ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ

Τι είναι πιο σημαντικό απ’ τη ζωή;

Γράφει ο Πάρις Ν. Κονιτσιώτης

Είναι οι κανόνες; Είναι το ατομικό συμφέρον; Είναι η παραβατικότητα που έχει ο άλλος στο DNA του; Είναι ο υπερβάλλον ζήλος στην άσκηση του καθήκοντος;Είναι η έμφυτη αλαζονεία για προσάρτηση εδαφών; Είναι η ανάγκη περιφρούρησης της δημόσιας τάξης; Είναι η ενδόμυχη παρόρμηση για την κατάκτηση απάτητων κορφών; Είναι η μεγαλομανία για την εξερεύνηση και κατάκτηση του διαστήματος;
Τίποτε από όλα αυτά γιατί η ζωή είναι μία και μοναδική για τον καθένα και όλα γύρω του είναι ζωή. Η ζωή είναι αγώνας, είναι όνειρο, είναι «γεύση »,είναι έρωτας, είναι ηδονή, είναι ανακούφιση, είναι κραυγή, είναι όλα …
Δεν υπάρχει κόστος για τη ζωή ακόμη και γι αυτούς που αποτολμούν – γιατί τους λείπει το θάρρος – την εθελουσία έξοδο από αυτή.

Είναι τραγικά ανυπόφορο να ζεις σε ένα κόσμο που κάποιες ζωές επιβουλεύονται άλλες, νομίζοντας ότι πράττουν το σωστό. Όσο μίζερη κι είναι, είναι δική μας και πρέπει να τη ζήσουμε.
Κι ο Τζόν Λένον πλήρωσε με τη δική του – κατά τον δολοφόνο του Τσάπμαν – για τη μεγαλύτερη βλασφημία που είπε ότι «οι Beatles ήταν πιο δημοφιλείς κι από τον Ιησού».
Η ζωή είναι στιγμές, όπου «δεν υπάρχει ποτέ το τέλειο άσπρο ή μαύρο αλλά και η απέραντη ποικιλία του γκρίζου ».
Αυτές οι λίγες, οι πολλές οι στιγμές, αυτές είναι του καθενός. Αυτές καταγράφονται στα βιβλία σου, αρκεί όταν έρθει η ώρα να τα κλείσεις για τη φυγή που δεν έχει επιστροφή να έχει μείνει κάτι σαν ανάμνηση σε όσους σε γνώρισαν.
Ένας Έλληνας ψυχαναλυτής λέει ότι «η ζωή μας είναι δύο ειδών η συνειδητή και η ασυνείδητη. Είναι πρώτιστο να ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα μας, να έχουμε το γνώθι σαυτόν, γιατί αν δεν αγαπήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, δεν πρόκειται ποτέ να αγαπήσεις τους άλλους γύρω σου».
Από τη γέννησή μας έχουμε μέσα μας μια αναμονή για το αύριο, ενώ θα έπρεπε να ζούμε την κάθε μας μέρα λες κι είναι η τελευταία.

Αυτή η αναμονή στη ζωή θυμίζει «το σισύφειο μαρτύριο του ανικανοποίητου». Πάντα περιμένουμε τις μέρες που έρχονται, ζούμε με την απαντοχή ότι θα έλθουν καλλίτερες μέρες για να απολαύσουμε τις στιγμές. Παρακαλάμε να κυλήσει ο καιρός πιο γρήγορα – πόσο αντιφατικό είναι αυτό με τη διάρκεια του χρόνου που μας ανήκει ! – για να φτάσουμε στο στόχο που έχουμε στο μυαλό μας.
Με μεγάλο άγχος τρέχουμε να προλάβουμε κάτι, ενώ ουσιαστικά προς τα εκεί που βιαζόμαστε να φτάσουμε είναι το τέλος.
Ξημερώνει και με την ψυχή στο στόμα πετάμε το μπαλάκι παρακάτω, στις επόμενες μέρες αναμένοντας με ανυπομονησία τη μισθοδοσία μας, τις αυξήσεις που μας τάζουν, τις εισφορές μας που από λάθος παρακρατήθηκαν, την επιταγή ακρίβειας και φτώχειας,τη φθηνότερη ενέργεια, τα δώρα, τα καλάθια με τα δώρα, τη Γέννηση του Χριστού …

Υ.Γ.
Επειδή ένα ουσιαστικό κομμάτι της ζωής είναι και η μουσική, ευχαριστώ τους φίλους μου στο σύλλογο «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ », που με την παρότρυνσή τους με κατέστησαν κοινωνό της εμβληματικής παράστασης «Βιεννέζικα βαλς στη Χριστουγεννιάτικη Αθήνα » με την Αυστριακή ορχήστρα JOHANN STRAUSS ENSEMBLE στο ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ.