Ντράζεν Πέτροβιτς: Ένα αστέρι που ταξίδεψε νωρίς στον ουρανό

Τ’ αστέρια έχουν μάθει να λάμπουν ψηλά στον ουρανό, εκεί δηλαδή που είναι η φυσική τους θέση. Έτσι, ο Ντράζεν Πέτροβιτς που ήταν ένα αστέρι κάτω στη γη, αποφάσισε πως ότι έπρεπε να πάει εκεί όπου άνηκε, στον ουρανό δηλαδή, δίπλα στα υπόλοιπα.

Γεννημένος στο Σίμπενικ της Κροατίας στις 22 Οκτωβρίου του 1964, ήταν ένα παιδί που έμελλε ν’ απασχολήσει την μπασκετική υφήλιο όταν θα μεγάλωνε, καθώς διέθετε τόσο ταλέντο, το οποίο με βάση κι ορισμένα στοιχεία του χαρακτήρα του θα τον ωθούσαν στο να κάνει σπουδαία καριέρα.

Ο Κροάτης μέσα σε λίγα χρόνια έζησε τα πάντα και το εντυπωσιακό ήταν ότι είχε να δώσει πολλά περισσότερα στο άθλημα. Δυστυχώς δεν πρόλαβε, καθώς η μοίρα είχε άλλα σχέδια για εκείνον, όμως σε προσωπικό επίπεδο, ο θάνατός του, γιγάντωσε το μύθο του.

Ο «Μότσαρτ» είχε κλίση στο μπάσκετ από μικρή ηλικία, όμως το… μικρόβιο και την ιδέα ν’ ασχοληθεί μ’ αυτό, του την έβαλε ο μεγάλος του αδερφός, Αλεξάντερ, ο οποίος ήταν κι εκείνος μπασκετμπολίστας.

Φυσικά ο μεγάλος αδερφός δεν έφτασε ποτέ στα επίπεδα του μικρού, όμως του χρωστάμε πολλά εμείς οι φίλαθλοι του αθλήματος, καθώς ώθησε τον Ντράζεν στο μπάσκετ. Πολλοί ίσως να μην το έχουν καταλάβει, όμως ο Κροάτης επηρέασε το μπάσκετ, το άλλαξε, το εξέλιξε με τρόπο μαγικό και τόσο εντυπωσιακό.

Η πορεία που χάραξε θα μνημονεύεται για πάντα και η 7η Ιουνίου θα αποτελεί για πάντα μία από τις πιο μαύρες μέρες στην ιστορία του μπάσκετ.

Ακούγεται όντως πολύ κλισέ και φράση περισσότερο για το θεαθήναι, όμως δεν είναι έτσι. Το άθλημα μετά το θάνατό του δεν ήταν ποτέ ίδιο και δεν πρόκειται να γίνει και ποτέ όπως ήταν όταν εκείνος ζούσε και έδινε το δικό του ρυθμό.

Ο «Μότσαρτ» του μπάσκετ συνέθετε τη δική του μουσική στο παρκέ κι όλοι πήγαιναν με το ρυθμό του, κανείς δεν του έφερνε αντίρρηση κι όσοι προσπάθησαν να το κάνουν, έπαιξαν κι έχασαν, τόσο απλά!

Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους σουτέρ όλων των εποχών με αναρίθμητα ατομικά ρεκόρ και συλλογικούς τίτλους. Χαρακτηρίστηκε για το άναρχο στυλ που είχε, το θεαματικό του παιχνίδι, την τεχνική του, την εκρηκτικότητά του, την εξυπνάδα του, το διαβολικό του ένστικτο.

Έγινε επίσης γνωστός γιατί δεν αναπαύθηκε ποτέ πάνω στο ταλέντο του, δούλευε ατελείωτες ώρες με σκοπό την εξέλιξη και δεν έπαψε ποτέ να βρίσκει κίνητρο. Μισούσε να χάνει και από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως «ο γιος του διαβόλου».

Αναμφίβολα ήταν μια έντονη και μεγάλη προσωπικότητα που πάντα ήθελε να είναι στο επίκεντρο και δε δίστασε ν’ αντιδράσει εκεί που θεώρησε ότι αδικήθηκε.

Με λίγα λόγια ο Πέτροβιτς για τον απλό κόσμο ήταν ένας σπουδαίος παίκτης, για τους fans του ήταν ο απόλυτος σταρ, το τέλειο πρότυπο και για τους haters χαρακτηριζόταν ως διαβολικός και τσόγλανος.

Απόψεις λογικές για κάθε πλευρά καθώς μιλάμε για έναν άκρως ανταγωνιστικό άνθρωπο που δεν ήταν και δεν επεδίωξε ποτέ να είναι δεύτερο βιολί σε μια ομάδα.

