Επτά χρόνια πέρασαν πια απ’ τη βραδιά που ο Γιάννης Μπανιάς έχασε στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού την τελευταία μάχη που έδωσε. Αν και μαθημένος από μικρός να παλεύει, με επιμονή, μεθοδικότητα και αντοχή να βρίσκει το νήμα της συνέχειας -ακόμη κι εκεί που όλα έμοιαζαν απίθανα κι ακατόρθωτα – αυτή η τελευταία του μάχη ήταν άνιση.
Νομοτελειακά. Κι αν ο βιολογικός κύκλος της ζωής δεν ήταν αναπόδραστη νομοτέλεια ο Γιάννης θα ήταν ακόμη εδώ, να παλεύει. Τέτοιο πείσμα είχε, από τέτοιο μέταλλο ήταν φτιαγμένος. Από πολύ νεαρή ηλικία, συμμετέχοντας στο μαθητικό κίνημα της δεκαετίας του ’50 με αφορμή το Κυπριακό, ξεκίνησε να δηλώνει «το παρών» στους πολιτικούς αγώνες της Αριστεράς.
Και συνέχισε αταλάντευτα, μαχητικά, σε όλη του τη διαδρομή να διεκδικεί να κάνει πράξη το πολιτικό και το κοινωνικό του όραμα, ενός σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, δημοκρατία, ελευθερία και αυτοδιαχείριση, μιας κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς, δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, φτώχεια και πολέμους.
Κι έδινε διαχρονικά και πάντοτε με συνέπεια τις πολιτικές κι αντιστασιακές μάχες του στους δρόμους, τα αμφιθέατρα, την παρανομία του αντιδικτατορικού αγώνα, την εξορία, το κόμμα, την Βουλή. Στο ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό πεδίο της ζωής, παντού όπου η Αριστερά αγωνίζονταν, ο Γιάννης Μπανιάς «δήλωνε παρών» με έναν πολύ διακριτό τρόπο, μπολιάζοντας αρμονικά τη διαδρομή του με την Αριστερά και την Αριστερά με τη διαδρομή του. Ήταν απ’ τις ζηλευτές περιπτώσεις ανθρώπων, απ’ τις πολιτικές προσωπικότητες που σπάνιζαν και σπανίζουν.
Ανθρωπος ζεστός, ευγενής, ευφυής, πείσμων, δωρικός, ειλικρινής, άνθρωπος της προσφοράς, με ιδιαίτερες ικανότητες και ήθος, πολυεπίπεδα και ουσιαστικά καλλιεργημένος, διαλλακτικός, αποφασιστικός, ακούραστος και ανιδιοτελής. Εξαιρετικός συνομιλητής και φίλος, με πολύ καθαρό μυαλό, καρδιά και βλέμμα.
Πολιτικός με αναλυτική πολιτική σκέψη και διορατικότητα, στοχοπροσηλωμένος στα κομμουνιστικά ιδεώδη, θεωρώντας -ταυτόχρονα- απαραίτητα την ανανέωση και τον εκδημοκρατισμό του κομμουνιστικού κινήματος και την ενότητα και κοινή δράση της ευρύτερης Αριστεράς, συνθετικός, με βαθιά ιδεολογική συγκρότηση και προσήλωση στη συλλογικότητα και στο ιδεολογικό ρεύμα του Ευρωκομμουνισμού με ξεκάθαρα αριστερά χαρακτηριστικά, διόλου φοβικός απέναντι στις προγραμματικές συνεργασίες και στις διευρύνσεις του ιδεολογικού ορίζοντα της Αριστεράς και ταυτόχρονα σε διαρκή επαγρύπνηση για το ιδεολογικό της πρόσημο και την «κοινωνική της γείωση».
Ένας πολιτικός χωρίς δογματισμούς, εύκολους και εύπεπτους αφορισμούς και περιχαρακώσεις, προσηνής με τους αντιπάλους και ταυτόχρονα ανυποχώρητος σχετικά με την πολυτιμότητα και τη χρησιμότητα των αξιών και αρχών της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Γι’ αυτό και έμπαινε πάντα μπροστά σε σκληρές ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, αρνούμενος να παραχωρήσει τις κομμουνιστικές αρχές και αξίες αποκλειστικά στη δογματική εκδοχή του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας. Αρχής γενομένης απ’ την τοποθέτησή του στην ανανεωτική πλευρά στη διάσπαση του ’68, τη συμμετοχή του στην «Κίνηση των 77» στη μεταπολίτευση και κατόπιν στο ΚΚΕ Εσωτερικού, μέχρι τη μάχη που έδωσε να μείνει το «Κ» στον τίτλο του κόμματος στη διάσπαση του ’87 και την ίδρυση αρχικά του ΚΚΕ Εσωτερικού – Ανανεωτική Αριστερά και στη συνέχεια της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Οικολογικής Αριστεράς.
Γι’ αυτό και ήταν από τους πρώτους που είδαν την αναγκαιότητα ανασυγκρότησης της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς, πρώτα με την ίδρυση του χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς το 2001 και κατόπιν, το 2003, με τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, για τον οποίον αγωνίστηκε με έμπνευση και επιμονή. Πεισμένος πως ο διάλογος, η σύνθεση, η ενότητα, η εξωστρέφεια και τα μεγαλύτερα ακροατήρια θα πείσουν τον λαό για την ορθότητα των ιδεών, των αναλύσεων και των προτάσεων της Αριστεράς. Πράγμα το οποίο και συνέβη. Ξεκινώντας να αποτυπώνεται στις εκλογές του 2012, λίγους μήνες μετά που «έφυγε» ο Γιάννης.
Ένας εξαιρετικός άνθρωπος, που είχα την τύχη και την χαρά να μοιραστώ μαζί του πολλές στιγμές κομματικής και κοινωνικής ζωής. Γι’ αυτό και ένιωσα την ανάγκη να γράψω σήμερα κάποια πράγματα για τη διαδρομή και την προσωπικότητα του. Στη μνήμη του.
ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΠΑΠΠΑΣ ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΟΣ Μ Η Χ/ΚΟΣ