Στα… «χαρακώματα»!
Εμείς, απ’ το ’50 και μετά οι εκδρομείς, δεν είχαμε γνωρίσει πλην σεισμών και καταποντισμών, τοπικής όμως εμβέλειας, ούτε μαζικούς λιμούς, ούτε πολέμους κι ακόμη χειρότερα, ούτε πανδημίες με θανάτους, αποκλεισμούς…
Φτωχά και λιγότερο φτωχά, πλούσια και ακόμα πλουσιότερα, περπατήσαμε όσοι γεννηθήκαμε απ’ το 1950 και μετά, με κάποιες «μαύρες σελίδες», που φάνταζαν σημαντικές για εμάς αλλά για τους μεγαλύτερους, υπολογίζονταν ως κάτι μικρότερο απ’ τη Μικρασιατική καταστροφή και τους διωγμούς, την προσφυγιά που ακολούθησε, αλλά και τον πόλεμο του ΄40, την Κατοχή και την ταραγμένη περίοδο μέχρι το ΄50…
Σήμερα, όμως ζούμε το δικό μας «πόλεμο»… μπορεί να μην είναι τόσο εμφανής, τόσο φρικτός όσο ο κλασσικός, με τουφέκια, με πυραύλους, με χωριά και πόλεις ισοπεδωμένες, αλλά είναι ύπουλος, είναι δύσκολος αφού ο αντίπαλος είναι «καταδρομέας» και μπορεί να χτυπήσει παντού και πάντα…
Από την άλλη, εμείς είμαστε χωρίς πολεμοφόδια, τουλάχιστον αυτά που ξέραμε μέχρι πέρσι τον Μάρτιο… διότι, εδώ και 40 χρόνια, τουλάχιστον, πλούσιοι και φτωχοί μπορούσαν να βρούν ένα φάρμακο, ένα εμβόλιο, που θα ανέκοπτε τις γνωστές ασθένειες, πρίν πέσουν στο «κρεβάτι του πόνου» σε κάποιο νοσοκομείο…
Σήμερα; Εδώ και 10 μήνες, με τους γιατρούς να σηκώνουν ψηλά τα χέρια, ο Covid 19, έγινε ο δικός μας εφιάλτης… πολλοί –και κυρίως γιατροί και πολιτικοί- μας λένε να προσέξουμε, να φροντίσουμε ατομικά τους εαυτούς μας, άντε να βρεθούμε οικογενειακώς με όλες τις προφυλάξεις…
Κι ακόμη, εκεί στα «χαρακώματα» της προστασίας, κλεισμένοι στα σπίτια, με κλειστά μαγαζιά, να προσπαθούμε να μοιραστούμε αισιοδοξία μέσω sms, κινητών, skype…
Κι αν το Πάσχα τη βγάλαμε με «αισιοδοξία», επειδή νομίζαμε, ε, «μπόρα είναι θα περάσει», τώρα που φτάνουν τα Χριστούγεννα μάλλον θα εμπεδώσουμε πως αυτό που περνάμε, είναι ο δικός μας «πόλεμος», η δική μας «κατοχή»…
Χωρίς δουλειές, με κατεβασμένα ρολά, με τα παιδιά να μη μπορούν να «μάθουν γράμματα» με τα άλλα να μη βρίσκουν δουλειά της προκοπής, με το «μέλλον αόρατον», με τους γνώστες και τους κυβερνώντες να μην ξέρουν «τι μέλει γενέσθαι», πόσο θα αντέξουμε στα «χαρακώματα»;
Λόγια αισιοδοξίας
Παρόλα αυτά, διαβλέπω τις νεότερες γενιές από εμάς, να ωριμάζουν, να αντιμετωπίζουν με μια άλλη οπτική την «ΜΕΤΑ covid» εποχή που αργά ή γρηγορότερα, θα ανατείλει… και να μιλάνε με αισιοδοξία για τη νέα εποχή που θα ανατείλει…
Θέλω να επισημάνω δύο σημεία από την «κουβέντα» της Ζωής Μπαρτζώκα με την Κατερίνα Σχισμένου, στην ΗΧΩ… λέει η Ζωή σε κάποιο σημείο: «Μήπως όμως – τελικά – δεν είναι και τόσο σκοτεινή η εποχή του covid; Περνάμε σε έναν άλλο, καινούργιο κόσμο. Δεν τον υπολογίσαμε, δεν τον φανταστήκαμε, δεν ξέρουμε ακόμα πώς να τον αντιμετωπίσουμε. Αλλάζει καθημερινά τις ζωές μας, τις συνήθειες μας, τη σκέψη μας, το μέλλον μας.
