Του Χρήστου Ψιλιά
Η μέλισσα ζει εδώ και 50 εκατομμύρια χρόνια πάνω στη γη αποτελώντας αποδεδειγμένα τον κύριο ισορροπιστή της φύσης.
Το ουσιαστικότερο «προϊόν» της μέλισσας είναι η επικονίαση , καθώς καταφέρνει να επικονίαση δισεκατομμύρια φυτά κάθε χρόνο, συμπεριλαμβανομένων γεωργικών καλλιεργειών όπως τα ακτινίδια ,τα μήλα, τα αμύγδαλα αλλά και άγριων φυτών, που στη συνέχεια χρησιμεύουν ως ζωτική πηγή τροφής για τον άνθρωπο και τα ζώα. Συνεπώς ο ρόλος της στη διατροφική αλυσίδα είναι καθοριστικής σημασίας καθώς οποιαδήποτε μείωση των καλλιεργειών θα είχε ως επακόλουθο και τη μείωση της κτηνοτροφικής παραγωγής άρα και η τροφή που θα έφτανε στο πιάτο μας θα ήταν περιορισμένη τόσο θρεπτικά όσο και ποσοτικά.
Τα τελευταία 20 χρόνια παρατηρείται μείωση του πληθυσμού των μελισσών σε παγκόσμιο επίπεδο, φαινόμενο που κατά κύριο λόγο οφείλεται στην εκτεταμένη χρήση μελισσοτοξικών φυτοφαρμάκων και εντομοκτόνων. Τα δύο αυτά δηλητήρια έχουν την ιδιότητα να κυκλοφορούν σε όλα τα μέρη του φυτού και καθώς οι μέλισσες προσλαμβάνουν τη γύρη και το νέκταρ των λουλουδιών οδηγούνται στο θάνατο. Η δηλητηρίαση των μελισσών από φυτοφάρμακα έχει δυσμενείς επιπτώσεις τόσο στην παραγωγή του μελιού όσο και στην επικονίαση των καλλιεργειών.
Η ασύστολη και μη ελεγχόμενη χρήση των φυτοφαρμάκων επιφέρει τεράστια ζημιάστο επάγγελμα του μελισσοκόμου. Η απώλεια του ζωικού κεφαλαίου συνεπάγεται με τη μείωση της παραγωγής τόσο του μελιού όσο και των υπολοίπων προϊόντων (γύρη, βασιλικός πολτόςκλπ.)
Επιπλέον η αλόγιστη χρήση αυτών των σκευασμάτων βλάπτει τους ίδιους τους γεωργούς, επιβαρύνοντας την υγεία τους αλλά και την παραγωγή τους καθώς μειώνει την ποσότητα και την ποιότητα των καρπών τους.
Υπολογίζεται ότι η επικονίαση που προσφέρει ένα μελίσσι έχει έως και 40 φορές μεγαλύτερη αξία, από το μέλι που θα παραγάγει.
Η σχέση αλληλεξάρτησης ανάμεσα στους καλλιεργητές και στους μελισσοκόμους, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός που μας υποδεικνύει ότι οφείλουν να συμβιώνουν αρμονικά. Η ορθή συνύπαρξη και η συνεργασία μελισσοκόμων και παραγωγών είναι προς το κοινό συμφέρον και των δύο παραγωγικών κλάδων.
Γνωρίζοντας, λοιπόν, τον θεμελιώδη ρόλο των μικρών αυτών επικονιαστών για την επιβίωση όλων των οργανισμών του πλανήτη, όλοι μπορούμε -κάνοντας τις απαραίτητες ενέργειες- να παρέχουμε στις μέλισσες το περιβάλλον που χρειάζονται για να επιβιώσουν.
*Χρήστος Ψιλιάς
Επαγγελματίας Μελισσοκόμος ,
Πρόεδρος του Μελισσοκομικού Συλλόγου Άρτας.