Κάτι πολύ λογικό για ένα παιδί που από τα 15 του ήταν στην ανδρική ομάδα της Σίμπενικ και ξεχώριζε για το σπάνιο ταλέντο του. Μάλιστα με τον Πέτροβιτς η κροατική ομάδα έφτασε δύο φορές στον τελικό του Κυπέλλου Κόρατς χωρίς όμως να καταφέρει να το κατακτήσει.

Ωστόσο στα 18 του και με δύο δικές του βολές έδωσε το πρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας στη Σίμπενικ κι έφτασε στην πρώτη μεγάλη διάκριση. Εκείνη την εποχή το συγκεκριμένο πρωτάθλημα ήταν το καλύτερο στην Ευρώπη κι ο Πέτροβιτς είχε αρχίσει να γίνεται ήδη σταρ.

Μπορεί το πρωτάθλημα, ένα χρόνο μετά, να αφαιρέθηκε για αντικανονική διαιτησία, όμως αυτό δεν πτόησε σε τίποτα τον… διψασμένο Ντράζεν να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Ακολουθώντας, ξανά, τα βήματα του αδερφού του μετακόμισε στο Ζάγκρεμπ και την Τσιμπόνα.

Εκεί έμεινε τέσσερα χρόνια και κατέκτησε ένα πρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας, δύο Euroleague κι ένα Κύπελλο Κυπελλούχων. Ο μύθος του είχε αρχίσει ήδη να χτίζεται και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι Μπλέιζερς έριξαν τα πλοκάμια τους, προκειμένου να τον πιάσουν και να τον φέρουν στο NBA.

Το… χαλί εκατομμυρίων όμως που του έστρωσε η Ρεάλ και το γεγονός ότι και ο ίδιος ήθελε μια χρονιά ακόμα στην Ευρώπη πριν κάνει το μεγάλο βήμα που πάντα ονειρευόταν, τον οδήγησαν στη Μαδρίτη για έναν χρόνο.

Μάλιστα για χάρη του άλλαξε κι ο νόμος που επικρατούσε τότε στην Ενωμένη Γιουγκοσλαβία κι απαγόρευε στους παίκτες να πάνε πριν τα 28 τους χρόνια σ’ άλλη χώρα της Ευρώπης.

Με τη Ρεάλ δεν ήταν ο ίδιος, καθώς μοναδικός του σκοπός ήταν το ταξίδι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ήταν γενικά απόμακρος αλλά αυτό δεν μπήκε εμπόδιο στο να γίνει ο απόλυτος ηγέτης των Μαδριλένων και να κατακτήσει μ’ αυτούς ένα Κύπελλο Κυπελλούχων κι ένα Κύπελλο Ισπανίας.

Αλήθεια, ποιος θα ξεχάσει τη μοναδική παράστασή του στο ΣΕΦ, όταν στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων σταμάτησε στους 62 πόντους κι έδωσε το τρόπαιο στη Ρεάλ; Ανεπανάληπτος!

Επιπλέον παρά τη σύντομη θητεία του στο ισπανικό πρωτάθλημα κρατάει δύο μοναδικό ρεκόρ έως σήμερα. Συγκεκριμένα το ρεκόρ συγκομιδής πόντων σε σειρά τελικών (42) και έπειτα το ρεκόρ τριπόντων (8).

Η Ευρώπη δεν τον χωρούσε άλλο και το NBA τον περίμενε. Ο ίδιος ένιωθε έτοιμος να λάμψει στην Αμερική και οι Μπλέιζερς ήταν η πρώτη κατοικία του. Η rookie χρονιά του δεν ήταν αυτή που περίμενε και οι δυσκολίες ήταν πολλές.

Οι Μπλέιζερς εκείνη την περίοδο έχοντας τους Τέρι Πόρτερ και Κλάιντ Ντρέξλερ πήγαιναν για πρωτάθλημα με τον Κροάτη να μην είχε τα απαιτούμενα λεπτά συμμετοχής. Ωστόσο το γυαλί ράγισε με την έλευση του Ντάνι Έιντζ ένα χρόνο μετά, ο οποίος δεν τον υπολόγιζε με τα λεπτά του να μειώνονται δραματικά.

Ο «Μότσαρτ» ήταν πάντα παίκτης που έψαχνε το κίνητρο, που αγαπούσε το μπάσκετ και που ήθελε να παίζει. Έτσι, η γκρίνια δεν άργησε να έρθει από πλευράς του. Απαίτησε ανταλλαγή και το 1991 οι Νιου Τζέρσεϊ Νετς τον έκαναν δικό τους.