.»Από τη μία φαντάζει εφιαλτικό «το τέλος κάποιων σταθερών» που είχαμε, και η διέξοδος για να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο από την αρχή. Σίγουρα αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της στιγμής, αυτή τη στιγμή! Ίσως και να έχουμε την τύχη να ζήσουμε μεγάλες ανατροπές. Κοινωνικές, πολιτιστικές οικονομικές. Ίσως μια νέα «Αναγέννηση» που – μη ξεχνάμε – αν δεν υπήρχε Μεσαίωνας, δεν θα είχαμε Αναγέννηση» αναφέρει η Ζωή.
Και παρακάτω, λέει: «Η τέχνη πάντα βοηθούσε τον άνθρωπο να αντιμετωπίσει τους σκοτεινούς καιρούς. Σε στιγμές μεγάλου φόβου, δύσκολων καιρών, πολέμων, κατοχής, πανδημιών και εγκλεισμού οι καλλιτέχνες δημιουργούσαν. Η τέχνη πάντα είχε το δικό της ρόλο. Να εκφράσει τις εσωτερικές αναζητήσεις του ανθρώπου». ΝΑ εμπνεύσει αλληλεγγύη, να δείξει το μέλλον που αναδύεται ελπιδοφόρο μετά την καταιγίδα. Να εκφράσει νέες αντιλήψεις και προκλήσεις.
.»Ο κόσμος –λέει η Ζωή Μπαρτζώκα- δεν θα είναι ο ίδιος μετά την πανδημία, το πιστεύω. Και θέλω να πιστεύω ότι θα ανατείλει πιο φωτεινός, πιο χρωματιστός πιο αισιόδοξος και με περισσότερες αξίες. Πρέπει να φανταζόμαστε, να ονειρευόμαστε μια καλύτερη ποιοτικότερη ζωή. Άλλωστε μόνο τότε μπορούμε να την διεκδικήσουμε».
Λόγια αισιοδοξίας, από μια συμπολίτισσα, που χρόνια διακονεί το πολιτισμό και υπηρετεί το θέατρο στο τόπο μας, με διάθεση προσφοράς στην τοπική μας κοινωνία… νομίζω πως η Ζωή Μπαρτζώκα και η Κατερίνα Σχισμένου, σε αυτή τη νέα εποχή, θα έχουν ρόλο και λόγο, ώστε η τοπική μας κοινωνία να νοιώσει νότες αισιοδοξίας και να πάει παρακάτω…
Τζάρτζανος!
Πας να φτιάξεις νέες λέξεις, ως τοπικός «Μπαμπινιώτης»; Τάδε έφη, διδάσκαλος, που με παρακολουθεί και μερικές φορές με διορθώνει, ή μάλλον με «επαναφέρει στη τάξη», όταν χρησιμοποιώ κάνα νεολογισμό, τύπου γκρινγκλις, που λένε και οι γλωσσομαθείς…
Σε τι αναφέρεσαι δάσκαλε; απάντησα απορημένος. «Την «ιλαροτραγωδία» την ξέρω, την «κωμικοτραγωδία» την έχω ακούσει. Αλλά αυτό το «ιλαροκωμωδία» μου ακούγεται παράξενο… τι θέλει να πει ο ποιητής;» μου απάντησε ψιλοχαμογελώντας, ο δάσκαλος…
Πράγματι ο δάσκαλος, μου επεσήμανε ένα όρο που χρησιμοποίησε η Τζένη Τραπραντζή-Κοίλια, και μάλιστα δίπαξ, στις ανακοινώσεις της εναντίον του Δημάρχου, για τη νέα «μεταγραφή» σχεδόν ολόκληρου του Τοπικού Συμβουλίου Κεραματών που είχε κατέλθει ως συνεργαζόμενο με την ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ, στην παράταξη του Δημάρχου…
«Ιλαροκωμωδία» στα social media εν καιρώ πανδημίας…, έγραφε η πρώτη ανακοίνωση της ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ! «… ενώ ο Δήμαρχος, «αντί να ενσκύψει (σ.σ. μήπως εγκύψει;) στο υγειονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει και η περιοχή μας, αναρτούσε στην δημοσιότητα «ιλαροκωμωδίες» που θύμιζαν προεκλογική «πασαρέλα»…» σημείωνε στη δεύτερη ανακοίνωση η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ.
