Ωράρια Κίνας - Μισθοί Βουλγαρίας - Τιμές Ελβετίας

Του Διονύση Τεμπονέρα

Τα στοιχεία δείχνουν ότι επανέρχονται όλες οι παθογένειες της ελληνικής οικονομίας που μας οδήγησαν το 2008 στην «μαύρη» περίοδο των μνημονίων. Οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις του τόπου δεν έχουν την πολυτέλεια του αλληλοσπαραγμού. «οικονομίας που απογειώνεται», όπως προκύπτει από τα τελευταία οικονομικά στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Με ένα επικοινωνιακό μπαράζ η κυβέρνηση της ΝΔ επιχείρησε τις τελευταίες ημέρες, να παρουσιάσει μια επίπλαστη εικόνα σε σχέση με τις επιπτώσεις από την αναθεώρηση του ελληνικού outlook της χώρας σε θετικό, «επειδή η Ελλάδα εφάρμοσε ένα πρόγραμμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων ευρείας εμβέλειας και αντιμετώπισης μακροχρόνιων σημείων συμφόρησης και ενίσχυσε την ανάπτυξη της πάνω από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο οίκος S&P.

Μόνο που όπως ορθά λέγεται, στην περίπτωση της Ελλάδας «ευημερούν οι αριθμοί και όχι οι άνθρωποι»:
1. Όπως αναφέρουν σε άρθρο τους οι Financial Times «…η Ελλάδα πράγματι κατέγραψε πρόσφατα μια από τις καλύτερες επιδόσεις ανάπτυξης στην Ευρωζώνη ωστόσο σύντομα θα γίνει η φτωχότερη χώρα…».Είναι γεγονός ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών και κυρίως οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν μια πρωτοφανή αντικοινωνική συνθήκη. Οι Έλληνες εργαζόμενοι εργάζονται τις περισσότερες ώρες σε ετήσια βάση σε σχέση με τους λοιπούς εργαζόμενους στην Ευρώπη, αμείβονται με «μισθούς Βουλγαρίας» και αντιμετωπίζουν τιμές που συναντά κανείς στην Ελβετία. Η ελαστικοποιήση των χρονικών ωρών εργασίας(βλ. εξαήμερο), η εξαύλωση των μισθών εξαιτίας της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας αλλά και η απουσία μηχανισμών στήριξης των μισθών (βλ. απουσία Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, ελέγχων στην αγορά εργασίας κλπ.) προκαλούν οικονομική ασφυξία στους εργαζόμενους που αναγκάζονται να κάνουν δεύτερη και τρίτη δουλειά για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, πολλές φορές με κίνδυνο της ζωής τους(τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση).
2. Μεγάλες κοινωνικές ομάδες όπως οι 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχοι βρίσκονται στην κυριολεξία στο οικονομικό κενό. Οι αυξήσεις που δίνονται στις συντάξεις υπολείπονται ακόμα και του πληθωρισμού, που σε βασικά είδη όπως τα τρόφιμα, παρουσιάζει πληθωρισμό 5,2%, πολύ μεγαλύτερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Με αυξήσεις λοιπόν του 2-3% οι συνταξιούχοι συνεχώς αντί για αύξηση, βλέπουν μείωση στο εισόδημά τους, με αποτέλεσμα να συμπιέζονται συνεχώς στα όρια της φτώχειας. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι 700.000 συνταξιούχοι ζουν σήμερα, με συντάξεις που δεν ξεπερνούν τα 500 ευρώ αντιλαμβάνεται, ότι δημιουργείται ένα κοινωνικό στρώμα που ενώ δούλεψε 30 και 40 χρόνια δουλειάς, ζει με συντάξεις πείνας.

3. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες άκουσαν πολλά την τελευταία 5ετία για τα περιβόητα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Περίπου 70 δισεκατομμύρια ευρώ υποτίθεται θα πέσουν στην πραγματική οικονομία τα επόμενα χρόνια όμως τα πρώτα…δείγματα γραφής, είναι μάλλον απογοητευτικά. Τα επίσημα στοιχεία λένε ότι περίπου 10 δισεκατομμύρια ευρώ μέχρι σήμερα τα έχουν μοιραστεί 350 μεγάλες επιχειρήσεις. Χιλιάδες δε μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν μοιραστεί μόλις 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ, αφού παραμένουν λόγω των χρεών των μνημονίων και της πανδημίας, αποκλεισμένες από την ρευστότητα και τον τραπεζικό δανεισμό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι μερικές δεκάδες εισηγμένες στο Χρηματιστήριο ανώνυμες εταιρίες έχουν αποκομίσει υπερκέρδη στο τελευταίο έτος που ξεπερνούν τα 10,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Μόνο οι τράπεζες, από τις ληστρικές προμήθειες και το μεγάλο κόλπο των επιτοκίων, έχουν στην κυριολεξία θησαυρίσει με κέρδη πάνω από 4 δισεκατομμύρια ευρώ. Εταιρίες ενέργειας, τροφίμων, κατασκευαστικές, funds «κόκκινων δανείων» και Real Estate συγκεντρώνουν τεράστια κέρδη, δίχως όμως παράλληλα να προχωρούν σε παραγωγικές επενδύσεις.

