Κατερίνα Ρίζου, υποψήφια Ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ

Στις εκλογές του Ιουνίου να δώσουμε απάντηση στην κυβερνητική αλαζονεία

«Είναι ένα πλήρες ψηφοδέλτιο, αποτέλεσμα της οργανωτικής ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ. Ένα ψηφοδέλτιο με έντονο το αποτύπωμα της ελληνικής περιφέρειας και κυρίως ένα ψηφοδέλτιο, που δεν βασίζεται στο lifestyle. Νομίζω ότι, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο, που πρέπει να επαναξιολογήσουμε τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε τα πρόσωπα που θέλουμε να μας κυβερνούν» σημειώνει για το ευρωψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ, μιλώντας στην ΗΧΩ η Κατερίνα Ρίζου, υποψήφια Ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ για τις εκλογές του Ιουνίου.

Η Κατερίνα Ρίζου κόρη του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ πρώην Δημάρχου και Νομάρχη Πέτρου Ρίζου, ήταν υποψήφια Βουλευτής της Άρτας στις περσινές βουλευτικές εκλογές.
Η Κατερίνα Ρίζου από το έτος 1994 και μέχρι σήμερα, είμαι εγγεγραμμένη στον Δικηγορικό Σύλλογο Άρτας και ασκεί μάχιμη δικηγορία, είναι παντρεμένη με τον Νίκο Πριτσιβέλη, Παθολόγο Ιατρό / Διευθυντή Παθολογικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Άρτας και μητέρα δύο αγοριών.

ΕΡΩΤ.: Πείτε μας για την υποψηφιότητά σας στις ευρωεκλογές με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ

ΑΠΑΝΤ.: Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με τίμησε, εμπιστευόμενος μια θέση στο ευρωψηφοδέλτιο του Κινήματος. Η αλήθεια είναι ότι, αιφνιδιάστηκα, δεν ήταν στο μυαλό μου. Και, ναι, δεν ήταν εύκολη απόφαση. Η πρώτη σκέψη, όμως, ήταν ότι, αν το αποφασίσω, θα το κάνω για όλους τους σωστούς λόγους. Κυρίως για τον τόπο μου, για τον οποίο πιστεύω ότι, αποτελεί η πρόταση αυτή, τιμή. Και εν συνεχεία για την γενιά μου. Γιατί η γενιά μου πρέπει να ξαναπιστέψει στον ενεργό πολίτη, στον πολίτη που μάχεται, διεκδικεί, οραματίζεται, στοχεύει και πετυχαίνει. Στον πολίτη, που αναλαμβάνει τις ευθύνες του, που συγκρούεται με το κατεστημένο, τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Με μικρές και μεγάλες μάχες. Με μικρές και μεγάλες νίκες, με μικρές και μεγάλες ανατροπές.
Δύσκολη λοιπόν η απόφαση και μεγάλη η πρόκληση. Δεν φοβάμαι όμως τις προκλήσεις.

Έχω στο πλευρό μου την οικογένεια μου αλλά και πολλούς συμπολίτες μου, που αγκάλιασαν αμέσως την κίνηση μου αυτή να βγω μπροστά. Και για μένα, αυτό είναι υποχρέωση και σεβασμός. Δεν έχω καμία διάθεση να υποχωρήσω από τις αρχές και τις αξίες μου. Δεν θα θυσιάσω αυτά που κέρδισα με κόπο από την πολυετή εργασία μου και την κοινωνική μου παρουσία, για μια αμφίβολη δημοσιότητα με ημερομηνία λήξης.