Κι αν η πρώτη φορά, μπορεί και «ποιητική αδεία» να εκληφθεί ως «λάθος εξεπίτηδες», η επανάληψη μια αδόκιμης λέξης όπως η «Ιλαροκωμωδία» (που μάλλον δεν υπάρχει ως όρος) λογίζεται ως «λάθος» σκέτο…
Θα επισημάνω όμως πως σήμερα, αντί να ανατρέχουμε σε λεξικά (που δεν είναι κακό, αντιθέτως…) μπορούμε να γκουγκλάρουμε (σορι Μπαμπινιώτη), για να βρούμε «τι σημαίνει» η κάθε λέξη… πιο καλά, βέβαια, είναι κι ένας αρθρογράφος στα κείμενα…
Ας πούμε στο Βικιλεξικό διαβάσαμε τα εξής:
-ιλαροτραγωδία: θεατρικό είδος δράματος, (μεταφορικά, συνδυασμός ευθυμίας και τραγωδίας)
-κωμικοτραγωδία < κωμικός + -ο- + τραγωδία
-ιλαρός, -ή, ό χαρούμενος, ο φαιδρός, ο χαρωπός, ο γελαστός
– ιλαρότητα: η ιδιότητα του ιλαρού, ευθυμία, χαρά, αγαλλίαση
Ιλαρύνω: προκαλώ ιλαρή διάθεση, ιλαρότητα
Με τον όρο κωμωδία χαρακτηρίζεται κάθε έργο που έχει ως σκοπό να διασκεδάσει μέσω κάποιου χιουμοριστικού θέματος H κωμωδία, προέρχεται από τη λέξη κωμῳδός (κῶμος + ᾠδὴ < ᾄδω), που σήμαινε αυτόν που τραγουδούσε στον «Kώμο» που στην αρχαία Aθήνα σήμαινε, αρχικά, μια συντροφιά από άντρες σε κατάσταση ευθυμίας, οι οποίοι περιφέρονταν στους δρόμους μεθυσμένοι τραγουδώντας, χειρονομώντας, πειράζοντας τους συμπολίτες τους και συχνά εκστομίζοντας διάφορες αισχρολογίες.
Η απάντηση αυτή δεν απευθύνεται προς τους εκδότες της ανακοίνωσης, αλλά –με την ευκαιρία αυτή- προς εκείνους που μας τηλεφωνούν κάθε τόσο για να επισημάνουν λάθη σε ανακοινώσεις κομμάτων, παρατάξεων, ακόμη και πολιτικών παραγόντων…
Αδέρφια, δεν είμαστε απόγονοι του Τζάρτζανου, για να διορθώνουμε σολοικισμούς και βαρβαρισμούς των άλλων που στέλνουν ανακοινώσεις… μας αρκούν τα δικά μας λάθη, αυτά που τα λέμε και ως «δαίμων του τυπογραφείου»…
Σαλταρισμένοι
Ο ένας, δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων και Αντιδήμαρχος του Μπακογιάννη, ανεβάζει φωτογραφίες στο φεϊζμπουκ και γράφει πως του λείπει «το ωραίο μου σπίτι στο Baden Baden που λόγω πανδημίας δεν μπορώ να πάω. Μα πιο πολύ νοσταλγώ την αγαπημένη μου Aston Martin».
Από την άλλη το μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Μυρσίνη Βουνάτσου, από τη Λέσβο, «χαίρεται» με τους νεκρούς από κορωνοϊό γιατί, όπως πιστεύει, αυτό θα στοιχίσει πολιτικά στην κυβέρνηση της ΝΔ, για την οποία ζητάει κρεμάλες!
Όπως γράφει χαρακτηριστικά στην ανάρτησή της: «Μωρέ θα το γράψω που να χτυπήσετε τον κώλο σας κάτω δεξιοί και αριστεροί. Αν για τους 102 νεκρούς του Ματιού γυρεύατε κρεμάλες πέστε μου για τους 2.000+ τι πρέπει να γυρέψουμε;;».
Ε κι από πάνω, έρχεται ο Πολάκης, να μας βάλει το δίλλημα, πως «αυτοί» είναι με τη Μυρσίνη και οι «άλλοι» είναι με τον «Μπαντεν-Μπαντεν»… ρε δεν μας παρατάτε, σαλταρισμένοι της δεξιάς και της αριστεράς…
Ο κόσμος στενάζει από τα λουκέτα, την ανεργία, τις οικονομικές υποχρεώσεις, αλλά κάποιοι έχουν την πολυτέλεια, να ασχολούνται με εκδρομές και με συγκρίσεις ποια κυβέρνηση «σκότωσε» περισσότερους συνανθρώπους μας… μόνο περιφρόνηση και για τους μεν και για τους δε…
Παρένθεση: αν είναι να επιλέξω κάποιον θα προτιμούσα τον Γιάννη Μπέζο που στην εκπομπή της δημόσιας τηλεόρασης, «Προσωπικά», αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στα social media και είπε χαρακτηριστικά: «Είμαι λίγο σνομπ εγώ. Το ομολογώ. Δεν θέλω να μιλάω με ηλίθιους. Δηλαδή υποφέρω. (…) Μας αρέσουν τα λόγια τα πολλά. Μας αρέσουν πάρα πολύ γιατί δεν μένει τίποτα, ούτε αυτά μένουν. Τίποτα δεν μένει από τα social media. Τα παίρνει ο αέρας, ο χρόνος τα σαρώνει και τα πετάει στις αποθήκες»…