Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου
Μια Αγία για την πόλη μας και αυτή κατατρεγμένη και αφανής να υπομένει τις αδικίες του κόσμου όλου έως ότου ανακηρυχθεί Αγία. Η Αγία της πόλεως και της καρδιάς μας μιας και πάντοτε μπορούμε και θα βρίσκουμε -εκεί -καταφύγιο σ΄αυτήν.
Η Θεοδώρα ήταν κόρη του αριστοκράτη Ιωάννη Πετραλείφα με νορμανδικές ρίζες και της Ελένης που καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Κωνσταντινούπολης.
Ο Μιχαήλ όμως μετά από ένα μικρό χρομικό διάστημα κοινής συζυγικής ζωής την έδιωξε παρά την πρόωρη εγκυμοσύνη της που είχε σαν αποτέλεσμα να γεννηθεί γρήγορα ο διάδοχος του Νικηφόρος και άρχισε να ζει με τις ερωμένες, μια από αυτές ήταν η Αρτινή αρχόντισσα Γαγγρινή την οποία μετέφερε στα ανάκτορα αλλά και που απέκτησε και τέκνα μαζί της.
Η Θεοδώρα έζησε πέντε χρόνια κάτω από άθλιες συνθήκες και φτώχεια σαν απλή χωρική μονάχα από τα αγαθά που μπορούσε να της προσφέρει η φύση. Σε αυτή την κατάσταση, και ενώ συνέλεγε χόρτα την βρήκε ο ιερέας του χωριού Πρένιστα στο σημερινό Κορφοβούνι Άρτας, την λεπτομέρεια αναφέρει αναλυτικά ο βιογράφος της Ιώβ που την περιγράφει σαν “λαχανευομένη”. Η Θεοδώρα αποκάλυψε στον ιερέα την ταυτότητα της, ο ιερέας την πήρε μαζί του και έζησε υπό την προστασία του το υπόλοιπο διάστημα της εξορίας. O λαός της Άρτας με επικεφαλής τους άρχοντες του αγανακτισμένος από τη συμπεριφορά του Μιχαήλ εξεγέρθηκε, ο Μιχαήλ Β΄ αναγκάστηκε να διώξει την Γαγγρινή από τα ανάκτορα και μετανοιωμένος να ζητήσει από την Θεοδώρα να επανέλθει. Από τότε έζησαν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής τους με αρμονία φτάνοντας το «Δεσποτάτο» σε ακμή, πνευματική καλλιτεχνική και οικονομική.
Η Θεοδώρα συνεχίζει το έργο της φιλανθρωπίας που είχε ξεκινήσει ενώ ο Μιχαήλ επιδίδεται σε έργα μετανοίας και έκτισε δύο ναούς, τον ναό της Παντάνασσας στη δεξιά όχθη του Άραχθου ο οποίος σήμερα ονομάζεται ναός των Βλαχερνών, τη Μονή Κάτω Παναγιάς, τη Μονή του Αγίου Γεωργίου και τη Μονή της Παναγίας της Παντάνασσας έξω από την Φιλιππιάδα. Η Θεοδώρα μετά τον θάνατο του συζύγου της αποσύρθηκε σαν μοναχή στον Ναό του Αγίου Γεωργίου και έζησε μέχρι τον δικό της θάνατο (1280;) και τάφηκε στον νάρθηκα του ναού.
Αυτή είναι η Αγία μας που θα τιμούμε με ευσέβεια και αγάπη έχοντας την βαθιά μέσα στην καρδιά μας, γιατί εκτός από τον κοσμικό της εορτασμό η Αγία αυτή έχει να μας διδάξει πολλά και σε μας τους αφανείς και ασήμαντους και σε εποχές δύσκολες και σκοτεινές. Ας επικρατήσει σύντομα το Φως και η Αγάπη και ας διδαχθούμε από την Οσία… Σίγουρα έχει να μας «πει» ακόμη πολλά.