Ουσιαστικά οι Νετς ίσως να μην ήξεραν το διαμάντι που απέκτησαν εκείνη την περίοδο κι αργότερα έτσι όπως εξελίχθηκε η ιστορία ίσως πάλι δεν κατάλαβαν ποτέ τη σπουδαιότητα αυτού. Η πρώτη του χρονιά ήταν εντυπωσιακή με τον ίδιο να μετράει μέσο όρο πόντων 20.6 και να οδηγεί τους Νετς μαζί με τους Ντέρικ Κόλεμαν και Κένι Άντερσον στα playoffs.

Τη δεύτερη χρονιά του, ο μύθος του μεγάλωσε ακόμα περισσότερο, καθώς είχε μέσο όρο πόντων 22.3, οδήγησε ξανά τους Νετς στα playoffs κι ο ίδιος συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη τρίτη πεντάδα του NBA. Ήδη ο Κροάτης είχε γίνει σταρ στο NBA, έχοντας νούμερα που… ζάλιζαν με ποσοστό διπόντων (45%) και τριπόντων (52%). Έτσι, ετοιμαζόταν γι’ ακόμα μεγαλύτερα πράγματα.

Ο Πέτροβιτς είχε κάνει το 1993 την κορυφαία σεζόν του στο NBA, όμως απογοητεύτηκε από τη στάση των Νετς με αποτέλεσμα να σκεπτόταν σοβαρά το ενδεχόμενο επιστροφής του στην Ευρώπη.

Αρχικά δεν του έγινε ποτέ πρόταση ανανέωσης συμβολαίου και κατά δεύτερον πίστευε πως οι συμπαίκτες του ήταν ζηλόφθονες με το κλίμα να ήταν τεταμένο.

Την εξέλιξη της ιστορίας δε θα τη μάθουμε ποτέ, καθώς το απόγευμα της 7ης Ιουνίου του 1993, στην εθνική οδό Νυρεμβέργης-Μονάχου έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα, σκορπίζοντας θλίψη στο παγκόσμιο μπάσκετ κι όχι μόνο.

Ο «Μότσαρτ» μπορεί να έφυγε όμως πίσω του άφησε μια σπουδαία κληρονομιά, η οποία στην πραγματικότητα δε βρίσκεται στις μεγάλες του εμφανίσεις και στην κλάση του.

Μπορεί ο Πέτροβιτς να υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους σκόρερ που έπαιξαν μπάσκετ, να ζάλιζε αντιπάλους, θεατές, να κατακτούσε τίτλους και να έδειχνε ότι είναι ο θεός που πατούσε στη γη, όμως το μεγαλύτερο επίτευγμά του κρυβόταν αλλού.

Συγκεκριμένα άνοιξε το δρόμο για τους υπόλοιπους, καθώς μαζί με τους Τόνι Κούκοτς, Βλάντε Ντίβατς, Αρμίντας Σαμπόνις και Σαρούνας Μαρτιουλιόνις αποτελούν το βασικό λόγο που πολλά παιδιά νεότερων εποχών (αδέρφια Γκασόλ, Νοβίτσκι, Γιάννης, Ντόνσιτς κ.α.) έκαναν σπουδαία καριέρα στο NBA.

Στα χρόνια του «Μότσαρτ» το NBA για τους Ευρωπαίους παίκτες ήταν άβατο. Θεωρούταν απίθανο να βρεθεί κάποιος στις ομάδες της κορυφαίας Λίγκας. Σκεφτείτε πόσο απίθανο θεωρούταν το γεγονός να παίξει κιόλας.

Ο Πέτροβιτς όμως όχι μόνο διένυσε την απόσταση Ευρώπη-Αμερική, αλλά έπαιξε κι έγινε σταρ στο NBA. Έδωσε σε όλους μας το μάθημα ότι αν προσπαθήσεις για κάτι που θέλεις, τότε θα το πετύχεις. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία ενός σπουδαίου αθλητή που όσα χρόνια κι αν περάσουν δε θα πάψει να μνημονεύεται και να αποτελεί παράδειγμα για όλους.

Μπορεί, λοιπόν, να έφυγε μόλις στα 28 του χρόνια, όμως στα μάτια όλων θα μείνει αγέραστος. Όλοι θα τον βλέπουν όπως ήταν χωρίς να έχει τις συνέπειες του χρόνου σε επίπεδο εμφάνισης αλλά κι αγωνιστικότητας.

Ο Ντράζεν ήταν, είναι και θα είναι, εκείνος ο θρύλος με το δολοφονικό ένστικτο, τη δεινότητα στο σκοράρισμα, την απίστευτη έκρηξη και το μοναδικό ταπεραμέντο. Ένας συνθέτης που έγραψε άπειρες μπασκετικές μουσικές με τη μελωδία τους να συνεπαίρνει χιλιάδες κόσμο!

Δείτε στην σελίδα cleverbet.gr προγνωστικά μπάσκετ