Το Αναστάσιμο μήνυμα

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

Η Ανάσταση «εγκαταστάθηκε» εντός μας και εκδηλώνεται… Οι άνθρωποι έκλεισαν τις τηλεοράσεις κι άρχισαν να βλέπονται, να χαιρετιούνται, να μιλούν και να συνομιλούν, να τραγουδούν και να αναστενάζουν… Κατανόησαν το μέτρο και το λόγο ζωής. «Ένα σπίτι για να γεννηθείς/ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις/ένας στίχος για να κρυφτείς/ένας κόσμος για να πεθάνεις». Τάσος λειβαδίτης
Βγήκαν στις γειτονιές παρά τα μέτρα για τον κορωνοϊό, άσχετο, «συνομιλούν» με τον ήλιο, με το φως, τον αέρα και τη ζωή. Τραγούδια ακούγονται με αναστενάρικη φωνή, εκκλήσεις και ικεσίες με απλό και καθάριο τρόπο, «έβγα στο παραθύρι κρυφά απ’ τη μάνα σου και κάνε πως ποτίζεις την μαντζουράνα σου». Και τις μαντζουράνες ποτίζουν οι κοπελιές και τα ασπροσέντονα απλώνουν ρίχνοντας ματιές, κλεφτές ματιές και γεμίζοντάς τα στήθη τους με όνειρα και ελπίδα προσμονής. Και συναντώνται με τα ελπιδοφόρα όνειρα των αγοριών για ένα Πασχαλιάτικο ανοιξιάτικο ξημέρωμα. Και το ξημέρωμα καθοδηγεί η Ανάσταση.

Και προχωρούν. Ο θάνατος δεν «πατιέται» με τον θάνατο. Με τη ζωή «πατιέται» και την αντίσταση. Με τον ακατάπαυστο αγώνα για την ευτυχία. Και «η ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο-ένα ποτήρι κρασί, ένα κάστανο, ένα φτωχό μαγκαλάκι, η βουή της θάλασσας. Τίποτα άλλο». (Ν.Καζαντζάκης). Αυτό είναι ευτυχία. Την κατέκτησαν και την απολαμβάνουν. Μ’ ένα απλό χαμόγελο στο γείτονα, στον συνάνθρωπο, στον ομοεθνή, στον αλλοεθνή. Στον άνθρωπο! Με αγάπη και σεβασμό στην προσωπικότητα του καθενός. Μοναδική και ανεπανάληπτη αξία.
Μα στάσου. Κάπου εκεί, πιο πέρα, κάπου στην υφήλιο «βουίζουνε τα φλόγιστρα του πετρελαίου». Η σταυρωμένη αλήθεια της Ανάστασης! Νύχτα. «Μέσα στη νύχτα κρυώνω και φοβάμαι τη λησμονιά». «Αλλά δεν παζαρεύω/κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου/θ’ αντιστέκομαι».