Η Ύβρις για τους Έλληνες δολοφονημένους στην κατοχή και η παραχάραξη της ιστορίας: Οι «Τσάμηδες» και η «Γενοκτονία τους» (!) από την Ελλάδα

Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης

Πριν ακριβώς μία εβδομάδα οι βουλευτές της Ομάδας στο Αλβανικό Κοινοβούλιο «Δημοκρατία και Ένταξη» (PDIU) και ο Πρόεδρος της Σπετίμ Ιντρίζι, διοργάνωσαν εκδήλωση στην αίθουσα συνεδριάσεων της Ολομέλειας της Βουλής με θέμα «Μην ξεχνάτε την Τσαμουριά», ως μέρος των πρωτοβουλιών στο πλαίσιο του νόμου 7839 του 1994, με τον οποίο η 27η Ιουνίου ανακηρύχθηκε (ομόφωνα) ως «Ημέρα της Γενοκτονίας κατά των Αλβανών της Τσαμουριάς από τους Έλληνες σοβινιστές»…… Μάλιστα στο ψήφισμα της Βουλής («Για τη διευθέτηση του ζητήματος της Τσαμουριάς και άρσης του εμπολέμου») που συνόδευσε το Νόμο, αναφέρεται πως «τo θέμα των Τσάμηδων από ιστορική και νομική πλευρά, όσο και ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί υποχρέωση της αλβανικής κυβέρνησης, η οποία απορρέει από δεσμευτικές αποφάσεις του αλβανικού κοινοβουλίου».

Στην εκδήλωση ο επικεφαλής του PDIU, είπε ότι «είναι καιρός να ακούσουμε πολλές ιστορίες από αυτόπτες μάρτυρες και να μην ξεχάσουμε τη γενοκτονία που διέπραξε η Ελλάδα»!
Η παραχώρηση της Αίθουσας συνεδριάσεων της Ολομέλειας της Βουλής καθώς και οι αναρτήσεις στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης στο όνομα της, μαρτυρούν την απόσταση μεταξύ ρητορικής περί των δυνατοτήτων ανάπτυξης των διμερών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας και των σκέψεων που εμπνέονται από τον εθνικισμό και την μισαλλοδοξία.
Μάλιστα η διαρκής, η συνεχής ανακίνηση από την αλβανική πλευρά του «ζητήματος» των Τσάμηδων προκαλεί γενικώς και ειδικώς: για το θράσος των Τσάμηδων, των συνεργατών των Γερμανών Ναζί κατακτητών, των καταδικασμένων για δοσιλογισμό και για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (Παραμυθιά Θεσπρωτίας κ.ά) , για τα κίνητρα των σημερινών οργάνων της Τουρκίας που προσθέτει ένα ακόμη μέτωπο στην Ελλάδα.

