Διαλύει τους Δαίμονας

(Ο Σταυρός του Χριστού και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα)

Γράφει ο Δημήτρης Κων. Σύγκελλος

Σταυρός. Σύμβολον της διά του θανάτου Εγέρσεως, της διά του θανάτου διάβασης από του θανάτου εις την Ζωήν. Είναι σήμα κατατεθέν του Χριστιανισμού που δηλώνει για τον κάθε Χριστιανό ότι πρέπει να σταυρωθή για να αναστηθή.
Χωρίς Σταυρό δεν υπάρχει Ανάσταση. Ο κενός τάφος του Χριστού φέρει τον Σταυρόν Αυτού.
Αν, λοιπόν, δεν σταυρώσης τα πάθη σου, αν δεν τα υπερβής και δεν τα αφανίσης, δεν θα μπορέσης να ιδής την και να ζήσης στη Βασιλεία των ουρανών. Τα πάθη δεν σταυρώνονται ούτε ξεπερνιούνται εύκολα.

Απαιτείται γι’ αυτό συνεχής και σκληρός αγώνας, που δείχνει σε όλους εκείνους που τον ακολουθούν τον κοπιώδη και ανηφορικό δρόμο της πάλης με τους δαίμονες της αμαρτίας.
Θα παλαίψης. Θα πολεμήσης και θα νικήσης επικαλούμενος την βοήθεια του Χριστού και των Αγίων Του.
Εν εγρηγόρσει πάντοτε καλείσαι να νικήσης:
-Την ραστώνη και ακηδία (accedia) (1), την τεμπελιά και αδιαφορία για μεταφυσικές αναζητήσεις, για την ποιότητα της ζωής και το ενδιαφέρον για τους γύρω σου υπακούοντας έτσι στον Δαίμονα Βηλφεγώρ (2) και όχι στον Δημιουργό σου, Τον Θεό.
-Να αποβάλης την αλαζονεία, την υπερηφάνεια, (Superbia) το αχαλίνωτο πάθος του εγωϊσμού, τον φαρισαϊσμό, γιατί θα ακούσης και συ τα φριχτά «ουαί» που απηύθυνε ο Χριστός στους δικαστές του, κάνοντας «το χατήρι» στον άλλο δαίμονα Αζαζέλ.
-Να αντιπαραταχθής και να καθηλώσης το πάθος της γαστριμαργίας και λαιμαργίας (gula) που σε δένει στο άρμα της φιλοσοφίας του «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν» υποταγμένος στο θέλημα του δαίμονα Βεελζεβούλ, ξεχνώντας ότι «ζούμε όχι για να τρώγουμε» αλλ’ ότι «τρώγομεν για ζούμε», και την προτροπή του Χριστού «ουκ επ’ άρτω ζήσεται άνθρωπος» ή «ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού…».

-Αλλά και όσο παραμένεις εναγκαλισμένος με τη λαγνεία και τις απολαύσεις του σώματος και των πάσης φύσεως ηδονών και επιθυμιών, την τροφή (luxuria) έχεις καθηλωθεί θανάσιμα στις δυνάμεις του δαίμονος Ασμοδαίου αδιαφορώντας για τις επιταγές του Ναζωραίου περί εγκρατείας και ασκητικής ζωής.
-Επί πλέον να πετάξης από πάνω σου τον έρωτα της φιλαργυρίας (avaritia) και πλεονεξίας που σε αδειάζει συναισθηματικά και διαστρέφει την αγάπη προσδένοντάς την στο δαίμονα Μαμωνά, ο οποίος «φρίττει και τρέμει βλέποντας τον Σταυρόν του Κυρίου», τον μόνον που μπορεί να σε σηκώση από την θανατηφόρα πτώσιν σου.

