Συνέντευξη του Μάκη Δελαπόρτα στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

Ο Μάκης Δελαπόρτας γεννήθηκε στον Πειραιά και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Αθηνών. Αποφοίτησε το 1982 και από τότε συμμετείχε ως ηθοποιός σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, θεατρικά έργα και τηλεοπτικά σίριαλ. Η αγάπη του για τον ελληνικό κινηματογράφο τον οδήγησε το 1989 να ασχοληθεί με τη δισκογραφία και να επιμεληθεί περισσότερους από 300 δίσκους, σώζοντας και καταγράφοντας σημαντικά σάουντρακ μεγάλων Ελλήνων συνθετών. Το 1998 άρχισε να ασχολείται και με τις βιογραφίες των μεγάλων Ελλήνων ηθοποιών, φτάνοντας μέχρι σήμερα να έχει υπογράψει 50 βιβλία, λευκώματα και συλλεκτικές μονογραφίες για τους κορυφαίους καλλιτέχνες του κινηματογράφου και του θεάτρου. Από το 2010, ανεβάζει στο θέατρο τις δικές του παραστάσεις που σημειώνουν πάντα μεγάλη επιτυχία. Έχει τιμηθεί αρκετές φορές από την πολιτεία και τους πολιτιστικούς φορείς της χώρας για τη σημαντική του προσφορά στη διάσωση και την καταγραφή του πολιτιστικού υλικού από το θέατρο και τον κινηματογράφο.

Από πότε ξεκινά το ενδιαφέρον σας για τον κινηματογράφο;
Η αγάπη μου για τον κινηματογράφο ξεκινά από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια. Κι επειδή πιστεύω πως τα παιδικά μας χρόνια καθορίζουν κατά μεγάλο ποσοστό όλη τη μετέπειτα πορεία της ζωής μας, εμένα με καθόρισαν καταλυτικά. Όλη αυτή η αγάπη μου για τις ταινίες και τους ηθοποιούς εξελίχθηκε σε επάγγελμα, αν και όρος δεν ταιριάζει στη δική μου περίπτωση. Γι αυτό και δηλώνω απλά «συλλέκτης ονείρων και αναμνήσεων», κι όχι συγγραφέας, δισκογραφικός παραγωγός ή ηθοποιός.

Κατά πόσο αυτό το γεγονός σας επηρέασε στο να σπουδάσετε ηθοποιός;
Σίγουρα με επηρέασε. Όταν πρωτοείδα κινηματογράφο μαγεύτηκα. Θυμάμαι πως όταν πρωτοαντίκρισα το λευκό πανί της μεγάλης οθόνης το κοιτούσα με περιέργεια. Όταν όμως έσβησαν τα φώτα και άρχισε να παίρνει ζωή και ν αποκτά κίνηση, ένιωσα ένα γλυκό δέος να με πλημυρίζει και να με τραβά επάνω του σαν μαγνήτης. Από τότε λοιπόν ήξερα με τι ήθελα ν ασχοληθώ στη ζωή μου.

Γιατί σας γοήτευσε ο ελληνικός κινηματογράφος;
Δεν ξέρω. Ήτανε για μένα ένας άλλος κόσμος. Η δική μου Disneyland ας πούμε. Εγώ δεν είχα για παιδικούς ήρωες τον ΜίκυΜάους, τον Γκούφη ή τον Ντόναλντ Ντακ, ούτε καν τονΣούπερμαν ή τον Ταρζάν. Εμένα οι παιδικοί μου ήρωες ήταν η Βουγιουκλάκη, η Βλαχοπούλου, ο Παπαμιχαήλ, ο Βέγγος, ο Κούρκουλος, η Χρονοπούλου και τόσοι ακόμα.

Ποιες κινηματογραφικές ταινίες αγαπήσατε και τις λατρέψατε;
Εγώ μεγάλωσα σε μια λαϊκή γειτονιά στην Αργυρούπολη και οι ταινίες που έβλεπα στον θερινό σινεμά -που συνόρευε με το σπίτι μου- ήταν οι ταινίες του Δαλιανίδη και του Σακελλάριου. Τον Κούνδουρο και τον Κακογιάννη τους ανακάλυψα πολύ αργότερα. Ωστόσο εμένα την παιδική μου ψυχή την άγγιζαν εκείνες οι υπέροχες ηθογραφίες του Σακελλάριου και τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ηθοποιοί;
Δεν θα ξεχωρίσω κάποιους. Όλους τους αγάπησα και όλοι ομόρφυναν εκείνα τα παιδικά μου ταξίδια. Γιατί πρέπει να πω πως ταξίδευα βλέποντας τις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Και τα ταξίδια πάντα μοναδικά και υπέροχα. Με μαγικές εικόνες και μυθικά πρόσωπα. Αλλά σίγουρα θα πω πως έζησα πιο κοντά και δέθηκα μαζί τους, με την Αλίκη, τη Ρένα, τη Μαίρη, τη Μάρθα και τον Δημήτρη. Τους αναφέρω με τα μικρά τους γιατί για μένα ήταν οι άνθρωποι της καθημερινότητάς μου, της ζωής μου.

