Του Νίκου Δαφόπουλου
Ναι απαντά ο χειρουργός EbenAlexander ο οποίος περιγράφει πώς βίωσε αυτή την εμπειρία!
Υιοθετήθηκε μικρός από ανάδοχη οικογένεια. Μεγάλωσε χωρίς να έχει καμία ανάμνηση από τη βιολογική του οικογένεια και χωρίς να γνωρίζει ότι είχε μια αδερφή, τη Betsy. Την συνάντησε όμως στον Παράδεισο!!!
Ο θετός του πατέρας ήταν νευροχειρουργός και ο Eben αποφάσισε να ακολουθήσει τα βήματά του. Ως ακαδημαϊκός δίδαξε στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ. Είναι επιστήμονας και έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη του ανθρώπινου εγκεφάλου. Αν και δηλωμένος χριστιανός ήταν επιφυλακτικός στις επιθανάτιες εμπειρίες που του περιέγραφαν οι ασθενείς του. Πίστευε πως μια «συνάντηση» με αγγελικές υπάρξεις δεν ήταν τίποτε παραπάνω από μια παραίσθηση που συνοδεύει ένα τραύμα στο κεφάλι.
«Ανακάλυψα, κάτω από δραματικές προσωπικές συνθήκες, ότι τελικά έκανα λάθος», αναφέρει ο Eben στην μαρτυρία του.
«Πριν από έξι χρόνια, ξύπνησα μια μέρα με φοβερό πονοκέφαλο. Λίγες ώρες μετά έπεσα σε κώμα. Ο νεοφλοιος του εγκεφάλου μου, το τμήμα που ελέγχει κάθε λογική διεργασία που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, είχε απενεργοποιηθεί εντελώς. Την περίοδο εκείνη δούλευα στο Γενικό Νοσοκομείο Lynchburg της Βιρτζίνια, όπου και μεταφέρθηκα εσπευσμένα. Οι γιατροί διαπίστωσαν ότι έπασχα από μηνιγγίτιδα –ένα σπάνιο στέλεχος του βακτηρίου E. coli είχε εισβάλει στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό και ‘έτρωγε’ τον εγκέφαλό μου σαν οξύ. Οι πιθανότητες να ζήσω ήταν ελάχιστες. Βρισκόμουν σε κατάσταση φυτού και όλες οι ανώτερες εγκεφαλικές λειτουργίες μου ήταν ανέφικτες. Οι εξετάσεις δεν έδειχναν καμία συνειδητή δραστηριότητα, ο εγκέφαλός μου βρισκόταν εκτός λειτουργίας, όμως ο εσώτερος εαυτός μου υπήρχε ακόμη, καταρρίπτοντας κάθε γνωστό νόμο της Επιστήμης.»
«Για επτά ημέρες, ενώ βρισκόμουν σε κώμα, η συνείδησή μου ‘ταξίδεψε’ σε σφαίρες φανταστικές. Ήταν ένα ταξίδι πέρα από τα εγκόσμια, ένα ταξίδι που μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσα πέρα για πέρα αδύνατο.»
«Σαφώς, δεν είμαι ο πρώτος άνθρωπος που ανακάλυψε ότι η συνείδηση ξεπερνά τη σωματική εμπειρία. Αυτό που ξεχωρίζει όμως στην περίπτωσή μου είναι ότι, σύμφωνα με τα υπάρχοντα επιστημονικά δεδομένα, είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει ταξιδέψει σε αυτόν τον παραδείσιο κόσμο ενώ ο φλοιός του εγκεφάλου δεν παρουσιάζει καμία δραστηριότητα και ενώ βρισκόμουν υπό συνεχή επίβλεψη. Υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία για κάθε λεπτό που βρισκόμουν σε κώμα και κανένα από αυτά δε δείχνει πως ο εγκέφαλός μου λειτουργούσε. Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τις Αρχές των Νευροεπιστημών, η εμπειρία μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση σωματική.»
«Όταν εμφανίστηκε ο ισχυρός πονοκέφαλος και έπεσα σε κώμα, σταδιακά άρχισα να αισθάνομαι πως μεταβαίνω σε μια πρωτόγονη κατάσταση, ένιωθα σαν να βουλιάζω σταδιακά στο χώμα. Γύρω μου όμως ένιωθα, άκουγα ή έβλεπα άλλες οντότητες. Ένιωθα τρομοκρατημένος αλλά ταυτόχρονα το αίσθημα ήταν ανακουφιστικό και οικείο.»
