Γράφει ο Γιώργος Πριόβολος*
ΞΑΝΑΧΤΥΠΗΣΑΝ.
Με τον γνωστό τρόπο.
Επίθεση «χειρουργική», λόγια βαριά περί «αυτοάμυνας», δηλώσεις για «διεθνή σταθερότητα» και έναν ολόκληρο μηχανισμό προπαγάνδας σε ετοιμότητα.Η πρόσφατη επίθεση των Ηνωμένων Πολιτειών στο Ιράν, με το παράρτημα του…το Ισραήλ ,δεν είναι απλώς μια ακόμη πράξη βίας στη μακρά ιστορία της στρατιωτικής τους παρουσίας στη Μέση Ανατολή. Είναι μια ακόμη επιβεβαίωση πως το imperium δεν έφυγε ποτέ . Απλώς αλλάζει μάσκες ανάλογα με τις εποχές και τους ηγέτες.
Η Ουάσιγκτον, εδώ και δεκαετίες, δρα ως ο παγκόσμιος σερίφης. Μόνο που οι νόμοι που εφαρμόζει είναι πάντα επιλεκτικοί, και οι εχθροί της, σχεδόν πάντα, εκείνοι που δεν ευθυγραμμίζονται με τα οικονομικά και γεωπολιτικά της συμφέροντα. Το Ιράν, μια χώρα σύμβολο της αντίστασης στον αμερικανικό επεκτατισμό, βρέθηκε ξανά στο στόχαστρο. Με πρόσχημα την «τρομοκρατία» και με φόντο τις συνεχείς ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή, οι ΗΠΑ επιχειρούν να επαναφέρουν την κυριαρχία τους μέσω της ωμής ισχύος.
Κάθε πύραυλος που εκτοξεύεται, κάθε βάση που εγκαθίσταται, κάθε υποτιθέμενο “αντίποινο”, είναι μια γραμμή στο τεράστιο ημερολόγιο του ιμπεριαλισμού. Πίσω από τις λέξεις περί “ειρήνης”, κρύβεται ένα καλά οργανωμένο σύστημα ελέγχου. Των πρώτων υλών, των θαλάσσιων δρόμων, των καθεστώτων που θα κυβερνούν “κατάλληλα” , δηλαδή με πιστοποιητικό αμερικανικής αποδοχής.
Η ειρήνη ως πρόσχημα και ως θύμα.
Το αφήγημα είναι γνωστό.
Για να διασφαλιστεί η ειρήνη, πρέπει πρώτα να γίνει πόλεμος. Για να προστατευτούν οι πολίτες, πρέπει να σκοτωθούν «οι κακοί». Για να επικρατήσει η δημοκρατία, πρέπει να επέμβει ο στρατός. Είναι το παράδοξο της “ειρηνοποιού βίας”, όπως το διατύπωσαν πολλοί θεωρητικοί, αλλά κυρίως το εφάρμοσαν οι κυρίαρχες δυνάμεις του πλανήτη. Οι ΗΠΑ, περισσότερο από κάθε άλλη χώρα, έχουν μετατρέψει τον πόλεμο σε εργαλείο εξωτερικής πολιτικής.
Μόνο που αυτή η «ειρήνη» είναι πάντα νεκρική. Την ακολουθούν κατεστραμμένες πόλεις, εκατομμύρια εκτοπισμένοι, γενιές παιδιών μεγαλωμένων ανάμεσα σε ερείπια, εμφυτευμένο μίσος, φανατισμό και αβεβαιότητα. Ό,τι δεν μπορούν να υποτάξουν με συμφωνίες, το διαλύουν με πυραύλους. Και μετά έρχονται ως «σωτήρες» με ανθρωπιστικές οργανώσεις, ΜΚΟ, και “στρατηγικούς εταίρους”, για να επιβάλουν εκ νέου την παρουσία τους.
-Η διεθνής κοινότητα και η ένοχη σιωπή
Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η λεγόμενη διεθνής κοινότητα σιωπά. Ή, ακόμη χειρότερα, δικαιολογεί. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν μάθει καλά το μάθημα.
Χρησιμοποιούν την κατάλληλη ορολογία, κρύβουν τις εικόνες των νεκρών, προβάλλουν τους επίσημους λόγους των δυτικών κυβερνήσεων, βαφτίζουν την επίθεση «προληπτική» και τον επιτιθέμενο «υπερασπιστή των δημοκρατικών αξιών».
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αντί να διαδραματίσει έναν ανεξάρτητο ειρηνευτικό ρόλο, ακολουθεί γραμμή σιωπηρής αποδοχής. Οι πολιτικοί της φοβούνται να διαφοροποιηθούν, μήπως χαρακτηριστούν “αντι-αμερικανοί”. Μα η αντίθεση στον πόλεμο δεν είναι ιδεολογικό καπρίτσιο.
Είναι στοιχειώδες καθήκον κάθε δημοκρατικής συνείδησης.
-Το imperium δεν είναι θεωρία , είναι καθημερινή βαρβαρότητα
Δεν πρόκειται για θεωρητικό σχήμα. Το imperium είναι πραγματικότητα.
Στρατιωτικές βάσεις σε 80 χώρες, πολεμικοί προϋπολογισμοί που ξεπερνούν το ΑΕΠ μικρών κρατών, πολιτικοί εκβιασμοί με δολάρια και απειλές, επεμβάσεις που βαφτίζονται «αποστολές σωτηρίας».
Και πίσω από όλα αυτά, μια διαρκής προσπάθεια να ελεγχθεί ο παγκόσμιος πλούτος, η ροή της ενέργειας, η βούληση των λαών.
Το Ιράν σήμερα, η Γάζα χθες, η Λιβύη, η Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν .
Ένας ατελείωτος κατάλογος «στόχων» που έχουν υποφέρει στο όνομα της “παγκόσμιας τάξης”. Οι ΗΠΑ δεν αμύνονται. Επιβάλλονται. Και το κάνουν με την πλήρη υποστήριξη ενός πλέγματος μηχανισμών που ξεκινά από τις διεθνείς αγορές και φτάνει ως τις στρατηγικές δεξαμενές σκέψης της Δύσης.
-Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από σωτήρες
Μέσα σε αυτή τη βαρβαρότητα, είναι χρέος όσων πιστεύουν στην ειρήνη, την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεση, να μην σωπαίνουν. Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από σωτήρες. Έχουν ανάγκη από ελευθερία, δίκαιη ανάπτυξη, σεβασμό στις ιδιαιτερότητές τους. Το μέλλον της Μέσης Ανατολής και κάθε περιοχής του πλανήτη , δεν μπορεί να καθορίζεται σε στρατιωτικά επιτελεία ή σε τραπέζια συμφωνιών όπου απουσιάζει ο ίδιος ο λαός.
Είναι καθήκον μας να αποκαλύπτουμε το imperium. Να μη δεχόμαστε άλλο τη βία ως “αναγκαιότητα”.
Να στεκόμαστε απέναντι στη μηχανή του πολέμου. Και να υπενθυμίζουμε.
Ο,τι ντύνεται με τον μανδύα της ειρήνης, αλλά μυρίζει θάνατο, δεν είναι πολιτική. Είναι έγκλημα.
Γιατί η σιωπή είναι συνενοχή. Και η υπεράσπιση της ειρήνης, πράξη αντίστασης.
* Ο Γιώργος Πριόβολος είναι οικονομολόγος -διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών