«…μνήμες…»

Ένα βιβλίο του Χρίστου Θ. Καραβασίλη στο οποίο αναβλύζει το Ηπειρώτικο συναίσθημα και κυριαρχεί η Τζουμερκιώτικη ντοπιολαλιά.

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

Πρώτη, δεύτερη, εκατοστή… Αμέτρητες μνήμες… Ό,τι ακριβώς συνοδεύει τη ζωή μας. Από μικρά παιδιά μέχρι … Η εξαιρετική αυτή ικανότητα του εγκεφάλου να διατηρεί γνώσεις ή εντυπώσεις και να τις ανακαλεί, όταν θέλει. Κι αν αυτή η δυνατότητασυνοδεύεται και από το χάρισμα της αφήγησης και περισσότεροτης γραφής που ομορφαίνει με την ντοπιολαλιά, τότε το αποτέλεσμα είναι μοναδικό.

Όσο διάβαζα το βιβλίο του φίλου και πατριώτη Χρίστου Καραβασίλη «…μνήμες…» στο οποίο εκθέτει το ακαπίστρωτο Τζουμερκιώτικο πάθος του, μού έρχονταν στο νου μου και οι στίχοι του Γιώργου Κοτζιούλα για την Ήπειρο. «Φτενά χωράφια κρατημένα σε πεζούλια/κι άπιαστες γίδες που κρεμιούνται σε γκρεμνούς,/ετούτ’ είν’ η πατρίδα μας• μα η πούλια/δε λάμπει πιο καθάρια σ’ άλλους ουρανούς». Έχει το λόγο του.
Σκέψεις, όνειρα, επιθυμίες, επιδιώξεις. Βιώματα. Σ’ αυτόν τον δύσκολο τόπο, φτωχό, απείθαρχο στο αλέτρι και το τσαπί και ως εκ τούτου άγονο,τον πλούτιζαν όμως με συναίσθημα, αγώνα και όνειρο οι Τζουμερκιώτες. Λαζαρούδια, χειμων’κά, μπάνιο τσίτσιδοι με τα κλαπατάρια έξω, το μοναδικό παντελόνι… Σ’ αυτό το βιβλίο καταθέτει όχι φαντασία. Μνήμη. Απίστευτη μνήμη. Η αφήγηση διακρίνεται για την αλήθεια και τη σωστή γνώση της Τζουμερκιώτικης λαλιάς.

Μια κατάθεση ψυχής από τον Χρίστο, ένα δώρο «σ’ όλους αυτούς που μεγαλώσαμε και πορευτήκαμε μαζί στα δύσκολα και μαγικά εκείνα χρόνια». Κι αυτή η πορεία, ανηφορική αλλά ωραία, χίλια έδινες κι ένα έπαιρνες, σε κακοτράχαλους ατραπούς, στα άπιαστα γκρεμοτόπια, με ατσαλένια όμως θέληση κι ακαπίστρωτο πάθος για ένααύριο καλύτερο κι ανθρωπινότερο.
Αγαπητέ Χρίστο, το βιβλίο είναι απλά αληθινό. Φτάνει αυτό και περισσεύει.
Και να εξηγηθώ: Όσο περνούν τα χρόνια και γερνάμε – άσχετο, αν πολλοί δεν θέλουν να το παραδεχτούν- τόσο εξασθενεί η μνήμη μας. Φυσικό φαινόμενο θα έλεγε κάποιος. Φυσικό, όμως, φαινόμενο θα έλεγα κι εγώ πως όλοι μας τρέφουμε τα θυμητάρια μας. Κι αυτά δεν είναι απλά ενθυμήματα. Είναι τρόπος ζωής, που στοιχειοθετήθηκε και θεμελιώθηκε εκεί, στην Ήπειρο, στα χωριά μας.

“Θυμάμαι το ήρεμο χωριό που πέρασα έρημος εκεί
και μες στα μάτια η ομορφιά μ’ είχε φιλήσει
κι ακόμα η μνήμη μου κρατεί σα μακρυσμένη μουσική
μύρα, λαλιές κι ιριδισμούς-ξανθό μελίσσι”.

Αληθινή ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Πόθοι κι αγάπες, όνειρα κι ελπίδες στο ηπειρώτικο λιακωτό από λούλουδα βαλμένες.
Τάκη, σε ευχαριστώ πολύ…

Και μια εξομολόγηση. Μπορεί σήμερα η κατάσταση στα Τζουμέρκα να έχει ως εξής: «Ερμιά παντού. Έτσι, όπως κατάντσαν εύκολο είναι σε κάθε κούτσουρο να ξύνεσαι, και σε κάθε τούφα να τσερλίζεσαικαι να μη σε παίρνει κανένας χαμπάρ’».Πιστεύω, όμως, πως έβαλες ένα σωστό λιθάρι-αγκωνάρι θα έλεγα διάσωσης και διάδοσης της Τζουμερκιώτικης παράδοσης. Έκανες και μάστορας. Δεν ξεχνιούνται αυτά…