«Λίγο αργότερα, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω επακριβώς το χρόνο, ένα φως άρχισε να εμφανίζεται από ψηλά. Μέσα από το φως εμφανίστηκε μια μικρή πύλη, σαν μια τρύπα σε ένα κομμάτι ύφασμα, και ένιωσα να περνώ μέσα από εκεί, φτάνοντας σε μια κοιλάδα γεμάτη πράσινο και καταρράκτες. Υπήρχαν ροζ και λευκά σύννεφα και πίσω από αυτά ένας βαθύς μπλε ουρανός.»
«Ο κόσμος αυτός δεν έμοιαζε μακρινός και ακαθόριστος. Ήταν ολοζώντανος. Γνωρίζω πολύ καλά πόσο αλλόκοτη μοιάζει αυτή η αφήγηση και κατανοώ όσους δεν μπορούν να την αποδεχτούν. Όπως και πολλά άλλα πράγματα σε αυτή τη ζωή, η εμπειρία μου ακούγεται υπερβολική μέχρι να τη ζήσει κανείς.»
«Σε όλο αυτό το ταξίδι, είχα δίπλα μου έναν οδηγό. Ήταν μια πανέμορφη γυναίκα. Δεν την είχα δει ποτέ ξανά στη ζωή μου, δεν ήξερα ποια ήταν, όμως η παρουσία της ήταν αρκετή για να γιατρέψει την καρδιά μου, για να αισθανθώ και πάλι πλήρης. Το πρόσωπό τν μου έμεινε αξέχαστο. Τα μάτια της είχαν ένα βαθύ μπλε χρώμα και τα μαλλιά της ήταν καστανόξανθα σαν το μέλι.»
«Στο μεταξύ, βρισκόμουν σε κώμα ήδη για επτά ημέρες. Οι γιατροί προσπαθούσαν να αποφασίσουν αν πρέπει να με κρατήσουν σε μηχανική υποστήριξη. Ξαφνικά επανήλθα. Τα μάτια μου άνοιξαν και απλώς επέστρεψα. Δεν είχα καμία ανάμνηση από τη ζωή μου στη γη, γνώριζα όμως πολύ καλά από πού έχω επιστρέψει.»
«Έπρεπε να μάθω τα πάντα από την αρχή: ποιος ήμουν και πού ήμουν. Μέσα στις επόμενες εβδομάδες, ξαναβρήκαν τον παλιό μου εαυτό. Μιλούσα και πάλι, ενώ η αγάπη και η υποστήριξη των δικών μου ανθρώπων με βοήθησαν να ξαναβρώ και τις αναμνήσεις μου. Οκτώ εβδομάδες αργότερα, επέστρεψαν πλήρως οι γνώσεις και οι εμπειρίες μου στο χώρο των Επιστημών. Η ανάρρωσή μου ήταν ένα θαύμα που δεν μπορεί να εξηγήσει η σύγχρονη Ιατρική.»
«Όσα όμως είχα δει ενώ βρισκόμουν στο κώμα δεν ξεθώριασαν, ιδιαίτερα η εικόνα της γυναίκας. Τέσσερις μήνες μετά, έλαβα μια φωτογραφία. Ένας συγγενής μού είχε στείλει μια φωτογραφία της αδερφής μου. Ήταν ένα σοκ για μένα. Ήταν το πρόσωπο της γυναίκας που είχα δει.»
Αν δεν επικοινωνήσω μαζί σας με κάποιο άλλο άρθρο, σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα.
ας μην αφήνουμε το φόβο και την απελπισία να πλακώνει τις καρδιές μας. Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο και ας αφήσουμε να γεννηθεί μέσα μας η Αγάπη και όλα θα περάσουν. Βιώνουμε μια δοκιμασία η οποία πέρα από τη δυσκολία της, έχει και ένα μήνυμα: Βάλτε στη ζωή σας τη συγχώρηση, την αγάπη και αλλάξτε συμπεριφορά απέναντι στη φύση, στους συνανθρώπους σας και αγαπήστε τον εαυτό σας. Η μονοδιάστατη τεχνολογική εξέλιξη χωρίς την πνευματική εσωτερική ανάπτυξη οδηγεί σε σκοτεινά αδιέξοδα μονοπάτια με καταστρεπτικές συνέπειες για την ελευθερία και την ουσιαστική ύπαρξη του ανθρώπου.
Πάντα το φως νικάει το σκοτάδι αρκεί να το επιλέξουμε ως σκοπό της ζωής μας.