Ινστιτούτο ΕΝΑ: «Η Μεταπολίτευση αλλιώς: Μια εναλλακτική συζήτηση της Δήμητρας Γαλάνη με τους Λατέρνατιβ»
Συζήτηση της Δήμητρας Γαλάνη, με συντονιστές τους Παναγιώτη Μένεγο και Σταύρο Διοσκουρίδη, στο συνέδριο του Ινστιτούτου ΕΝΑ «1974 – 2024: H εποχή της δημοκρατίας & το μέλλον της» πραγματοποιήθηκε στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ.
Σημεία από τις δηλώσεις της Δ. Γαλάνη στη συζήτηση:
•«Η δυσκολία κατά τη διάρκεια της επταετίας της χούντας μας ένωνε με διαφορετικό τρόπο»
•«Είμαστε σε θέση να έχουμε δημοκρατία; Έχουμε τη συλλογική συνείδηση που απαιτείται, τη σχέση με τις υποχρεώσεις που ζητά η δημοκρατία; Αυτό λίγο το χάσαμε ως λαός. “Χαϊδευτήκαμε” πολύ και χάσαμε την ευθύνη αυτή, για να λες ότι “ζω σε δημοκρατία”».
•«Η δουλειά μου, μου έδινε χρήματα, μπορούσα να βγάλω χρήματα. Τον αν αυτό το χάρισμα που έχω θα το χρησιμοποιήσω απλά για να επιβιώσω ή αν θα το ξεπουλήσω ήταν δική μου υπόθεση»
•«Ο υπεύθυνος πολίτης κάνει και τον απαιτητικό πολίτη. Αν υπάρχει απαίτηση από τον πολίτη είναι και αλλιώς η συμπεριφορά του πολιτικού. Λιγοστεύει και η αλαζονεία όταν υπάρχει απαιτητικός πολίτης. Είναι μια αμφίδρομη η σχέση πολίτη – πολιτικού. Η δημοκρατία είναι από εμάς».
•«Yπάρχει το πολιτικό τραγούδι που φωνασκεί, υπάρχει -ακόμα- το πολιτικό τραγούδι που τα λέει όλα δίχως να κραυγάζει».
•«Η Τέχνη δεν θα τα λύσει όλα. Ανοίγει διαδρόμους, ανοίγει το μυαλό και την καρδιά. Συνήθως στις εξουσίες είναι εχθρός γιατί το κάνει αυτό και σε κάνει να σκεφτείς. Όμως η παιδεία είναι το παν και σε αυτή τη χώρα δεινοπαθεί».
•«Μεταξύ Ανατολής και Δύσης, είμαστε στη μέση. Όποτε μας συμφέρει είμαστε Ανατολή, όποτε μας συμφέρει είμαστε Δύση. Είναι προνόμιο να είσαι στη μέση και όχι σύμπλεγμα όπως το νομίζουν κάποιοι».
•«Με τρομάζει το θέμα του περιβάλλοντος γιατί χάνεται η σχέση μας με αυτό».
•«Ήταν πολύ σημαντικό αυτό που έκανε τότε ο φίλος μου, ο Παύλος ο Σιδηρόπουλος. Δεν πιστεύαμε ότι ρόκερ, πραγματικός, θα μπορούσε να βγει με ελληνικό στίχο. Αυτό συνεχίστηκε, ήταν σαν να μην έφυγε. Αυτό που έγινε με τον Σιδηρόπουλο έγινε από μόνο του και μου δίνει ελπίδα πάντα γι’ αυτό που λέμε “κοινό”».
•«Από τη δεκαετία του ’80 η ανάγκη για αλλαγή φέρνει στην Ελλάδα την μπουζουκομανία και τη χλίδα στην οποία “όλοι έχουμε λεφτά & κανείς δεν έχει μία”. Εκεί γίνεται η μεγάλη ζημιά».
•«Κάποια στιγμή οι ψηφιακές πλατφόρμες, όπως το YouTube και το Spotify να καταλάβουν ότι πρέπει να ζουν και οι δημιουργοί των τραγουδιών. Τα δικαιώματα πρέπει να πληρώνονται και να πληρώνονται και σωστά».
•«Υπήρχε ζωντανό ραδιόφωνο, όμως τώρα περιορίζεται σε 300 τίτλους που επαναλαμβάνονται. Το ραδιόφωνο όμως θα ξαναγίνει τέχνη, θα ξαναγίνει “παρέα”».
•«Αυτό που δεν πρέπει να συμβεί είναι να σιωπήσει η τέχνη, να σιωπήσει η έκφραση. Και αυτό εξαρτάται από εμάς, να στηρίξουμε τον καλλιτέχνη, ο οποίος δεν είναι χομπίστας, κάνει πνευματική εργασία. Πρέπει ο κόσμος να στηρίζει τον καλλιτέχνη που αγαπάει».