4. Ενα ξεχωριστό κεφάλαιο για τη χώρα, αλλά και χαρακτηριστικό παράδειγμα της αποτυχίας των λεγόμενων «trickledown economics» είναι η περίπτωση του τουρισμού. Τα έσοδα για το 2023 άγγιξαν τα 20, 5 δισεκατομμύρια ευρώ, σπάζοντας ακόμα και το ρεκόρ του 2019. Παρόλα αυτά σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ οι μισθοί των εργαζομένων στον τουρισμό την ίδια χρονιά …μειώθηκαν από 5-6%. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς έμπειρος οικονομολόγος για να αντιληφθεί ότι οι πολυεθνικές και τα ξένα πρακτορεία με τα αποκλειστικά πακέτα και τα all inclusive κάνουν πάρτι, την ώρα που λόγω της ακρίβειας τα ελληνικά νησιά είναι πλέον «ξένη γη» για τους Έλληνες πολίτες. Η υπερεξάρτηση από την τουριστική βιομηχανία λειτουργεί στη χώρα σε βέρος της βιομηχανίας, της μεταποίησή αλλά και της αγροτικής παραγωγής που είναι ξεχασμένες από την ελληνική κυβέρνηση.
5. Δύο «λουκέτα» είχαμε τους τελευταίους μήνες στα εργοστάσια της υαλουργίας «Γιούλα» στο Αιγάλεω και της ΕΒΙΕΝ στη Θεσσαλονίκη και στο Κιλκίς. Είχε προηγηθεί το 2023 το κλείσιμο ακόμη τεσσάρων εργοστασίων, αυτών της Tupperware στη Θήβα, της Reckitt Benckiser στο Βασιλικό Χαλκίδας και των μονάδων της Crown Can Hellas σε Πάτρα και Κόρινθο. Το βέβαιο είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο κύκλο αποβιομηχάνισης με διακύβευμα ό,τι έχει απομείνει από την παραγωγική βάση της χώρας μετά τα απανωτά λουκέτα της δεκαετίας του ’80 και ’90 και του νεότερου κύματος της περιόδου 2008-2018, όπου σύμφωνα με στοιχεία της «PwC» υπολογίζεται ότι «πάγωσαν οι τσιμινιέρες» και κατέβηκαν οι διακόπτες σε 26.570 μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις στον τομέα της μεταποίησης, στέλνοντας στην ανεργία 160.000 εργαζομένους. Και ενώ θα περίμενε κανείς η κυβέρνηση να παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανασυγκρότησης της βιομηχανίας – βιοτεχνίας φαίνεται ότι παραμένει απλός θεατής, που παρατηρεί την διάλυση του εναπομείναντος παραγωγικού ιστού της χώρας.

6. Η μείωση του πρωτογενούς τομέα είναι προφανές, ότι μετατρέπει τη χώρα μας, σε χώρα χωρίς στοιχειώδη επάρκεια στα διατροφικά προϊόντα και την καθιστά, χώρα εισαγωγών ακόμη και στη διατροφή της. Η κυβέρνηση συνειδητά διατηρεί στα ύψη το κόστος παραγωγής αρνούμενη να μειώσει τους έμμεσους φόρους, αδιαφορεί για τους συνεταιρισμούς, προωθεί την καρτελοποίηση της αγοράς, υποβαθμίζει το περιβάλλον, αφήνει τους αγρότες να πνιγούν στα αγροτικά χρέη κλπ.
Μια ολόκληρη χώρα ασφυκτιά και αναζητά εναλλακτική πολιτική πρόταση που θα δώσει διέξοδο.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι επανέρχονται όλες οι παθογένειες της ελληνικής οικονομίας που μας οδήγησαν το 2008 στην «μαύρη» περίοδο των μνημονίων. Οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις του τόπου δεν έχουν την πολυτέλεια του αλληλοσπαραγμού. Μια ενιαία προγραμματική πρόταση για την οικονομία, την δημοκρατία και τους θεσμούς πρέπει άμεσα να αποτελέσει την βάση της προοδευτικής κοινωνικής αντεπίθεσης των πολιτών, για να διεκδικήσουν όχι στα λόγια αλλά στην πράξη μια καλύτερη ζωή.

(Ο Διονύσης Τεμπονέρας είναι Δικηγόρος- Εργατολόγος, Μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ)
ΠΗΓΗ: dnews.gr