Της Παναγιώτα Π. Λάμπρη
Κάθε φορά που μαθαίνω για ένα τροχαίο ατύχημα, στο οποίο χάθηκαν άνθρωποι, λυπάμαι για πολλούς λόγους. Όταν μεταξύ των θανόντων περιλαμβάνονται νέοι – δυστυχώς και η χρονιά που διανύουμε έχει ως τώρα θετικότατο πρόσημο πανελλαδικά –, τότε δεν νιώθω μόνο λύπη, αλλά και οργή! Και τούτο, διότι ως κοινωνία ή, για να μην γενικεύω, πολλά μέλη της, παρότι γνωρίζουν τους λόγους, οι οποίοι οδηγούν σ’ ένα τροχαίο, σφυρίζουν αδιάφορα, λες και δεν τους αφορά.
Πόσο μάλλον, που ως οδηγοί λειτουργούν, όχι σπάνια, επιπόλαια και χωρίς επομένως να σκέπτονται πως τα επίχειρα μιας τέτοιας συμπεριφοράς μπορεί να τα υποστούν και οι ίδιοι ως συγγενείς, ως φίλοι, ως… Όταν όμως το μοιραίο συμβεί, είναι πολύ αργά για αποφυγή του πόνου και των δακρύων!
Μια, λοιπόν, και οσονούπω ανοίγουν τα σχολεία, ας σημειωθεί πως οι γονείς, οι κηδεμόνες, οι εκπαιδευτικοί,… οφείλουν να βρίσκονται και γι’ αυτό το θέμα σε εγρήγορση! Συγκεκριμένα, να πάψουν να κλείνουν τα μάτια σε παθογένειες, οι οποίες διεκδικούν τον μανδύα της συνήθειας, της “νομιμότητας” ή, όπως αλλιώς θέλει κάποιος να τις ονοματίσει. Διότι αρκετοί έφηβοι φθάνουν στο σχολείο τους οδηγώντας μηχανές, μικρότερου ή μεγαλύτερου κυβισμού, χωρίς να έχουν δίπλωμα οδήγησης, χωρίς καμία αναγκαία προφύλαξη και έχοντας πολλές φορές ως συνεπιβάτες συμμαθητές τους! Φυσικά, υπάρχουν κι άλλοι, οι οποίοι οδηγούν αυτοκίνητο, πάλι υπό τις ίδιες συνθήκες!
Το λυπηρό είναι πως οι γονείς και οι κηδεμόνες είναι γνώστες των συμβαινόντων! Αλλά τι να έκαναν, αφού τα παιδιά ήθελαν μηχανή κι εκείνοι τους την αγόρασαν! Να, για να πηγαίνουν ως το σχολείο! Αλλά κι αυτοκίνητο, γιατί να μην οδηγούν, αφού, αν και δεν έχουν δίπλωμα, κατά τα λεγόμενά τους, γνωρίζουν οδήγηση! Μόνος εχθρός η τροχαία, που, όταν καταλογίσει παραβάσεις τους, στολίζεται με γνωστά κοσμητικά επίθετα! Ας ειπωθεί παρενθετικά πως δεν λησμονώ το παράπονο μαθητή μου ότι ο τροχονόμος όφειλε, αντί να “γράψει” τον ίδιο για τις παραβάσεις του, να πάει στο σπίτι του και να μιλήσει με τη μητέρα του για το θέμα! Είναι κι αυτή μια πρόταση, αλλά τι να της πει; Ότι ως μητέρα οφείλει να προστατεύει παντοιοτρόπως τον ανήλικο γιο της, επομένως και για το αν οδηγεί χωρίς δίπλωμα και χωρίς καμία προφύλαξη, συνήθως μηχανή, που εκείνη ή κάποιος άλλος οικείος του αγόρασε;
Βέβαια, πολλοί από τους γονείς και κηδεμόνες κάνουν ακόμα χειρότερα, αφού με την οδηγική συμπεριφορά τους, από πολύ νωρίς, δίνουν αρνητικά πρότυπα στα παιδιά. Σχετικές εικόνες βλέπει κανείς, όχι σπάνια, στους δρόμους κατά τις πρωινές και τις μεσημβρινές ώρες, που πηγαινοφέρνουν τα βλαστάρια τους στα σχολεία. Γονείς ή παππούδες, οι οποίοι μεταφέρουν δύο ή τρία παιδιά πάνω σε μηχανή – το πιο μικρό μπορεί να βρίσκεται μπροστά και να κρατιέται από το τιμόνι(!) – και με καμία προφύλαξη ή με αυτοκίνητο, όπου τα παιδιά κάθονται λυτά στη θέση του συνοδηγού ή στα πίσω καθίσματα, ακόμα και στην αγκαλιά του πατέρα ή της μητέρας, που οδηγεί!
Από την άλλη, η σχολική κοινότητα, εκτός από ενημερωτικές για το θέμα των τροχαίων ατυχημάτων δράσεις, από συστάσεις, μεμονωμένες ή ομαδικές, προς τους γονείς, τους κηδεμόνες και τους μαθητές, καθώς και την εν γένει εκπαιδευτική διαδικασία, δεν έχει άλλα περιθώρια να δράσει. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που οι εκπαιδευτικοί θρηνούν για μαθητές τους, αλλά και για οικείους μαθητών τους, οι οποίοι χάθηκαν στην άσφαλτο, αναλαμβάνοντας συχνά ρόλο υποστηρικτικό στη διαχείριση του ψυχολογικού βάρους που προκύπτει από την απώλεια αδελφού, συμμαθητή, φίλου!
Όσο για την κοινωνία, την οποία συναποτελούν οι προαναφερθέντες, και όχι μόνο, μοιάζει να ομφαλοσκοπεί στο συγκεκριμένο θέμα, θαρρείς και τα νέα παιδιά που χάνονται, δεν είναι παιδιά της κι όταν γίνεται κάποιο τροχαίο, από το οποίο προκύπτουν νεαροί νεκροί ή ανάπηροι, έφταιγε η κακιά ώρα, η μαύρη μοίρα, ο κακός δρόμος,… Η ίδια ποτέ! Κι ενώ άκρες των ελληνικών δρόμων έχουν γεμίσει με εικονοστάσια, τα προσπερνά λες κι αποτελούν συμπλήρωμα της αισθητικής του τοπίου και, καθώς αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος, χωρίς αίσθηση και συνειδητοποίηση των σημαινομένων. Πάντως, δεν μπορώ να πω, η ίδια κοινωνία, εκτός από τα δάκρυα, τα οποία χύνει στους τάφους των νεκρών νέων, δακρύζει κι όταν βλέπει παιδιά, που για οποιοδήποτε λόγο υποφέρουν, και, φυσικά, άμα λάχει, κόπτεται και για τα δικαιώματά τους! Για ποια δικαιώματά τους, όμως;