200 χρόνια από την Επανάσταση του ‘21

Τα αρπακτικά. (Τότε και τώρα)

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

Αυτό δικό μου και το δικό σου, άμα μπορώ, δικό μου. Κάπως έτσι λειτούργησε και το θέμα της ιδιοκτησίας στην επαναστατημένη Ελλάδα. Αναφέρομαι φυσικά στα περίφημα «Εθνικά Κτήματα». Αυτή η περιουσία του Δημοσίου που έγινε, όπως έγινε, ιδιωτική. Οι «Εθνικές Γαίες» ή τα περίφημα «Εθνικά Κτήματα» ήταν οι «οι κτηματικές ιδιοκτησίες των Οθωμανών στις περιοχές που περιήλθαν στον έλεγχο του ελληνικού κράτους». Τα κτήματα αυτά περιήλθαν στην ιδιοκτησία του ελληνικού κράτους «επαναστατικώδικαίω». Στην πορεία τα περισσότερα περιήλθαν στους ιδιώτες «ατομικώ-ιδιωτικώ-αρπακτικώδικαίω». Μπορούμε και τα παίρνουμε. Με οποιοδήποτε τρόπο. Καταπάτηση, φιλική συναλλαγή με τους Τούρκους που έφευγαν ή με τον τρόπο που παρουσιάζει ο Ν. Σπηλιάδης στα Απομνημονεύματά του. «Τότε η βουλή συγκατατέθη να εκποιηθώσι εθνικά κτήματα και εύρον τον καιρόν Βουλευταί και Νομοτελεσταί και υπουργοί και απλοί πολίται και ηγόρασαν αξίας εθνικά κτήματα δια το μηδέν».

Ν. Σπηλιάδη, Απομνημονεύματα Α, 552
«Αγόρασαν εθνικά κτήματα δια το μηδέν». Επενδυτική πολιτική. Ήξεραν-μπορούσαν και το έκαναν. Επένδυση αληθινή. Τα τυχερά του επαγγέλματος. Ρόδα είναι και γυρίζει. Έγιναν και θα γίνονται. Νομοτελειακός κανόνας. Είμαστε στα πράγματα. «Εύρον τον καιρόν Βουλευταί και Νομοτελεσταί». Αντραλίζομαι. «Τα ίδια Παντελάκι μου, τα ίδια Παντελή μου» ή καταπώς θα λέγαμε στο Τζουμέρκο «τι έχεις Μήτρο μ’, τι είχα πάντα». Ο ένας μέσα στην κρίση τεράστιες επενδυτικές δραστηριότητες, ο άλλος ταλαίπωρος εκ γενετής, «πρόσφυγας» κατά δήλωσή του, ενώ δεν τον είχε αποκόψει από το γάλα η μάνα του, (παιδάκι έξι μηνών), άρα και «Μέγας Επαναστάτης», ο άλλος «ανώτερες σπουδές», ο παραάλλος «έχει το παιδί στην ξενιτιά για σπουδές» και γι’ αυτό «μετέφερα κάποια από τα χρήματά μου για περίπτωση ανάγκης, επειδή είχα παιδί στο εξωτερικό». Τα θυμάμαι και με βαράει κατακρίκελα ο συνειρμός. Η «ρουφιάνα» η ξενιτιά, πόσα και πόσα παιδάκια έφαγε!
Οι επαναστάτες; Τους έμεινε μόνο η δόξα: «Χιόνι έτρωγαν χιόνι έπιναν και τη φωτιά βαστούσαν». Και βάσταξαν και απελευθέρωσαν μια χαψιά τόπο, ώσπου άρχισε και ο κοινοβουλευτικός βίος του τόπου. «Συνταγματική Μοναρχία».

Και βάρεσαν τα νταούλια και οι ζουρνάδες. Από τότε «βάρεγαν…» Δεν είναι μόνο για τα «Εθνικά Κτήματα». Αυτά πήγαν εκεί που πήγαν. Εδώ μιλάμε και για την όποια εκποίηση ή τσούρνεμα των κρατικών εσόδων. Ο πρώτος κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός της χώρας. Η πολιτική του φιλοσοφία συνίστατο στο αξίωμα: «Η πραγματική εσωτερική πολιτική του συνίστατο στη “ διάθεση των κρατικών εσόδων για λογαριασμό των φίλων του”» . (Ν. Σβορώνου, Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας, Θεμέλιο, σελ. 81).
Και έμειναν παγούρια οι αγωνιστές «με το σφ’λί στο χέρ’» κι άλλοι αναθεμάτιζαν, γιατί δεν «έφααν», καθόσον ομολογούσαν πως «έφααν αυτοί, θα φάωμεν και μεις». Βέβαια σήμερα τα μεγέθη είναι διαφορετικά. Ο πληθωρισμός τα ανέβασε και το ευρώ τα εκτίναξε στα ύψη. Επομένως χάθηκαν οι αριθμοί και ούτε σύγκριση δεν μπορεί να γίνει. Πάντως το φαΐ, φαΐ. Και τότε και τώρα…