200 χρόνια από την Επανάσταση του ‘21
Μακριά κι αλάργα…
Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος
«Η Επανάσταση της 21ης Απριλίου 1967 εγένετο ως φυσική συνέχεια της Επανάστασης του 1821». Ευτύχησα ή ατύχησα, δεν έχει σημασία, να δοξολογηθώ αρκούντως και να κατηχηθώ δεόντως, ως μαθητής, και να συνεορτάσω τα 150 χρόνια της Επανάστασης του ’21 σε εκείνες τις σουργουνοειδείς εκδηλώσεις, όπου κυριαρχούσε οπτικά η φουστανέλα και το χακί και ακουστικά το άσμα: «Το λεν’ οι πετροπέρδικες, το λέει και τ’ αηδόνι./Ορέ Γιώργο Παπαδόπουλε/Για σένα μιλάει ο ντουνιάς για σένα καμαρώνει./Βάστα τα κλειδιά, βάσταξε γερά».
Ένα παράταιρο και κακόγουστο καρακιτσαριό, μια φαρσοκωμωδία όπου συμφύρονταν «οι πολεμικές αρετές των Ελλήνων» με το πουλί της επταετίας και όλοι ήταν υποχρεωμένοι (ας τολμούσαν… περίμενε η Γυάρος) να δηλώσουν πως βρίσκονται σε εκστασιασμό, συνδονούμενοι από την κλαρινάδα που επένδυε το «δημοτικό τραγούδι»: « Ορέ, εικοσιμιά του Απριλιού/εικοσιμιά του Απριλιού, εστήσανε το γλέντι».
Γλέντια, «με το τσουβάλι». Ομιλίες, και παρελάσεις …Με αφορμή τα 150 χρόνια της Επανάστασης!!! Πανηγυρισμοί για την ασφαλή «χειρουργική σφαγή». «Χειρουργική επέμβασις επιτυχώς εδόθη/και εκ βεβαίου θανάτου ο ασθενής εσώθη./ Συγχαίρουμε τους χειρουργούς και αισιοδοξούμε/ πως τελική ανάρρωση στον ασθενή θα δούμε». Και ο ασθενής, «γνήσιος απόγονος του Κολοκοτρώνη» με ισχυρό εθνικό φρόνημα και επαναστατικό οίστρο, έμπαινε κι αυτός και η δημοκρατία στο γύψο, κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει, άλλους τους συνέτιζε καταλλήλως ο ταγματάρχης και άλλοι στα ξερονήσια «έχτιζαν Παρθενώνες». Και ο χορός, χορός. Σουργούνια αληθινά…
Η Επανάστασις όμως του ’21 εορτάσθη. Τάματα έγιναν, χρήματα συγκεντρώθηκαν για το Μέγα Τάμα, οι ράχες και οι ραχούλες χρωματίστηκαν, βάφτηκαν και πάνω σ’ αυτές ζωγράφισαν το πουλί, το έμβλημα δηλαδή της χούντας των συνταγματαρχών. Ήταν ο φοίνικας, αυτό το μυθολογικό πουλί που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του. Τοποθέτησαν στη μέση ακριβώς και τον ένοπλο φαντάρο. Και το εικονικό μεγαλείο ολοκληρώνονταν με την αναγραφή στο κάτω μέρος της ημερομηνίας 21 Απριλίου, ημέρα που έγινε η «εθνοσωτήριος επανάστασις».
Εγένετο «επανάστασις», γιορτάζουμε την επανάσταση. Μνήμη βαθιά. Ρίγη ισχυρά διαπερνούσαν ολόκληρο το σώμα των ομιλητών που με θρησκευτική ευλάβεια ανακάτευαν τον ανακάτευτο. Κολοκοτρώνης με τον Παπαδόπουλο, Αθανάσιος Διάκος με τον Μακαρέζο και Καραϊσκάκης με τον Παττακό. Όχι δεν ξεπετάχτηκε απ’ το πουθενά εκείνο το παιδί της καλογριάς και να τους πει σε άπταιστα ελληνικά: «Τι λέτε ορέ ζαγάρια;»
(Διευκρίνιση: Πολλοί χρησιμοποίησαν το πουλί, το πανάρχαιο αυτό σύμβολο, «το ένδοξο αυτό μυθικό, μαγικό και σπουδαίο πλάσμα». Είχε την ατυχία να το μαγαρίσει η χούντα).
Και το πουλί μαγάρισε, και τη δημοκρατία γύψωσε και φίμωσε στόματα και συνειδήσεις και ασφαλώς αλλοίωσε το νόημα και το ήθος της Επανάστασης του ’21. Γιατί απλούστατα με την ευκαιρία των εκατόν πενήντα χρόνων από την Επανάσταση του ’21 το δικτατορικό καθεστώς θέλησε να δημιουργήσει «επαναστατική πανελλαδική ατμόσφαιρα» τονώνοντας δήθεν τα εθνικά αισθήματα του λαού δημιουργώντας ατμόσφαιρα εθνικής ανατάσεως με τα σκετς που παρουσίαζαν οι σιγκονοφορούσες και οι φουστανελοφόροι.
Μακριά κι αλάργα…