Το κυνήγι πετυχαίνει μείωση των αγριόχοιρων; Τι πραγματικά ισχύει…

Γράφει ο Γιάννης Αμπατζίδης

Τα τελευταία χρόνια η αύξηση του πληθυσμού του αγριόχοιρου σε αρκετές περιοχές της χώρας εγείρει έντονα ζητήματα και πλήθος απόψεων.
Άλλοτε αυτές οι απόψεις εκφράζονται από αδαής που ουδεμία σχέση έχουν με το αντικείμενο και παρά μόνο εκφράζουν τους ευσεβής τους πόθους. Άλλοτε από ειδικούς που ναι, μεν, φέρουν γνώση, αλλά όταν λείπει η σφαιρική αντίληψη του νόος, τινός δεν μπορούν να αξιολογήσουν τα τεκταινόμενα έξω από το απύθμενο πηγάδι της «ειδικότητός» τους.

Οι αντιφάσεις
Από τη μία πλευρά, για χρόνια λέγεται από τους πολέμιους της θήρας πως το κυνήγι είναι καταστροφικό για την πανίδα κι έχει εξαφανίσει είδη αυτής. Από την άλλη ισχυρίζονται ότι το κυνήγι δεν μπορεί να μειώσει τους πληθυσμούς των αγριόχοιρων.
Επιπλέον, αναπαράγουν τελευταία και κάποιο άρθρο με τίτλο: «το κυνήγι δεν προσφέρει στον έλεγχο του πληθυσμού των αγριογούρουνων». Μάλιστα, αναφέρεται πως επιφέρει αντίθετα αποτελέσματα, δηλαδή την αύξηση!
Ένα άρθρο το οποίο έχουν κάνει αποσπασματικά copy paste (αντιγραφή) από πηγές του εξωτερικού και το συσχετίζουν με τα εν Ελλάδι δρώμενα. Σύγκριση δίχως καμία ισότητα κριτηρίων και συνθηκών, «πασαλείβοντάς» το με μπόλικη δόση…άγνοιας.
Αν, λοιπόν, για εκείνους το κυνήγι δεν επιφέρει μείωση αλλά αύξηση των πληθυσμών, τότε γιατί το πολεμούν; Μήπως τελικά είμαστε οι καλύτεροι προστάτες και άνευ αμοιβής; Προφανώς και υπερθεματίζουν των κυνηγών και δεν το αντιλαμβάνονται. Πνίγονται μέσα στις ίδιες τους αντιφάσεις με μια αέναη και γεμάτη κενά επιχειρηματολογία, η οποία ωστόσο στερείται σοβαρότητας και τεκμηρίωσης.

Τα συνεργεία «δίωξης»
Η πολιτεία τελευταία οδηγήθηκε στη σύσταση μιας μερίδας κυνηγών που συγκροτούν ειδικές ομάδες ανά των Κυνηγετικών Συλλόγων σε ολόκληρη τη χώρα. Ομάδες οι οποίες θα δρουν «όταν» και «όπου» κρίνεται απαραίτητο για τα προβλήματα που επιφέρουν οι αγριόχοιροι.
Τα γκρουπ αυτά όλως παραδόξως ονομάστηκαν ως «συνεργεία δίωξης». Αυτό από μόνο του αναδεικνύει την φοβικότητα που χαρακτηρίζει τις Δασικές Υπηρεσίες υπό το πρίσμα ενός άκρατου οικολογικού νεωτερισμού που εγκαθιδρύθηκε από τις εκάστοτε κυβερνήσεις εδώ και τρεις τουλάχιστον δεκαετίες. Απέφυγαν να τα ονοματίσουν ως «συνεργεία διαχείρισης» ή «συνεργεία θανάτωσης» γιατί η πραγματικότητα υπό το φίλτρο της φιλοζωίας τους…τρομάζει!
Το εξαρχής σκεπτικό των αρμοδίων προφανώς και ήταν η «δίωξη» των αγριογούρουνων από καλλιέργειες και αστικές περιοχές. Δηλαδή, τα ζώα να εκδιώχνονται με σκύλους δίωξης και μεθόδους παγάνας ή παγίδευσης, ωστόσο άνευ θανάτωσης!
Μια παιδαριώδης «σκέψη» που κι ένας απλός φοιτητής της Δασολογίας θα απέρριπτε καθιστώντας αυτή τη πρακτική ως αναποτελεσματική και ανούσια. Για τον απλούστατο και μόνο λόγο ότι τα διωγμένα προς στιγμήν οπληφόρα, σύντομα θα επέστρεφαν στα σημεία που συνήθιζαν να δραστηριοποιούνται. Όπως επίσης, μείωση του πληθυσμού δίχως θανάτωση είναι σχήμα οξύμωρο. Κάτι όπου και συνέβη στις άκαρπες αυτές ενέργειες όπου κι αν έλαβαν χώρα.