Θα ήθελα ωστόσο να πω και λίγα λόγια για το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ συνολικά. Είναι ένα πλήρες ψηφοδέλτιο, αποτέλεσμα της οργανωτικής ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ. Ένα ψηφοδέλτιο με έντονο το αποτύπωμα της ελληνικής περιφέρειας και κυρίως ένα ψηφοδέλτιο, που δεν βασίζεται στο lifestyle. Νομίζω ότι, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο, που πρέπει να επαναξιολογήσουμε τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε τα πρόσωπα που θέλουμε να μας κυβερνούν, ιδία όταν αυτά δεν φαίνεται να διαθέτουν στοιχειώδη πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά διαθέτουν δημοφιλία. Η εξέλιξη των μέσων μαζικής ενημέρωσης, μάλλον έχει μεταβάλλει δραματικά, τον τρόπο με τον οποίο τα δημόσια πρόσωπα γίνονται ορατά. Η πολιτική, όμως, σε επίπεδο είτε αυτοδιοικητικό, ειτε εθνικό, είτε ευρωπαϊκό δεν είναι life style, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, δεν ακολούθησε την εύκολη πρόσβαση στην εκλογική δεξαμενή δια μέσου του lifestyle και αυτό έχει αποτυπωθεί στο ψηφοδέλτιο μας.

ΕΡΩΤ.: Στο επίκεντρο θα βρεθούν και μεγάλα καθημερινά προβλήματα των πολιτών. Ποια νομίζετε πως είναι τα πιο σοβαρά;

ΑΠΑΝΤ.: Νομίζω ότι, είναι η πιο δύσκολη ερώτηση , που καλούμαι να απαντήσω. Δεν ξέρω τι να επιλέξω. Ακρίβεια; Έλλειψη κράτους δικαίου, με κορύφωση το ζήτημα των Τεμπών και τις υποκλοπές; Διαφθορά; Στεγαστική κρίση; Πλειστηριασμοί; Ενεργειακό κόστος; Το ΕΣΥ που καταρρέει; Το έλλειμμα στην ψηφιοποίηση, που έχει κάνει τις υπηρεσίες του κράτους δυσλειτουργικές και ταλαιπωρεί τον πολίτη; Τους επιστήμονες που φεύγουν στο εξωτερικό κι ερημώνει η χώρα μας;

Μόνο αρνητικές πρωτιές. Δεν είναι μια τυχαία συγκυρία. Οι ανισότητες εμφανίζονται ως νομοτελειακή συνέπεια πολιτικών επιλογών και κυβερνητικής αδυναμίας. Μία κυβερνητική αδυναμία που μας έχει κοστίσει σαν χώρα, αφού μετά το ψήφισμα για την υποβάθμιση του κράτους δικαίου στην Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ακολούθησε και η έκθεση-καταπέλτης του Αμερικανικού ΥΠΕΞ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα. Είναι αυτή η Ελλάδα Ευρωπαϊκή χώρα; Είναι αυτή η Ελλάδα που μας αξίζει;

Αν ωστόσο για τις ανάγκες της ερώτησης και μόνο έπρεπε να διαλέξω, διότι πιστεύω ότι η σώρευση όλων αυτών των προβλημάτων είναι αυτή που έχει διαβρώσει και μάλιστα οριζόντια την καθημερινότητά μας, τότε θα έθετα στην κορυφή της πυραμίδας αυτής, την ακρίβεια που κυριολεκτικά καταβροχθίζει το ήδη χαμηλό εισόδημα του Έλληνα πολίτη και αποτελεί τροχοπέδη για κάθε προσπάθεια δημιουργίας.

Γι’ αυτό και δεν πρέπει να απέχουμε από τις εκλογές του Ιουνίου. Πρέπει να συμμετάσχουμε, να διαμαρτυρηθούμε. Να δώσουμε την απάντηση που πρέπει στην κυβερνητική αλαζονεία.

ΕΡΩΤ.: Η βία κατά των γυναικών να παίρνει διαστάσεις στη χώρα μας με πρόσφατο παράδειγμα το περιστατικό στους Αγίους Αναργύρους. Και με την ιδιότητα της δικηγόρου, μήπως πρέπει η Πολιτεία να δει το θέμα ξεχωριστά; Τι λέτε;

ΑΠΑΝΤ.: Πρέπει να περιμένουμε κι άλλο για να αντιδράσει η Πολιτεία; Στους πόσους θανάτους η Πολιτεία θα αποφασίσει να το ζήτημα αυτό; Ο αυξανόμενος με γεωμετρική πρόοδο δείκτης των περιστατικών βίας κατά των γυναικών αποδεικνύει ότι, η κυβερνητική πολιτική έχει αποτύχει παταγωδώς. Στις πολλές προτάσεις και θέσεις που ακούγονται, θα ήθελα να εξάρω 2 ζητήματα.

Κατ’ αρχήν το ζήτημα των δομών φιλοξενίας. Ένας από τους βασικούς μύθους που συντηρούν και συγκαλύπτουν την ενδοοικογενειακή βία, είναι ότι, οι γυναίκες δεν φεύγουν ή δεν καταγγέλλουν την βία, άρα είναι συνυπεύθυνες. Ο βολικός αυτός μύθος αγνοεί ή αποκρύπτει τους οικονομικούς και κοινωνικούς παράγοντες που λειτουργούν αποτρεπτικά σε κάθε σχέδιο διαφυγής. Από την άλλη η παραμονή των γυναικών στο κακοποιητικό τους περιβάλλον, τις καθιστά ουσιαστικά απροστάτευτες ως θύματα έμφυλης βίας.

Ωστόσο, στην Ελλάδα, δομές φιλοξενίας δεν υπάρχουν στην ουσία. Παρότι, η Ελλάδα έχει υπογράψει τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών τον Μάιο του 2011, η οποία κυρώθηκε και τέθηκε σε εφαρμογή το 2018 , δεν ακολούθησε τις επιταγές της. Και εξηγούμαι: Η σύμβαση μεταξύ άλλων ορίζει ότι, όλες οι χώρες θα πρέπει να διαθέτουν ξενώνες σε «επαρκή αριθμό» για την προστασία των γυναικών, όταν αυτές πρέπει να απομακρυνθούν από το κακοποιητικό περιβάλλον και να παραμείνουν ασφαλείς σε ξενώνα φιλοξενίας.

Ο μέχρι στιγμής απολογισμός των «Ξενώνων φιλοξενίας γυναικών θυμάτων έμφυλης βίας και πολλαπλών διακρίσεων» που λειτουργούν στην Ελλάδα είναι : 24. Για την κατανόηση του αριθμού αυτού και της τάξης μεγέθους της απόκλισης, να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με την Επεξηγηματική έκθεση της σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, ως “επαρκής αριθμός” θεωρείται 1 κλίνη ανά 10.000 κατοίκους ! Η Ελλάδα (άγνωστο γιατί) δεν έχει συμμορφωθεί στις συστάσεις της Ειδικής Ομάδας του Συμβουλίου της Ευρώπης για την λειτουργία των Ξενώνων (όπως η Δανία, το Βέλγιο και η Νορβηγία), παρότι η δημιουργία Ξενώνων χρηματοδοτείται συνεχώς από προγράμματα ΕΣΠΑ! Τα σχόλια και τα συμπεράσματα, δικά σας.

Το δεύτερο ζήτημα που θα ήθελα να θέσω είναι η καθιέρωση του όρου “γυναικοκτονία”. Ο όρος αυτός δεν συνιστά νομικό όρο, για το Ελληνικό δίκαιο. Η δολοφονία ενός ανθρώπου (άσχετα αν είναι γυναίκα ή άντρας) συνιστά ανθρωποκτονία, η οποία προβλέπεται και τιμωρείται από τον ΠΚ. Επομένως ο όρος αυτός δεν έχει (προσώρας) νομική υπόσταση, χρησιμοποιούμενος στην καθομιλουμένη μόνο καταχρηστικά ως τέτοιος (νομικός όρος). Θα έπρεπε ωστόσο να καθιερωθεί και ως νομικός όρος και τι αυτό θα συνεπάγετο?

Η λέξη ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ περιγράφει μια ανθρωποκτονία (της οποίας αποτελεί υποσύνολο), που πραγματοποιείται με πολύ συγκεκριμένα κίνητρα και κριτήρια, από συγκεκριμένα πρόσωπα και με βάση το φύλο του θύματος. Η καθιέρωση του όρου επομένως θα καθιστούσε ξεκάθαρη την κατανόηση του έμφυλου χαρακτήρα του εγκλήματος, τα χαρακτηριστικά των δραστών και τα σεξιστικά τους κίνητρα και φυσικά την διαφοροποίηση της γυναικοκτονίας από τις υπόλοιπες ανθρωποκτονίες (αποτελώντας είτε ιδιαίτερη περίπτωση γυναικοκτονίας, είτε επιβαρυντική περίσταση στην πράξη του 299ΠΚ), δίδοντάς της έτσι ειδική απαξία.