-Ακόμη να σταυρώσης το εκτός της θνητής σου φύσης πάθος της οργής (ira) για να μη καταστής όργανο του δαίμονος Σατανά, που γίνεται αιτία πολλών δεινών τόσο για τη ζωή σου όσο και τη ζωή των συνανθρώπων σου.
-Αίρεις, (σηκώνεις) τέλος, τον Σταυρόν σου, θα πη ότι απαλλάσσεσαι από την ψυχοφθόρα ζηλοφθονία, (μίσος) (invidia) που κατατρώγει τα σωθικά σου κρατώντάς σε σφιχτά στα δίκτυα του αντιΧρίστου δαίμονος Λεβιάθαν.
-Ο Σταυρός που φορείς στο λαιμό σου, που σε συνοδεύει (κάνοντας το σημείο του) επικαλούμενος την αρωγή του Θεού, της Παναγίας και των εκλεκτών του, αυτός θα σε σώση από τον αρχέκακον δαίμονα και τους αγγέλους αυτού, τον οποίον «απετάξω» κατά το πρώτο ιερόν βάπτισμά σου.

Ο Σταυρός σκέπει τους Ναούς του τριαδικού Θεού, της Παναγίας και της χορείας των αγίων του, εικόνες των οποίων φιλοτεχνούνται μέσα σ’ αυτόν.
Αυτό θα πη ότι κάθε Χριστιανική (Ορθόδοξη) Εκκλησία δείχνει και κλείνει μέσα της τον ΣταυροΑναστάσιμο χαρακτήρα της.
Η χορεία των αποτελούντων αυτήν αγίων δείχνουν την πορεία λύτρωσης κάθε πιστού που είναι ΣταυροΑναστάσιμη ταυτόχρονα όμως εξηγεί, ότι Εκκλησία του Χριστού, ζωή κατά Χριστόν, και καλοπέραση δεν συμβιβάζονται. Η ιδιότητά της ως σταυροαναστάσιμη είναι έξω και πέρα από τη θεραπεία των υλικών απολαύσεων και αισθήσεων.
Η κάθε αγία Τράπεζα (ιερό θυσιαστήριο) που οικοδομείται στα λείψανα των αγίων εξηγεί την σταυρο-Αναστάσιμη ιδιότητά της.

Όσοι, λοιπόν, πλαισιώνουν την Εκκλησία Του Χριστού έχοντες ως σύνθημα την «διά της εκκλησίας» ικανοποίηση των ατομικών – ιδιωτικών συμφερόντων και όχι την ανιδιοτελή προσφορά τους «Χάριν της Εκκλησίας» δυστυχώς, πλανώνται πλάνην οικτράν.
Είναι υποκριτές. Αλληθωρίζουν έχοντες το ένα βλέμμα τους στο Χριστό και το άλλο στον Μαμωνά.
Φτιάχνουν μια Χριστιανική ζωή στα μέτρα τους. Βλέπουν ένα Θεό που οι ίδιοι επινόησαν χωρίς να πιστεύουν στον Θεό που τους δημιούργησε.
Η Εκκλησία μας δείχνει τον δρόμο που θα μας σώση, αν τον ακολουθήσουμε. Ένα δρόμο σωματικού, πνευματικού και ηθικού αγώνα, αρετών, λιτότητος, αυταπάρνησης, αγάπης και θυσίας.

Τέλος πάντων, εάν πράγματι ομολογούμε Χριστόν, δεν πηγαίνουμε στις τελετές της Εκκλησίας μας να διασκεδάσουμε την ανία μας, ούτε να «βολτάρουμε» να μας ιδούν και να ιδούμε άλλους ή να επιδείξουμε το εν πολλοίς «πεποικιλμένο» σκήνος μας, ούτε… ούτε.
Αλλά να κλαύσουμε για τις αμαρτίες μας, να σταυρώσουμε τον κακό μας εαυτό ζητούντες το έλεος του Θεού που μας αγάπησε και συνεχίζει να μας αγαπά, να αλλάξουμε μυαλά και να κατανοήσουμε πλήρως τον Σταυρο-Αναστάσιμο Χαρακτήρα της Ορθόδοξης ευχαριστιακής μας κοινότητας, εν μετανοία και εξομολογήσει.
Όπλον κατά του Διαβόλου ο Σταυρός. Διό: Αποτελεσματικό διαλυτικό των δαιμόνων, όχι μόνο των επτά, αλλά των δις επτά εκατομμυρίων.
«Σταυρέ του Χριστού σώσον ημάς τη δυνάμει σου».
(1) Ονομασία των παθών στα Λατινικά.
(2) Εκπροσώπηση των παθών από τον αντίστοιχο δαίμονα.