Κατά το δοκούν
Κι αφού τα προβλήματα από τις επιδρομές των μεγάλων οπληφόρων δεν περιορίζονταν αλλά διευρύνονταν, η δράση των συνεργείων έκτοτε διαμορφώθηκε. Δειλά – δειλά άρχισε να δίνεται η εντολή ώστε οι αγριόχοιροι να θανατώνονται από τα γκρουπ διώξεως. Ώσπου ένα πρωί, η αντιφατικότητα και οι συγκεχυμένες ιδέες ξεπρόβαλλαν εκ νέου στο προσκήνιο. Τον Αύγουστο του 2021 αντιδράσεις στις τάξεις των φιλόζωων προκάλεσε η απόφαση του Δασαρχείου Πεντέλης που προέβλεπε «δράση», σε συνεργασία με Κυνηγετικό Σύλλογο για την μείωση του πληθυσμού των αγριογούρουνων στο δάσος μεταξύ Εκάλης και Διονύσου.
Σαφή θέση ενάντια στη θανάτωση των αγριόχοιρων πήρε ο Δήμος Διονύσου, με σχετική του ανακοίνωση. Μάλιστα, ο Υφυπουργός κ. Γεώργιος Αμυράς υπέκυψε στις ευαίσθητες χορδές των άνωθεν, έναντι των επιστημονικών υπαγορεύσεων και αποφάσεων και μεσολάβησε ώστε να ανακληθεί αυτή η δράση.
Αιτιολόγησε μάλιστα κατηγορηματικά πως «θανάτωση προβλέπεται μόνο σε περιπτώσεις που διαπιστώνεται ότι τα ζώα είναι φορείς ασθενειών». Την ίδια στιγμή όπου άλλα Δασαρχεία και συνεργεία δίωξης θανάτωναν αγριόχοιρους σε διάφορες περιοχές. Τραγέλαφος! Οι δήθεν ορθολογιστές, τελικά όταν τα συμφέροντα ορίζουν διαφορετικά, πετούν τον ορθολογισμό τους στα σκουπίδια!

Η αναγνώριση
Ώσπου ήρθε και η στιγμή του Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους. Η βράβευση από τον ίδιο τον Αμυρά προς τις γυναίκες κυνηγούς που συμμετείχαν στα συνεργεία δίωξης. Τελικά οι δράσεις αυτές και με τον τρόπο τον οποίο διεξάγονται επιφέρουν αποτέλεσμα; Ας μη γελιόμαστε…
Τα συνεργεία τα οποία στη πλειοψηφία τους συγκροτήθηκαν όχι απαραίτητα από έμπειρους και ικανούς κυνηγούς, στην ουσία μέχρι σήμερα υπολειτουργούν. Και είναι λογικό άλλωστε αφού καμία ανταποδοτικότητα δεν καλύπτει τα ρίσκα που παίρνουν οι κυνηγοί με τα σκυλιά τους σε αυτές τις περιορισμένες δε εξορμήσεις.
Θα μπορούσε ωστόσο η πολιτεία όπως τόσα χρόνια χρηματοδοτεί αδιαλείπτως τις Περιβαλλοντολογικές ΜΚΟ για την προστασία κάποιων ειδών της πανίδας, να πράξει το ίδιο. Να χρηματοδοτήσει τα συνεργεία δίωξης. Και τότε, θα έβλεπαν άμεσα και ουσιαστικά αποτελέσματα. Κάτι τέτοιο όμως φαντάζει παράδοξο για όσους βαδίζουν με γνώμονα αποκλειστικά το «συναίσθημα» παραβλέποντας τη «λογική». Το ίδιο και για εκείνους που αρκούνται σε ημίμετρα.

