Γράφει :
ο Πάρις Ν. Κονιτσιώτης
Προχθές με το κρύο, κάνοντας την καθιερωμένη βόλτα για καφέ, αισθάνθηκα …τρομερή μοναξιά. Τελικά τόσοι λίγοι άνθρωποι ζούμε σε αυτή την πόλη ; Στα χαρτιά διαβάζω ότι ζούμε περίπου 22 χιλιάδες ψυχές μέσα στην πόλη, ενώ ο Δήμος στην απογραφή του 2021 έχει περίπου 42 χιλιάδες. Μα στους δρόμους, μέρες τώρα, κυκλοφορούν πολύ λίγοι, τα μαγαζιά είτε ανοίγουν είτε δεν ανοίγουν είναι το ίδιο, αμφιβάλλω αν μπαίνει κανείς, η κεντρική πλατεία είναι άδεια έτσι κι αλλιώς, οι μηχανές του καφέ στα ομώνυμα καταστήματα γεμίζουν κατά κόρον πλαστικά ποτήρια, ενώ πιθανολογώ ότι ποσότητες ντόπιου ποιοτικού τσίπουρου συνεχίζουν τη …θεραπευτική τους δράση στα σπίτια και ίσως στα Γιαννιώτικα τσιπουράδικα.
Η αγορά θέλει κόσμο, κίνηση, για να παραμείνει ζωντανή, αλλά εδώ οι συμπολίτες με πρόσχημα τους σκαμμένους δρόμους, έπαψαν να κυκλοφορούν και οι λίγοι που το κάνουν δεν μπορούν να συμπαρασύρουν τα κύματα των πολιτών που γεμίζουν τους δρόμους, όπως στα γειτονικά Γιάννενα για παράδειγμα, που δέχονται μεγάλο αριθμό επισκεπτών κι εμείς ζηλεύουμε που δεν έχουμε ούτε για δείγμα στους θρησκευτικούς και λοιπούς θησαυρούς μας.
Αμερικανάκια είμαστε να βγαίνουμε να χαλάμε ;
Είναι κι αυτή η ακρίβεια που δαγκώνει κάθε μέρα και περισσότερο και που παραμονεύει σε κάθε αγοραστικό μας βήμα κι ας ισχυρίζονται οι αρμόδιοι το αντίθετο. Έρχονται και οι ειδήσεις ότι τα νοσοκομεία μας είναι άδεια από γιατρούς, ειδικά -ποιος το περίμενε!- από παθολόγους, μας βομβαρδίζουν και τα κανάλια με τις δηλώσεις του γέρο –μπαμπαλή Μπαχτσελί της γείτονος ότι θέλει τα Δωδεκάνησα, και θάρθουν μια νύχτα -άντε πάλι -ξαφνικά να τα πάρουν, οπότε δεν μας μένει τίποτε άλλο … από το να παρακαλέσουμε να γίνουμε επαρχία της Αμερικής.
Έτσι κι αλλιώς αυτή η εβδομάδα, είναι η εβδομάδα της Αμερικής.
Αργεί λες να σου μπει στο μυαλό ότι αυτή είναι η μόνη μας σωτηρία, αφού το υπάρχον πολιτικό μας σύστημα αδυνατεί να μας προσφέρει τα εχέγγυα μιας ήρεμης και αξιοπρεπούς διαβίωσης και να εξαλείψει την απίστευτη νοοτροπία μας να αναζητούμε την προστασία του όταν παραβαίνουμε συστηματικά τους νόμους που έχει θεσπίσει.
Αφού και μια απλή αίτηση για να ενταχτείς σε κάποιο από τα εξαγγελλόμενα προγράμματα πρέπει να πας στον βουλευτή να την προωθήσει!!!
Τώρα που αρχίζει η παντοδυναμία του κ. Τράμπ είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία μαζί με τον Καναδά, την Γροιλανδία, τον Παναμά και τη διώρυγά του, τον κόλπο του Μεξικού … να ενταχτούμε κι εμείς στις πολιτείες της Αμερικής.
Θα κυκλοφορούμε με αμερικάνικο διαβατήριο, θα έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε μέρος του λαού που κυβερνάει τον πλανήτη, το τρανζίστορ « θα παίζει τ’ αμερικάνικα », θα τρώμε ασύστολα Μακντόναλντς και θα πίνουμε κόκα κόλα και θα μασάμε τσίχλες τριντέντ, δεν θα παρακαλάμε για τα F35, θα έχουμε δωρεάν οπτικές ίνες Χ και Facebook, θα είμαστε συμπατριώτες με τον Μασκ, τον Μπεζος και τον Ζούκενμπεργκ , που δώρισαν εκατομμύρια για το δευτεριάτικο σόου της ορκωμοσίας του νέου προέδρου, θα πηγαίνουμε στο Χόλυγουντ να βλέπουμε πως γυρίζει τις υπερπαραγωγές η Μέτρο Γκόλντουιν Μάγερ κι ίσως τρυπώσουμε και σε κάποιο διαστημόπλοιο της ΝΑΣΑ ή του Μάσκ για το φεγγάρι…
Το κύριο άρθρο της εφημερίδας NEW YORK TIMES με τίτλο « Στην Εποχή των Τεράτων », μας προσγειώνει στην αβέβαιη προοπτική της μελλοντικής καθημερινότητας. Ο δημοσιογράφος αποφαίνεται ότι ο κόσμος μας καταρρέει κι έχει πάρει στροφή προς τα κάτω, ενώ αναρωτιέται από την υπερβολική συγκέντρωση στρατηγικών πόρων και τεχνολογιών όπως το ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) σε μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, τι θα σημάνει για την ανθρωπότητα ;
Και καταλήγει ότι αυτό μαζί με την κλιματική αλλαγή και την κατάρρευση των γεννήσεων στη Δύση, κατατρώνε σιγά -σιγά τα θεμέλια του κόσμου, « όπως οι τερμίτες το ξύλο ».
Που οδηγείται ο κόσμος μας με έναν απρόβλεπτο στις αποφάσεις του πλανητάρχη και τον πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο σαν σκιώδη πλανητάρχη, που θέλει να ανακατευτεί με τη δύναμη της τεχνολογίας που διαθέτει, στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης και όλου του κόσμου;
Αυτή « η νέα οικονομική ολιγαρχία » τι επιπτώσεις θα έχει στους δημοκρατικούς θεσμούς ;
Το μέλλον θα δείξει και ευχόμαστε να ισχύσει ότι « η αλήθεια δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται ».
Όλα αυτά όμως μας φορτώνουν ψυχολογικά και στην εφημερίδα διαβάζω ότι « περίπου 12 δισεκατομμύρια ( !!!) ημέρες εργασίας χάνονται κάθε χρόνο λόγω αδειών από κατάθλιψη και άγχος, που μεταφράζεται σε κόστος 1 τρισεκατομμυρίου δολαρίων για την παγκόσμια οικονομία ».
Είναι χαρακτηριστικό ότι η φράση κλισέ, που απεικονίζει την έννοια της σημερινής γενιάς, είναι το «άγχος επιβίωσης ».
Ας ευχηθούμε τουλάχιστον να τελειώσουν οι πόλεμοι. « Όποιος κάνει πόλεμο είναι κακός. Ο Θεός είναι η ειρήνη » γράφει στην αυτοβιογραφία του ο Πάπας Φραγκίσκος, με την εκ βαθέων ευχή μας ο κόσμος να γίνει καλλίτερος έστω κατά ένα απειροελάχιστο ποσοστό, τη χρονιά που μόλις ανέτειλε.
Άρτα 17.01.2025