Για την ημέρα της ποίησης- ένας ποιητής

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου

Μας βοηθά η ποίηση να ζήσουμε αλλά και να πεθάνουμε; Είναι το φως της αιώνιο και παντοτινό ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές; Τι να ΄ναι η ποίηση και το ποίημα, ο ποιητής και ο βίος του που συχνά αυτό το σκοτεινό ποτάμι της πάλης της ζωής και του θανάτου τον κάνει να ακροβατεί μεταξύ ουρανού και γης; Ποιο είναι το τίμημα της μεγάλης αυτής τέχνης; Πώς είναι η ζωή ενός μεγάλου ποιητή που συνήθως είναι ταλαιπωρημένος και εκδιωγμένος εν ζωή και αφού πεθάνει, τότε πια γίνεται δάφνη στα στεφάνια των «δικαιούχων» και των επισήμων προς κατάθεση;

Η ποίηση μπορεί να είναι μια κλειστή πόρτα προσβάσιμη σε λίγους. Μπορεί ο ποιητής να γράφει και να πεθαίνει για τους στίχους του, αλλά έτσι είναι η ποίηση και η τέχνη συνάμα. Φέτος η μέρα της ποίησης μας βρήκε αλλιώς, μας βρήκε πιο κοντά στον προβληματισμό και τη σκέψη.Πιο κοντά στην άνοιξη της Ηπείρου που αντιστέκεται να έρθει. Μας βρήκε μέσα σ΄έναν πόλεμο κηρυγμένο και ακήρυχτο Ευκαιρία λοιπόν να την ακούσουμε, να την διαβάσουμε και με το άλλο της επίπεδο, το πιο βαθύ και σκοτεινό με τα μάτια της ψυχής μας. Φέτος η μέρα της ποίησης ανήκει στην Ήπειρο αλλά και σε κάθε ήπειρο και χώρα και τον ποιητή της, το δικό μας ποιητή, τον Κώστα Κρυστάλλη.
Ο ποιητής του βουνού και της στάνης, γιατί πάνω απ΄όλα ήταν ο ποιητής της ελευθερίας. Γι΄αυτή πολέμησε με τους στίχους του και μ΄αυτή πέθανε στην πόλη μας την Άρτα. Το 1887 δημοσίευσε το ποίημα «Αι σκιαί του Άδου», που αναφερόταν σε επεισόδια τηςΕπανάστασης του 1821. Εξαιτίας αυτού διώχθηκε από τις τουρκικές αρχές και κατέφυγε στην Αθήνα ενώ τα τουρκικά δικαστήρια τον καταδίκασαν ερήμην σε εικοσιπενταετή εξορία στη Βαγδάτη.

Ο έρωτας του Κρυστάλλη για την ηπειρώτικη φύση αποτυπώνεται σε στίχους σαν κι αυτούς :
«Θέλω ἡ βρυσούλα, ἡ ρεματιά, παλιὲς γλυκές μου ἀγάπες
νὰ μοῦ προσφέρνουν γιατρικὸ τ᾿ ἀθάνατα νερά τους.
Θέλω τοῦ λόγγου τὰ πουλιὰ μὲ τὸν κελαϊδισμό τους
νὰ μὲ κοιμίζουν τὸ βραδύ, νὰ μὲ ξυπνοῦν τὸ τάχυ.
Καὶ θέλω νἄχω στρῶμα μου, νἄχω καὶ σκέπασμά μου
τὸ καλοκαίρι τὰ κλαδιὰ καὶ τὸν χειμώ᾿ τὰ χιόνια.» (Σταυραετός).
Είναι η καθημερινή εικόνα των βουνών μας, οι βρύσες, οι κρήνες, τα έλατα οι πλαγιές, τα πετροφέφυρά μας, ο ουρανός πάνω απ΄τα κεφάλια μας. Όμως και πάνω απ΄τη φύση, πλανάται και θεριεύει η ελευθερία ,γιατί το μεγάλο αυτό πνεύμα ήταν πάνω απ΄ολα ελεύθερο.
«Ποιὸς λέει δὲν κλαῖνε τὰ βουνά; Ποιὸς λέει πὼς δὲν γεράζουν;…
Χιόνια καὶ κρούσταλλα παλιά, γεράματα γιομάτα,
σκεπάζουνε τὸν Πίνδο μου, καὶ καταχνιὲς τὸν πνίγουν·
κι ἀκούγω, ἀκούγω ἀπὸ μακρυά, ἀκούγω ἀπὸ τὰ ξένα
τῆς γερατειᾶς του τὸ σκουσμό, τὸ κλάμμα τῆς σκλαβιᾶς του.»(Πόθοι)

Η Άρτα τίμησε την ποίηση και τον ποιητή της που βρίσκεται θαμμένος στο χώμα της, τον ποιητή της ελευθερίας και των υψηλών πτήσεων που όσο κι αν προσπαθούμε είναι για λίγα πνεύματα- τα πραγματικά ελεύθερα, Τον τιμά και θα τον τιμήσει. «Από την ελευθερία δεν μπορείς να κόψεις ούτε ένα κομματάκι, γιατί αμέσως όλη η ελευθερία συγκεντρώνεται μέσα σ’ αυτό το κομματάκι»….Μιχαήλ Μπακούνιν.