της Παναγιώτας Π. Λάμπρη
https://users.sch.gr/panlampri/
Σύμφωνα με το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής του Μανόλη Τριανταφυλλίδη, νοοτροπία είναι το σύνολο των αντιλήψεων και των πεποιθήσεων ενός ατόμου ή μιας κοινωνικής ομάδας, που καθορίζουν τον τρόπο της σκέψης τους, την τοποθέτησή τους απέναντι στα προβλήματα της ζωής και τη συμπεριφορά τους.
Αυτό λέει το λεξικό και κατ’ επέκταση η ίδια η ζωή, η οποία δεν μας αφήνει να το ξεχάσουμε. Και τούτο, διότι καθημερινά είμαστε αντιμέτωποι με πλήθος νοοτροπιών, οι οποίες, αν αφορούσαν μόνο στο άτομο που τις εκφράζει, λίγο το κακό. Το ζήτημα είναι ότι αυτές αντανακλούν στη ζωή των υπολοίπων, ενώ κάποιες, ως μη όφειλε, την επηρεάζουν ποικιλότροπα, συχνά αρνητικά.
Τι μ’ έπιασε και τα γράφω όλα αυτά; Υπάρχουν πολλοί λόγοι, αλλά θα επικεντρωθώ σ’ έναν. Συγκεκριμένα, ενώ έχει ψηφιοποιηθεί πλήθος υπηρεσιών του Δημοσίου και έχουμε απαλλαγεί από τα άπειρα πηγαινέλασε διάφορες υπηρεσίες και τη συνακόλουθη ταλαιπωρία, προκειμένου να διεκπεραιώσουμε υποθέσεις μας με την κρατική διοίκηση, κάποιοι εξακολουθούν να κρατούν τα γκέμια του αλόγουκαι δεντο αφήνουν να τρέξει.
Για παράδειγμα, αφού διεκπεραίωσα ηλεκτρονικά όλες τις απαιτούμενες ενέργειες για την ανανέωση του διπλώματος οδήγησης και λάβαινα ηλεκτρονικά μηνύματα που αφορούσαν στην εξέλιξη της υπόθεσής μου, έλαβα και το τελευταίο που έλεγε πως μπορώ μετά από πέντε εργάσιμες ημέρες να περάσω από την οικεία υπηρεσία να το παραλάβω. Η αλήθεια είναι πως δεν πήγα μετά από πέντε, αλλά από περισσότερες!
Μόλις έφτασα, κάποια υπάλληλος με ενημέρωσε πως η συγκεκριμένη υπηρεσία την ημέρα που πήγα δεν λειτουργεί! «Ναι», απάντησα, «αλλά το μήνυμα που έλαβα έγραφε το και το…, εγώ πώς να γνωρίζω αυτή την πληροφορία;» «Έπρεπε να τηλεφωνήσετε, πριν έρθετε!» «Μα, δεν το έλεγε κάπου αυτό!» «Ναι, αλλά, έτσι γίνεται!» Ο διάλογος έγινε αδιέξοδος, οπότε εκείνη κάλεσε την ανώτερη τη τάξει, με την οποία διαμείφθηκαν ακριβώς τα ίδια και με φανερή την ενόχλησή της, ενώ προστέθηκε και η πληροφορία, «Μην κοιτάς τι μηνύματα στέλνουν, πολλές φορές τα διπλώματα δεν είναι εγκαίρως εδώ!» «Πείτε μου τι πρέπει να κάνω», είπα, «να φύγω και να ξανάρθω;» «Όχι, περιμένετε να δω αν έχει ταξινομηθεί να σας το δώσω!», απάντησε δυσφορώντας.
Φυσικά, το δίπλωμα ήταν ταξινομημένο, υπέγραψα και το παρέλαβα! Πόσο κράτησε η διαδικασία; Ούτε δύο λεπτά! Αντί, δηλαδή,να γίνει αυτό εξ αρχής ή να μου πει να ξαναπάω, αν δεν γινόταν, και να λήξει το θέμα, δέχθηκα τη βλοσυρότητα και τη χολή της για κάτι που δεν ευθυνόμουν! Μάλιστα, όταν, φεύγοντας, την ευχαρίστησα και της ευχήθηκα «καλό καλοκαίρι!», έγινα δέκτης της σιωπής και του μονίμως ενοχλημένου, φονικού βλέμματός της!Ήμαρτον!
Την ίδια μέρα, μπαίνοντας σ’ ένα εμπορικό κατάστημα, τι ήταν αυτός που έκανε τις αγορές του,πριν από μένα, λέτε; Υπάλληλος -αγνοώ πού κι ούτε έχει σημασία-, που σε ώρα υπηρεσίας είχε βγει να πάρει τον αέρα του και να κάνει τα ψώνια του! Πρωτότυπο; Όχι! Αλλά δύο τέτοιες εμπειρίες σε μια μέρα είναι,θαρρώ, πολλές για το 2024!
Δεν λέω ότι όλοι οι εργαζόμενοι στον Δημόσιο τομέα έχουν τέτοια συμπεριφορά, αντιθέτως! Όμως, το γεγονός ότι κάποιοι συνεχίζουν να συμπεριφέρονται έτσι, δείχνει νοοτροπίες και χρόνιες παθογένειες, οι οποίες φαίνεται δύσκολα αλλάζουν, ενώ λειτουργούν εις βάρος των ευσυνείδητων υπαλλήλων και, φυσικά, των πολιτών! Μάλιστα, κάποιοι εξακολουθούν να διακρίνονται από εξαιρετικό θράσος, όπως φάνηκε κι από την είδηση που ακούσαμε πριν λίγες μέρες, πως, δηλαδή, ο νέος δήμαρχος του Δήμου Μετεώρων, ψάχνοντας να δει ποιοι και πόσοι υπάλληλοι εργάζονται στον Δήμο που ανέλαβε να διοικήσει, ανακάλυψε πως κάποιος έλειπε για δεκατρία(!) χρόνια από την υπηρεσία με αναρρωτικές άδειες! Για δεκατρία χρόνια, για φανταστείτε!
Συμπερασματικά, μπορεί να μας φταίνε οι εκάστοτε κυβερνώντες εναντίον των οποίων εύκολα εξαπολύουμε μύδρους, αλλά το κράτος είμαστε εμείς και οφείλουμε να το υπηρετούμε, όπου καλούμαστε, χάριν της ευημερίας όλων! Εκτός και το πήραμε απόφαση πως δεν μας αξίζει η πρόοδος και θα ζούμε σε ρυθμούς του παρελθόντος σέρνοντας το κάρο κατά τις διαθέσεις μας, κάτι που το έχουμε ζήσει με ένταση και πολλαπλά το έχουμε πληρώσει! Η επιλογή είναι, βέβαια, δική μας, αλλά και η αυθάδεια και η αλαζονεία έναντι εκείνου που σε πληρώνει, για να του παρέχεις συγκεκριμένες υπηρεσίες, έχει τα όριά της! Ή, όχι;