και τις υπηρεσίες του, αρωγό μας.
Αυτό αρμόζει σε ένα κράτος δικαίου που υπηρετεί τον άνθρωπο και τις κοινωνικές ανάγκες, μέσα από υψηλής ποιότητας προνοιακό έργο για τους ευάλωτους.
Δυστυχώς, για ακόμα μία φορά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την άγνοια, την αναλγησία που γεννά η τεχνοκρατική αντιμετώπιση των αναγκών μας, η πολιτική περικοπών και η πολιτική αδιαφορία.
Συγκεκριμένα: Πολλές οικογένειες βρίσκονται στην δυσάρεστη θέση να ανακαλύπτουν ότι μόλις το παιδί τους ενηλικιώνεται (μετά τα 18 έτη), συχνά οι ελεγκτικοί μηχανισμοί περικόπτουν τις μισές θεραπείες με την δικαιολογία πως δεν είναι πλέον απαραίτητες. Χωρίς κάποια επαναξιολόγηση, χωρίς κάποια εκτίμηση των αναγκών που είναι κατά βάση, ισόβιες. Η διακοπή παροχής των απαραίτητων θεραπειών για τα ΑμεΑ έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις οδηγίες των ιατρών και των θεραπευτών αλλά και κατά παράβαση των ίδιων των νόμων που ορίζουν την συνέχιση των θεραπειών στην ενήλικη ζωή. (…) Η ειδική αγωγή δεν έχει να κάνει μόνο με τις μαθησιακές δυσκολίες στο πλαίσιο ενός σχολείου. Η ενήλικη ζωή απαιτεί μια νέα οριοθέτηση συμπεριφοράς και κοινωνική προσαρμογή σε νέα δεδομένα (εκπαιδευτικό πλαίσιο, ξενώνας, προσαρμοσμένη εργασία).
Μπορεί η διαχείριση των συναισθημάτων και η ανάπτυξη των δεξιοτήτων να είναι περισσότερο απαραίτητες στην παιδική και εφηβική ηλικία, όμως τα άτομα με αναπτυξιακές διαταραχές δεν σταματούν να τις έχουν ανάγκη και κατά την ενήλικη ζωή. Το ότι οι κρατικές δομές για τα ενήλικα άτομα με αυτισμό είναι από ανύπαρκτες έως ελάχιστες, δεν σημαίνει ότι τα ενήλικα άτομα με αυτισμό δεν υπάρχουν.
Τονίζουμε επίσης με την παρούσα επιστολή την άμεση ανάγκη ύπαρξης ενιαίας Πολιτικής τόσο για τον αυτισμό όσο για τις νοητικές και κινητικές αναπηρίες γενικότερα. Αν το κρατικό προνοιακό έργο περιορίζεται μέχρι στιγμής σε μια επιδοματική πολιτική, τουλάχιστον, μη τη στερήσετε από τα παιδιά μας δημιουργώντας τους ακόμα μεγαλύτερο κενό και σύγχυση από την απότομη διακοπή των θεραπειών τους.
Αναμένουμε την αποδοχή του αιτήματός μας”.