Έχετε γράψει πολλά βιβλία για τον κινηματογράφο. Σε τι διαφέρει το νέο σας βιβλίο «Τα Backstage του ελληνικού σινεμά», εκδόσεις Άγκυρα;
Έχω γράψει πλέον 50 βιβλία. Τα περισσότερα βιογραφίες για όλους σχεδόν τους μύθους του κινηματογράφου και θεάτρου. Το 51ο μου θέλησα να είναι ένα διαφορετικό βιβλίο από τα προηγούμενα. Στην ουσία κάθισα και κατέγραψα όλα εκείνα τα βράδια που πέρασα κοντά σε αυτούς τους υπέροχους ηθοποιούς που «μεταξύ τυρού και αχλαδίου» όπως θα λέγαμε, τους άκουγα να αφηγούνται ιστορίες πίσω από τις κάμερες και πως γύριζαν τις ταινίες που εγώ από πιτσιρικάς είχα αγαπήσει. Πολλά περιστατικά που εξιστορώντας τα, άλλοτε ξεκαρδίζονταν στα γέλια και άλλοτε συγκινούνταν.

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σας παρελαύνουν μυθικά πρόσωπα της Τέχνης. Αυτοί οι ηθοποιοί ήταν το ίδιο δημοφιλείς όταν ζούσαν και γύριζαν τις κινηματογραφικές ταινίες;
Εννοείτε πως ήταν δημοφιλείς. Η εγχώρια παραγωγή στα χρόνια του ΄60, είχε κατασκευάσει τα δικά της είδωλα. Ήταν τόσο δημοφιλείς που δεν μπορούσαν καν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο. Ωστόσο δεν ήταν επηρμένοι με αλαζονικές και κακοποιητικές συμπεριφορές, όπως βλέπουμε σήμερα. Οι περισσότεροι ηθοποιοί του σινεμά έπαιζαν σε ταινίες για βιοποριστικούς λόγους. Ποτέ δεν περίμεναν πως μισό αιώνα μετά θα ήταν ακόμη οι αγαπημένοι ενός ολόκληρου λαού.

Μπορείτε να μας αναφέρετε κάποιο από τα άγνωστα περιστατικά που γνωρίσατε πίσω από την κάμερα και που δεν το συμπεριλάβατε στο βιβλίο σας;
Ναι είναι ένα παρασκήνιο που μου είχε διηγηθεί ο Γιάννης Δαλιανίδης, όταν έκανε πρόταση στον Μάνο Κατράκη να παίξει τον άντρα της Λάσκαρη στην ταινία «Ιστορία μιας ζωής». Ο Κατράκης αρχικά δεν δέχτηκε τον ρόλο γιατί ντρεπόταν να παίξει τον ρόλο του συζύγου της Λάσκαρη που ήταν 25 χρόνων. Ο Δαλιανίδης τον διαβεβαίωσε πως δεν θα υπάρξουν ερωτικές σκηνές μεταξύ τους κι έτσι δέχτηκε ο Κατράκης να παίξει. Άλλες εποχές, άλλες ηθικές αξίες.

Πώς ήταν ως άνθρωποι στη καθημερινή τους ζωή οι μεγάλοι ηθοποιοί;
Σπουδαίοι, όπως και σαν ηθοποιοί. Εγώ προσωπικά γνωρίζοντάς τους δεν απομυθοποίησα κανένα. Όχι πως δεν είχαν τις αδυναμίες τους, τα ελαττώματά τους ή τις ιδιοτροπίες τους, αλλά ήταν άνθρωποι με ήθος, με ευγένεια και με γενναιοδωρία στους νέους τους συναδέλφους. Τι να πω για τον Βέγγο, τον Ηλιόπουλο ή τον Φωτόπουλο, που είχα τη χαρά να συνευρεθώ επί σκηνής; Υπέροχοι άνθρωποι!

Γιατί τα βιβλία σας έχουν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία και είναι δημοφιλή;
Τα βιβλία μου έχουν τη δική τους πορεία εδώ και 23 χρόνια και έχουν αποκτήσει ένα φανατικό κοινό που με ακολουθεί πιστά. Θεωρώ πως η επιτυχία αυτών των βιβλίων έγκειται πρωτίστως στα πρόσωπα που επικεντρώνομαι και σίγουρα στην τεράστια έρευνα που κάνω για να συγκεντρώνω στοιχεία, φωτογραφίες και ντοκουμέντα για τις ζωές όλων αυτών των σπουδαίων ανθρώπων που έχουν περάσει πλέον στη σφαίρα του μύθου και είναι ιστορικές μορφές μιας άλλης Ελλάδας που όλοι νοσταλγούμε και όλοι αναπολούμε, ακόμη και οι νεώτεροι που δεν την έζησαν. Οι ελληνικές ταινίες εκείνων των χρόνων, είναι τα πιο σπουδαία «ντοκιμαντέρ» μιας εποχής, που σήμερα πλέον ζούμε το τέλος της.