Αυτό πρακτικά θα μπορούσε να σημαίνει διαφοροποίηση : στην επιμέτρηση της ποινής, στην (μη) αναγνώριση ελαφρυντικών, στον τρόπο έκτισης της ποινής, αλλά και περαιτέρω: στην διαχείριση των (αστικών) θεμάτων επιμέλειας, στην κρατική στήριξη των οικείων που αναλαμβάνουν την κηδεμονία των παιδιών, στην τήρηση αρχείου γυναικοκτονιών κοκ. Γι’ αυτό και στην Ευρώπη ο όρος “γυναικοκτονία” αρχίζει να εντάσσεται σιγά -σιγά ως νομικός όρος στις εθνικές νομοθεσίες (ήδη έχει ενσωματωθεί στο δίκαιο της Μάλτας, της Κύπρου και της Κροατίας). Στην Ελλάδα, ούτε καν έχει ανοίξει διάλογος ! Η κυβέρνηση του τόπου επιλέγει να αναφέρει πως “δεν υπάρχει λόγος ο συγκεκριμένος όρος να ενσωματωθεί στο νομικό πλαίσιο”!

ΕΡΩΤ.: Τελικά ποιο θα είναι το διακύβευμα αυτών των ευρωεκλογών; Και ποιο το δίλημμα που θα θέσετε ως ΠΑΣΟΚ στους πολίτες;

ΑΠΑΝΤ.: Η εκλογική αναμέτρηση του Ιουνίου είναι σημαντική τόσο για την Ευρώπη, όσο και για την Ελλάδα. Στην Ευρώπη, τα πράγματα είναι λίγο πολύ γνωστά. Η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Προέρχεται από πολυάριθμες προκλήσεις, όπως την πανδημία και την εξ αυτής υγειονομική κρίση, την ενεργειακή κρίση, τον πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ καλείται να διαχειριστεί τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, τα μεταναστευτικά κύματα, τον αυξημένο πληθωρισμό. Αυτή η κατάσταση έχει προκαλέσει κλίμα μεγάλης ανασφάλειας και ανησυχίας για εκατομμύρια πολίτες και έχει ενισχύσει ακροδεξιές πολιτικές, που αποσταθεροποιούν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και μπορούν να το οδηγήσουν σε αδιέξοδο.

Εκτιμώ λοιπόν ότι, το ζητούμενο των εκλογών για την Ευρώπη είναι η απάντηση που θα δώσουν οι δυνάμεις του συνταγματικού τόξου σε όλες αυτές τις προκλήσεις.
Για την Ελλάδα και για το ΠΑΣΟΚ το διακύβευμα των εκλογών είναι εντελώς διαφορετικό.

Η επιστροφή της χώρας στο δρόμο της λογικής, αυτό νομίζω ότι είναι το μεγάλο διακύβευμα των εκλογών της 9ης Ιουνίου. Πρέπει να παραχθεί ξανά σοβαρή πολιτική. Ζητάμε την εφαρμογή ενός ρεαλιστικού, υλοποιήσιμου σχεδίου για την ανάπτυξη της χώρας και για την ευημερίας των πολιτών της και όχι μία κυβέρνηση λίγων και εκλεκτών.

Ζητάμε θεσμικές, γενναίες μεταρρυθμίσεις. Αξιοκρατία, ποιότητα στον πολιτικό λόγο, σοβαρότητα, συνέπεια, εμπιστοσύνη σε νέους ανθρώπους που δεν προέρχονται από κομματικά «τζάκια». Αυτά είναι κατ’ εμέ τα αυτονόητα πράγματα, που όμως δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου δεδομένα. Είτε θα επιλέξουμε να είμαστε μια απομονωμένη γωνιά στην Ευρώπη, είτε θα περάσουμε σε μία νέα εποχή.

Η χώρα χρειάζεται αυτή την στιγμή ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση και την επαύριο εναλλακτική κυβερνητική επιλογή. Για τον λόγο αυτό ένα ισχυρό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιουνίου, θα σημάνει την απαρχή πολιτικών εξελίξεων».