Όαση από σύμπτωση
Γράφει : Η Χριστίνα Μπίζα
Την γλυτώσαμε σαν από θαύμα στην Άρτα ενώ δίπλα μας στην Θεσσαλία από την μια και στα νησιά του Ιονίου από την άλλη εικόνες βιβλικής καταστροφής με θανάτους και ακραία καιρικά φαινόμενα που έφερε ο «Ιανός» έκαναν το αίμα μας να παγώσει.
Ήμασταν απλά τυχεροί ή και προστατευμένοι; Ήρθε η υπερβολή για να μας κάνει να αναρωτηθούμε σοβαρά για το εάν είχαν ληφθεί μέτρα. Η συγκεκριμένη συγκυρία ήταν ευνοϊκή για μας μόνο συμπτωματικά;
Προς το παρόν την γλυτώσαμε θα πουν κάποιοι, κανενός το μέλλον όμως δεν είναι γνωστό ούτε η θεομηνίες θα ρωτήσουν εάν έχουμε προλάβει να ετοιμαστούμε για να χτυπήσουν την πόρτα μας.
Ευτυχώς σαν άνθρωποι του κόσμου όμως έχουμε και δύναμη και προσαρμοστικότητα για τα αναπάντεχα θέλοντας και μη.
Όταν τα δάκρυα και η απόγνωση ανθρώπων που αναζητούσαν ανάμεσα από τις ριπές του ανέμου και της καταρρακτώδους βροχής την ανάσα των δικών τους προσπαθώντας να πιαστούν απ΄ όπου μπορούσαν για να μην χαθούν στα θολά νερά της λάσπης και να μην τους καταπλακώσουν τόνου από φερτά υλικά που κατέστρεφαν ότι έβρισκαν στο πέρασμα τους. Τότε δεν υπήρχαν λόγια μόνο σπαραγμός και απόγνωση.
Δεν υπήρχαν λόγια και δεν υπάρχουν, γιατί με τίποτα δεν μπορείς να περιγράψεις το φιλί της αγάπης σε ένα τρίχρονο παιδί που το έσωσαν τελευταία στιγμή ή το πόνο και την ανακούφιση στα δακρυσμένα μάτια μιας γυναίκας που έμαθε ότι ο άντρας της τελικά ζει.
Με το ξημέρωμα όλα ήταν αλλιώς. Άνθρωποι δεν γνώριζαν τον τόπο τους. Η γη τους είχε παρασυρθεί. Σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπορούσαν να γνωρίσουν ούτε την γειτονιά τους, δεν έβρισκαν την είσοδο του σπιτιού τους. Σπίτια κρέμονταν στο κενό, κτήρια είχαν καταρρεύσει, οικοσκευές στα σκουπίδια, άνθρωποι έπαιρναν ότι μπορούσαν να βγάλουν έχοντας αγκαλιά τις κατσίκες του προσπαθώντας να τις σώσουν από την μανία του νερού.
Τα τεράστια κύματα της θάλασσας τσάκισαν χτυπώντας μανιασμένα και κατέστρεψαν βάρκες και ότι έβρισκαν στο πέρασμά τους. Συγκινητική η μαρτυρία ηλικιωμένου ψαρά που παρέμεινε παρ όλα αυτά μέσα στη βάρκα του που είχε για 40 χρόνια και κατάφερε τελικά να την σώσει.
Όλα ήταν αλλιώς. Άνθρωποι αποκομμένοι από τον κόσμο. Χωρίς δρόμους, χωρίς ρεύμα και νερό. Είναι άνθρωποι μόλις δίπλα μας. Δεν είμαστε εμείς, αλλά είναι οι δικοί μας άνθρωποι. Ήταν εξόφθαλμη η λαίλαπα τόσο που να φαίνεται το πρόβλημα στην κορύφωση του.
Ήρθε δίπλα μας ο «Ιανός» για να αναμετρηθεί με την ένταση του και να μας προβληματίσει για το πόσο επιδέξια έχουμε στρώσει το δικό μας «χαλί». Πόσο σεβασμό δείχνουμε εμείς στους δικούς μας ανθρώπους.
Είναι καλύτερα να προλαβαίνουμε παρά να τρέχουμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα. «Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά» μας λέει το γνωστό τραγούδι του Κ. Χατζή μια ζωγραφιά όμως απελπισίας τώρα και καταστροφής.
Μόλις πριν λίγους μήνες τρέχαμε και εμείς και δεν φτάναμε από πλημμύρες στην περιοχή μας. Είμαστε όμως έτοιμοι τώρα; Χαντάκια, χείμαρροι και ότι άλλο είναι απαραίτητο έχουν καθαριστεί γιατί η εικόνα στην περιοχή μας μαρτυρά το αντίθετο εκτός και περιμένουμε τα χειρότερα για να τρέξουμε μετά….
Συμμερίζονται οι Δήμοι υποβολή αιτημάτων ή «καταπίνονται» όλα αυτά τα αιτήματα στο βωμό της γραφειοκρατίας και οι πολίτες αντιμετωπίζονται επιλεκτικά ώστε να πλήττονται ποικιλότροπος χωρίς να μπορούν να βρουν το δίκιο τους;
Παρεμφερή προβλήματα χωρίς τον «Ιανό» έχουμε και εμείς όπως οι άμοιροι πληγέντες από την κακοκαιρία που δεν μπορούσαν να βρουν τα σύνορα των ιδιοκτησιών τους έτσι και εμείς.
Εκεί που οι πράξεις εφαρμογής των Δήμων εν αγνοία των ιδιοκτητών μεταβάλλουν έκταση και όρια, αντικαθιστούν ιδιοκτησίες προκαλούν ένα αλαλούμ που αποκαλύπτετε συνήθως τυχαία. Πολλοί ιδιοκτήτες έρχονται αντιμέτωποι έκπληκτοι, με την μεταβολή συνήθως όταν κάποιος θελήσει να τακτοποιήσει τα κληρονομικά του. Ενώ θα έπρεπε να είχε έγκαιρα ενημερωθεί για να μπορεί να πράξει τα νόμιμα και όχι κατόπιν εορτής και με το βάρος της απώλειας από θάνατο προσφιλούς τους προσώπου.
Είμαστε μπροστά ή πίσω από αυτό που λέγεται αλληλέγγυα συμπεριφορά στον συνάνθρωπό μας; Η άσκηση της εξουσίας αποτελεί μία δυνατότατα που δίνεται σε αιρετούς στα δημοκρατικά πολιτεύματα να εκπροσωπούν το λαό και να αγωνίζονται να σμιλέψουν ένα καλύτερο αύριο με όραμα και σωστό προγραμματισμό.
Υπάρχει όλη αυτή «φλόγα» της δημιουργικότητας ή καταναλώνεται στις προεκλογικές εξαγγελίες ώστε όταν και η τσέπη είναι γεμάτη τα αιτήματα για επαγγελματική αποκατάσταση δημοτών να μην βρίσκουν ανταπόκριση έτσι που ούτε η αξιοπρέπεια των πολιτών να μην είναι σεβαστή;
Αυτή τη φορά είχαμε πάνω μας το χέρι του Θεού και υπήρξαμε «όαση» μακριά από τον κυκλώνα. Ως πότε όμως θα επικαλούμαστε την τύχη για να καλύψουμε τις παραλήψεις, τις προχειρότητες και τους αυθαίρετους σχεδιασμούς;
Οι πρακτικές αυτές είναι πολύ μακριά από την ουσιαστική ανάπτυξη, αυτή που δεν περιθωριοποιεί τους δημότες, ούτε τους χρησιμοποιεί με επαναλαμβανόμενες στρεβλές πρακτικές με την λογική της στημένης λεμονόκουπας και καθόλου της ενημέρωσης και της συμμετοχής.
Ίσως τα γεγονότα καθορίζουν και την στιγμή για ξεκαθάρισμα, πρακτικών και μεθοδεύσεων ώστε να μην φτάσουμε να θρηνούμε και εμείς πάνω από τα συντρίμμια που οι ίδιοι με τις πράξεις και τις παραλήψεις μας φέραμε στην πόρτα μας. Τουλάχιστον ας προλάβουμε τα χειρότερα. Ποτέ δεν ξέρει κανείς το νωρίς η το αργά. Ίσως σήμερα να ήρθε η ώρα να ρυθμίσουμε τις παραφωνίες του παρελθόντος.