Το κυνήγι και η παράταση
Αν εξαιρέσουμε τους «ανεπίσημους εμπλουτισμούς» διαφορών τομέων όπου συνεχίζονται διάσπαρτα στην ύπαιθρο από ημίαιμες εκτροφές χοίρων και δίχως κανέναν έλεγχο, τις απαγορευμένες περιοχές όπου οι πληθυσμοί των αγριόχοιρων και των υβριδίων αυτών μπορούν εκεί να επανακάμπτουν, όπως και τις παρεμβάσεις των αυτόκλητων προστατών των ζώων (στοιχεία που εμποδίζουν ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα),το κυνήγι δρα καθοριστικά για μια σχετική ισορροπία.
Η κυνηγετική περίοδος με τις εξορμήσεις των κυνηγών που διεξάγονται συστηματικά, οργανωμένα και συντεταγμένα σε συνάρτηση με το απεριόριστο της καρπώσεως μπορούν να επιφέρουν μια σημαντική μείωση των πληθυσμών.
Αν και οι ηθικοί φραγμοί που διέπουν τους ευσυνείδητους κυνηγούς λειτουργούν επιβραδυντικά, ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού του αγριόχοιρου θηρεύεται κατά την κυνηγετική περίοδο. Και πόσο μάλλον, σε ημιορεινές και πεδινές περιοχές ευπρόσιτων σημείων με δρόμους όπου ο βαθμός δυσκολίας περιορίζεται.
Ήδη τη χρονιά που διανύσαμε σε περιαστικές περιοχές παρατηρήθηκε αισθητή μείωση των αγριόχοιρων. Σε αυτά τα σημεία άλλωστε έχει επικεντρωθεί και μεγάλη μερίδα κυνηγών. Έχουν εγκαταλείψει τις ακριτικές και ορεινές περιοχές ένεκα οικονομικών δυσχερειών.

Η παράταση του Φεβρουαρίου είναι ένας επιπρόσθετος παράγοντας που συμβάλλει στη μείωση των αγριογούρουνων. Αυτή την περίοδο οι συνθήκες είναι αρκετά ιδανικές για τις κυνηγετικές εξόδους και οι αγριόχοιροι συγκεντρώνονται σε μεγάλα κοπάδια. Αυτό κατά συνέπεια επιφέρει και υψηλές καρπώσεις στις τάξεις των κυνηγετικών ομάδων. Αποτρέπει επίσης τις γέννες των -από καιρού ωστόσο- κυοφορούντων θηλυκών, εμποδίζοντας κατά συνέπεια τον υψηλό τους πολλαπλασιασμό. Και όπως έχουμε πολλάκις επισημάνει, αυτό ξεφεύγει από τα δεοντολογικά πλαίσια και τον ηθικό κυνηγετικό μας κώδικα. Εντούτοις, μένουμε στην επιβεβλημένη και επιτακτική «διαχείριση» για το δημόσιο συμφέρον.

Συμπέρασμα
Συνοψίζοντας, αυτό που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι το εξής: Οι κυνηγοί, αν θέλουν και με τα αντίστοιχα εκείνα κίνητρα μπορούν να λύσουν -αν όχι καταλυτικά- σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα του υπερπληθυσμού. Ξέρουν, επίσης, οι ίδιοι το «πότε« και «πού» πρέπει να προστατεύουν το θηραματικό κεφάλαιο και το δικό τους μετερίζι. Δεν χρειάζονται υπαγορεύσεις από κανέναν.

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο kynigesia.gr