Το Ξηρόμερο/Dryland στην 60ή Διεθνή Έκθεση Τέχνης La Biennale di Venezia
Ουρές ήδη σχηματίζονται στο Ελληνικό Περίπτερο στα περίφημα Giardini της Βενετίας για το Ξηρόμερο/Dryland που εκπροσωπεί την Ελλάδα στην 60ή Διεθνή Έκθεση Τέχνης La Biennale di Venezia. Πρόκειται για ένα διαμεσικό συλλογικό έργο, σε σύλληψη των Θανάση Δεληγιάννη και Γιάννη Μιχαλόπουλου, με συνδημιουργούς την Έλια Καλογιάννη, τον Γιώργο Κυβερνήτη, τον Κώστα Χαϊκάλη και τον Φώτη Σαγώνα. Και σε αυτή την 60ή διοργάνωση της Μπιενάλε, όπως και στις προηγούμενες πρόσφατες συμμετοχές, το Onassis Culture στέκεται αρωγός της ελληνικής συμμετοχής και των καλλιτεχνών, ως βασικός υποστηρικτής.
Η υλοποίηση του έργου και η έκθεσή του στη Βενετία έχει ως κύριο χρηματοδότη το Υπουργείο Πολιτισμού́ και ως Εθνικό́ Επίτροπο, υπεύθυνο για την οργάνωση, την παραγωγή και την προώθηση του έργου, το Εθνικό́ Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και επιμελητή́ του Ελληνικού́ Περιπτέρου τον Πάνο Γιαννικόπουλο.
Αντλώντας έμπνευση από την εμπειρία των τοπικών πανηγυριών της ηπειρωτικής Ελλάδας, και πιο συγκεκριμένα της Θεσσαλίας αλλά και της ευρύτερης περιοχής του Ξηρόμερου στην Αιτωλοακαρνανία, το έργο Ξηρόμερο/Dryland είναι μια υβριδική εγκατάσταση που προτείνει μια οπτική διερεύνηση της ανθρώπινης εμπειρίας μέσα στο οικοσύστημα του ελληνικού πανηγυριού, από το κέντρο ενός επαρχιακού οικισμού έως τις παρυφές του γεωργικού τοπίου που τον περιβάλλει. Αξιοποιώντας εργαλεία και μέσα από διάφορα καλλιτεχνικά πεδία, ένα χρηστικό ποτιστικό μηχάνημα τοποθετείται στο κέντρο του Ελληνικού Περιπτέρου, στο πλαίσιο μιας χωρικής σύνθεσης που απαρτίζεται από βιντεοεγκαταστάσεις, ηχητικά περιβάλλοντα, φωτιστικά σώματα και το στοιχείο του νερού.
Το μηχάνημα άρδευσης συντονίζει σε πραγματικό χρόνο τον ήχο, την κινούμενη εικόνα και το φωτιστικό περιβάλλον της εγκατάστασης. Μετά από δύο χρόνια έρευνας στο Margaroni Residency, μετά από ανάθεση του Onassis Culture, η καλλιτεχνική ομάδα συνέθεσε μια εγκατάσταση που σε στοιχειώνει, καθώς η συνθήκη και το βίωμα του πανηγυριού, αυτής της ελληνικής γιορτής, υπενθυμίζει τελικά ότι οι άνθρωποι γιορτάζουν για να θυμούνται αλλά και για να ξεχνούν, μέσα από το 20λεπτο ταξίδι στο Ξηρόμερο/Dryland.