Το Βλέμμα

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου

Το βλέμμα προσδιορίζει και απογειώνει τον άνθρωπο. Δεν είναι κοινό αλλά έχει κοινή θέα. Είναι ατομικό και ιδιωτικό, έχει όμως μια βαθιά κοινωνική διάσταση. Καταγράφει αυτό που βλέπει, το αποδίδει με εσωτερικές διεργασίες και τέχνη. Η Τέχνη είναι δική μας και όλων των υπολοίπων όμως. Δεν την διεκδικεί ο ένας, δεν υπάρχει ο μοναδικός, τα κλειδιά έχουν αντικλείδια και το βλέμμα, όποιο διακρίνει την τέχνη δεν διεκδικεί την μοναδικότητα.
Ένα ποίημα ξεπερνά τη γνώση κι το χρόνο και βρίσκεται στη δίνη της μοίρας, της σκοτεινής έλξης αλλά και στο φωτεινό γαλάζιο του πρωινού ουρανού.

Σε ένα βλέμμα που αναζητάς αιώνες και εκστασιάζεσαι διονυσιακά σα Μαινάδα μόλις το διακρίνεις. Λίγοι οι άνθρωποι με τις δεκαετίες μας φορτωμένες πλέον που μπορούν να συμπορευτούν μαζί μας. Ίσως πιο πολλές οι σιωπές και οι σκιές. Όταν τα χρόνια βαραίνουν πλέον τις νύχτες μας και η απόσταση από την πρώτη εμμονή της δοκιμής των πραγμάτων έχει πλέον ξεθωριάσει. Αναζητάς την Ιδέα.
Την Ιδέα του ανθρώπου, της αγκαλιάς που θα σε συντρέξει σε ξένη χώρα και έρημο, σε έναστρες νύχτες και μανιασμένες καταιγίδες θα περιμαζέψει τις στάχτες σου σε πυρωμένες παλάμες και θα τις σκορπίσει λυτρωτικά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, Βουνό- κάμπος, Θάλασσα –ουρανός…

Και όσο κι αν ψάχνουμε το καθάριο βλέμμα σ΄ αυτό που θα καθρεφτιστεί όλο το μεγαλείο της Αλήθειας συχνά πέφτουμε σε βλέμματα σκοτεινά, ύπουλα γεμάτα λάσπες που πατάμε και γλιστράμε ή εγκλωβιζόμαστε από το ψέμα και την πονηριά…τα σκοτεινά βλέμματα των σκοτεινών ψυχών…
Όμως το καθάριο βλέμμα την μεγάλης ψυχής και των ελάχιστων ανθρώπων που έχουν ξεπεράσει τον μικρό ορίζοντα και πετάνε σε άλλους ουρανούς, το τραγικό βλέμμα που εξιστορεί ιστορίες του αίματος και των ανθρωπίνων παθών και μύθων χωρίς καν να βγει μια πρόταση από το στόμα είναι μεγαλειώδες….Χείμαρροι και ποταμοί λάβας,,, το αίμα και η τραγικότητα που εξιστορεί το ένα και μοναδικό βλέμμα που μπορεί και εκπέμπει ακτίνες μακριά….

Το αίμα του βλέμματος και το βλέμμα του αίματος- το βλέμμα του λόγου και του φωτός, το βλέμμα του έρωτα και της πρόκλησης, ή το βλέμμα της αγάπης και της ευτυχίας, της δυστυχίας και της ορφάνιας από κάθε τι ανθρώπινο…δεν ξέρω τι δε μπορεί να χωρέσει σ΄ ένα βλέμμα, ξέρω όμως πως χωρά η αιωνιότητα εκεί μέσα του, η μαστοριά της θωπείας και της γοητείας όπως και το αντίστροφο…Η γαλήνη της γαλαζοπράσινης λίμνης και του άγριου ωκεανού. Τα όρια και η υπέρβαση, η έκσταση και η Τέχνη όλη της εξερεύνησης των σκοτεινών μυστηρίων του ανθρώπου και της φύσης του.

Μακάρι να τιμούσαμε τα μάτια και το βλέμμα μας…μακάρι να στεκόμασταν στο βλέμμα του Άλλου, του δίπλα μας του δικού μας συνανθρώπου και συνοδοιπόρου, του φίλου, του αδερφού, του πληγωμένου, του δυστυχισμένου, του ηττημένου…σίγουρα θα μαθαίναμε την αξία της οπτικής “αφής” και εξερεύνησης, της ευρετικής δύναμης του βλέμματος που μας οδηγεί σε νέα μονοπάτια ψυχής κι ονείρου…
Κάθε ψυχή είναι και γίνεται ό,τι βλέπει….Πλωτίνος. Ας δούμε με αγάπη.