Μετά την κατάρρευση του καθεστώτος του Κόμματος Εργασίας το 1991, η Αλβανία με τον πιο επίσημο τρόπο δια του Προέδρου της Δημοκρατίας, του Πρωθυπουργού, του Υπουργού Εξωτερικών, έφερε στην επικαιρότητα το ζήτημα των Τσάμηδων. Το Μάρτιο του 1991 ιδρύθηκε ο «Πολιτικός-Πατριωτικός Σύλλογος «Τσαμουριά» (Camëria), με κύριο σκοπό την αναγνώριση και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Τσάμηδων. Οι Τσάμηδες έχουν ιδρύσει κόμματα, το ένα συμμετέχει στη σημερινή κυβέρνηση, ενώ ο «Σύνδεσμος της Τσαμουριάς» δημιούργησε 100μελή «εξόριστη» βουλή, η οποία έγινε μέλος της «οργάνωσης υπο-αντιπροσωπευμένων λαών» του ΟΗΕ το 1995. Οι ίδιοι διατείνονται επίσης ότι έχουν δημιουργήσει τον απελευθερωτικό στρατό της Τσαμουριάς «με σκοπό την απελευθέρωση των εδαφών που τους ανήκουν»! Δηλαδή αυτά που έχουν αποδεχθεί τα κόμματα της Αλβανίας και η Ακαδημία Επιστημών των Τιράνων ως άλυτο εθνικό ζήτημα, ότι είναι η Θεσπρωτία, η Άρτα, η Πρέβεζα και τα Ιωάννινα !
Ειδικότερα για το «ζήτημα» των Τσάμηδων υποστηρίζεται από την αλβανική πλευρά ότι «χιλιάδες Αλβανοί Τσάμηδες εκδιώχθηκαν από περιοχές της Δυτικής Ηπείρου στη σύγχρονη Ελλάδα, προς την Αλβανία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.Οι Αλβανοί Τσάμηδες απαιτούν αποκατάσταση της περιουσίας και της ιθαγένειας, εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα, διεθνή αναγνώριση του ζητήματος και δικαίωμα επιστροφής στα αυτόχθονα εδάφη τους. Αλλά για τους περισσότερους, η ιθαγένεια παραμένει το πρωταρχικό ζήτημα». Παράλληλα οι Τσάμηδες παρουσιάζουν τα γεγονότα με διαφορετικό τρόπο, ότι, δήθεν, αγωνίσθηκαν κατά των Γερμανών κατακτητών και ότι δεν υπήρξαν συνεργάτες τους, ενώ προσθέτουν ένα (ανύπαρκτο) αντίβαρο στην καταπίεση της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία. Βεβαίως πρόκειται για προκλητική αλλοίωση της ιστορικής αλήθειας, που προσβάλλει την μνήμη των θυμάτων της σφαγής της Παραμυθιάς (και όχι μόνο).

Είναι γεγονός ότι το «ζήτημα» των Τσάμηδων αποτελεί για την αλβανική πλευρά θέμα που ξεπερνά τις εσωτερικές του διαστάσεις και συνδέεται άμεσα με την αλβανική εξωτερική πολιτική.
Η στάση των κατά καιρούς αλβανικών κυβερνήσεων οι οποίες θέτουν το «ζήτημα» στην ελληνική πλευρά θεωρώντας ότι υφίστανται σε όλες τις διαστάσεις του ( περιουσίες, αποζημίωση, απόδοση ιθαγένειας, επιστροφή των Τσάμηδων και των απογόνων τους στην Ελλάδα), δεν αποτελεί απλώς διαχείριση ενός θέματος για εσωτερικούς λόγους, την ώρα μάλιστα που συζητείται το μέλλον των αλβανικών πληθυσμών στο Κοσσυφοπέδιο, στα Σκόπια στη Σερβία, στο Μαυροβούνιο, στην Ελλάδα. Υπάρχουν δύο επιπλέον ζητήματα, πρώτον το λάθος που γίνεται στην Ελλάδα ότι το θέμα θεωρείται αποτελεί αίτημα παρακρατικών και εθνικιστικών κύκλων κάτι που εκ των πραγμάτων δεν ισχύει αφού το ζήτημα έχει τεθεί από τους θεσμικούς εκπροσώπους του αλβανικού κράτους και δεύτερο ότι η Αλβανία είναι ο πιο στενός σύμμαχος της Τουρκίας του Ερντογάν στα Βαλκάνια και με τους Τσάμηδες προσθέτει άλλο ένα μέτωπο στην Ελλάδα.

Η Αλβανία οφείλει να αποδεχθεί την αδιαμφισβήτητη ιστορική αλήθεια του εγκληματικού και δοσιλογικού παρελθόντος των Τσάμηδων κατά την περίοδο της κατοχής την Ελλάδα και να μην το θέσει ξανά στις ελληνοαλβανικές σχέσεις. Αλλιώς θα επιβεβαιωθεί η άποψη που υποστηρίζουμε για ένα επιπλέον μέτωπο στην Ελλάδα που επιβάλλεται από τον εξ ΄ανατολών γείτονα….