Γράφει :
ο Πάρις Ν. Κονιτσιώτης
Ο τίτλος παραπέμπει σε οσκαρική υπερπαραγωγή του Χόλυγουντ.
Ήταν λέει μια φορά κι έναν καιρό μια πανέμορφη χώρα, που οι κάτοικοί της γεννήθηκαν έτοιμοι, να διοικήσουν, να κυβερνήσουν, να πιλοτάρουν μέχρι διαστημόπλοια, να προεδρεύουν, να διευθύνουν κολοσσούς, να δημαρχεύουν, να επισκευάζουν τα πάντα, να κάνουν πολύπλοκα χειρουργεία. Χωρίς καμία ενσυναίσθηση ήταν πανέτοιμοι να καθίσουν πίσω από το δρύινο γραφείο και να δώσουν εντολές. Κι ως εδώ όλα καλά, μόνο που στην πλάτη του σακακιού τους, εν γνώσει τους, είχαν ραμμένη μια ευδιάκριτη λέξη: ανευθυνοϋπεύθυνος.
Αν έβγαινες στο δρόμο και πρότεινες σε κάποιον τυχαία να αναλάβει έναν τομέα με μπόλικο τρέξιμο και ευθύνες, η απάντηση χωρίς δεύτερη σκέψη θα ήταν θετική. Μα εδώ τουλάχιστον πρέπει να γνωρίζεις τι ευθύνη αναλαμβάνεις. Ποια ευθύνη, τι είναι πάλι αυτό; Σε αυτή τη χώρα πάντοτε «κόλαση ήταν οι άλλοι».
Μα δεν φταίω εγώ, φταίει ο άλλος κι ο άλλος λέει ότι φταίει ο τρίτος και πάει λέγοντας, οπότε η ευθύνη πάει περίπατο.
Φτάνει μόνο να δείξεις με τους δύο αντίχειρες την πλάτη σου – όπως κάνουν οι σκόρερς στα γήπεδα- όπου δεσπόζει η μαγική λέξη ανευθυνοϋπεύθυνος και απαλλάχτηκες.
Αυτή η ανευθυνουπευθυνότητα έριξε το καράβι στα βράχια κι ας φώναζαν κάποιοι σαν τον μακαρίτη τον Κούρκουλο « όχι άλλο κάρβουνο» κι ας πνιγήκανε πολλοί σε μια μάντρα, κι ας καήκανε τετραπλάσιοι στην άκρη του ματιού, κι ας πενθήσανε σαν έθνος για τον χαμό 57 αθώων ψυχών στο «πάμε κι όπου βγεί» με τα τρένα.
Αυτοί το χαβά τους σαν να μην συνέβη τίποτε.
Αναξιοκρατία, διαφθορά, ωχαδερφισμός, αδιαφορία, τεμπελιά, κατάλοιπα της ανατολίτικης σκλαβιάς, τα ρίχνουνε όλα στο τραπέζι και αθωωθήκανε.
Ευθύνη είναι « η υποχρέωση για λογοδοσία» διαβάζω στο ΛΕΞΙΚΟ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ – ΦΥΤΡΑΚΗΣ, ενώ ανευθυνοϋπεύθυνοι «είναι αυτοί που αποφεύγουν να αναλάβουν τις ευθύνες που απορρέουν από τη θέση ή το αξίωμά τους». Και συμπληρώνει χαρακτηριστικά στο λήμμα: «η δημόσια διοίκηση έχει γεμίσει από ανευθυνοϋπεύθυνους.
Το ακραίο ήταν ότι κάποιοι από αυτούς που ασχολούνταν με την πολιτική, ήταν ικανοί να αναλάβουν όλα τα υπουργεία, χωρίς αυτό που σπούδασαν να έχει σχέση με το αντικείμενο του κάθε υπουργείου, οι λεγόμενοι πασπαρτού, σαν τα κλειδιά που ανοίγουν όλες τις πόρτες.
Σας θυμίζει κάτι σχετικά με τη εν λόγω χώρα. Αν όχι ρωτήστε τον διπλανό σας που μπορεί να έχει την ευθύνη.
Μόνο που στην ανοιχτή πληγή των Τεμπών, που μας προσγείωσε στην ρεαλιστική πραγματικότητα και που ξεχείλισε την οργή, όπως έγραψε και η κ. Μ. Κατσουνάκη στην Καθημερινή, « πρέπει να διαλέξεις με ποια πλευρά της Ιστορίας είσαι, με εκείνη που της λείπει το οξυγόνο ή με εκείνη που το στερεί».
Όσο η ατιμωρησία θα τροφοδοτεί την ανευθυνότητα, τα αυτοκίνητα θα περνάνε με κόκκινο, θα παρκάρουν κάθετα στις διαβάσεις των πεζών, θα θερίζουν αθώες ψυχές, τα σπίτια θα ρημάζονται έρμαια των κλεφτών, οι γυναίκες θα αισθάνονται απροστάτευτες στην σκοτεινή πλευρά του δρόμου, οι επαγγελματίες παραβάτες θα πληθαίνουν, η ανασφάλεια θα φωλιάζει σε κάθε γωνιά της καθημερινότητας…
Η ανάληψη της ευθύνης είναι προτέρημα, είναι το χρέος, η υποχρέωση τόσο έναντι του εαυτού σου, όσο κι έναντι των άλλων.
Θα κλείσω με αυτό που έγραφα πάντα στις εκθέσεις στο σχολείο. Μια φράση του Ινδού φιλόσοφου Τανγκόρ που μου έχει μείνει: « κοιμόμουν κι ονειρευόμουνα ότι η ζωή είναι χαρά, ξύπνησα και είδα ότι η ζωή είναι χρέος, πάλεψα και με απορία είδα ότι το χρέος ήταν η χαρά».
Άρτα 01.02.2025