Γράφει : ο Γιώργος Πριόβολος
Η Ελλάδα του 2025 διανύει μια εποχή έντονων αντιθέσεων. Από τη μία πλευρά, διαπιστώνουμε πραγματική πρόοδο σε τομείς όπως η ψηφιοποίηση του Δημοσίου, η καινοτομία, οι πράσινες επενδύσεις και η ενίσχυση της τουριστικής εικόνας της χώρας. Η χώρα καταφέρνει να βελτιώσει τη διεθνή της εικόνα, να τραβήξει επενδύσεις και να ενισχύσει τη θέση της στους ευρωπαϊκούς δείκτες ανταγωνιστικότητας. Αυτά είναι αδιαμφισβήτητα βήματα μπροστά.
Όμως, πίσω από τους αριθμούς και τα διαγράμματα, παραμένουν πληγές βαθιές, που δεν καλύπτονται από αισιόδοξες εξαγγελίες ή θετικές αξιολογήσεις επενδυτικών οίκων. Αυτή είναι η κρίσιμη διάσταση που συχνά παραβλέπεται στον δημόσιο διάλογο: η απόσταση ανάμεσα στους δείκτες και στην καθημερινότητα των πολιτών.
Η κυβέρνηση επικαλείται τη μείωση της ανεργίας, τις αυξήσεις στους βασικούς μισθούς, τις διεθνείς αξιολογήσεις της οικονομίας και την επιστροφή της χώρας στην επενδυτική βαθμίδα, ως αδιάσειστα στοιχεία οικονομικής ανάκαμψης. Επισημαίνει τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και τη σταθερότητα στους δημοσιονομικούς δείκτες. Προβάλλει ως επιτυχία το γεγονός ότι πλέον η Ελλάδα δανείζεται με ιστορικά χαμηλά επιτόκια, γεγονός που αποδίδει στην αξιοπιστία που έχει αποκαταστήσει στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον.
Από την άλλη, η αντιπολίτευση υποστηρίζει πως οι αριθμοί δεν αποτυπώνουν τη σκληρή καθημερινότητα. Τονίζει ότι οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι, η αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών μειώνεται εξαιτίας της ακρίβειας και πως η ανεργία, αν και μειωμένη στατιστικά, παραμένει υψηλή στους νέους και σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Κατηγορεί την κυβέρνηση ότι επενδύει στην επικοινωνία αντί στην ουσία και ότι η οικονομική μεγέθυνση δεν συνοδεύεται από κοινωνική δικαιοσύνη. Επιπλέον, θεωρεί πως οι θετικές αξιολογήσεις των οίκων είναι αποτέλεσμα δημοσιονομικής αυστηρότητας που μεταφράζεται σε περικοπές και επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων.
Η αλήθεια είναι πιο σύνθετη. Πράγματι, έγιναν σημαντικά βήματα στην οικονομική σταθεροποίηση. Όμως η ποιότητα ζωής για μεγάλο μέρος των πολιτών δεν έχει βελτιωθεί ουσιαστικά. Η ακρίβεια εξακολουθεί να αποτελεί ασφυκτικό πρόβλημα, οι τιμές στα βασικά αγαθά παραμένουν στα ύψη, ενώ οι αποδοχές, ακόμη και μετά τις ονομαστικές αυξήσεις, δεν αρκούν για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Η επισφάλεια στην εργασία είναι διάχυτη, ειδικά στους νέους.
Η κοινωνία δείχνει κουρασμένη, συχνά απογοητευμένη και καχύποπτη απέναντι σε όσους εκπροσωπούν θεσμούς. Η νέα γενιά, παρότι μορφωμένη και εξωστρεφής, νιώθει εγκλωβισμένη σε ένα σύστημα που αργεί να της προσφέρει ευκαιρίες. Οι κοινωνικές ανισότητες βαθαίνουν, και η κοινωνική κινητικότητα μοιάζει στάσιμη.
Την ίδια στιγμή, η δημόσια σφαίρα δηλητηριάζεται από τοξικότητα. Η ελευθερία της άποψης, θεμελιώδες δημοκρατικό δικαίωμα, καταχράται σε καθημερινή βάση. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πολίτες, συχνά εγκαταλείπουν τον πολιτισμένο διάλογο για χάρη της εντύπωσης και του θορύβου. Αντί για επιχειρήματα, κυριαρχεί ο χαρακτηρισμός. Αντί για τεκμηρίωση, η προσωπική επίθεση. Η δημόσια συζήτηση υποβαθμίζεται, ο δημόσιος βίος γίνεται αρένα.
Σε αυτό το περιβάλλον, τα μέσα ενημέρωσης έχουν καθοριστικό ρόλο. Κι όμως, συχνά συμβάλλουν στην αποπληροφόρηση, είτε από σκοπιμότητα είτε από έλλειψη επαγγελματισμού. Οι μισές αλήθειες, οι τίτλοι εντυπωσιασμού, οι ανακυκλωμένες ψευδείς ειδήσεις αλλοιώνουν την εικόνα της πραγματικότητας. Και όταν η ενημέρωση γίνεται εργαλείο χειραγώγησης, η ίδια η δημοκρατία τίθεται σε κίνδυνο.
Η πολιτική ζωή της χώρας ακολουθεί την ίδια πορεία. Οι δημόσιες τοποθετήσεις πολιτικών συχνά στερούνται ήθους. Η ρητορική βασίζεται στη σύγκρουση, όχι στη σύνθεση. Κανένα πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με συναίνεση· όλα γίνονται πεδίο αντιπαράθεσης. Έτσι, η εμπιστοσύνη στους θεσμούς διαβρώνεται καθημερινά, και οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στα κοινά.
Ωστόσο, μέσα σε αυτό το ζοφερό τοπίο, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που επιμένουν να μιλούν με ευθύνη, να λειτουργούν με εντιμότητα, να πιστεύουν ότι η αλήθεια δεν είναι προνόμιο κανενός αλλά δικαίωμα όλων. Υπάρχουν κοινωνικές πρωτοβουλίες, εργαζόμενοι, δημιουργοί, επιστήμονες που κρατούν ζωντανή την ελπίδα μιας κοινωνίας πιο ώριμης, πιο αλληλέγγυας, πιο ουσιαστικής.
Η Ελλάδα του 2025 μπορεί να έχει αφήσει πίσω της τις πιο σκοτεινές ημέρες της κρίσης, όμως το ταξίδι δεν έχει τελειώσει. Η πρόοδος μετριέται όχι μόνο στους αριθμούς, αλλά και στον τρόπο που ζούμε, που συζητάμε, που σεβόμαστε τον διπλανό μας. Χρειάζεται γενναιότητα για να κοιτάξουμε κατάματα τις ανοιχτές πληγές. Να μιλήσουμε με ειλικρίνεια και να δράσουμε με ευθύνη.
Ως πολίτης, παρατηρώ την πολιτική σκηνή αποστασιοποιημένα, μα όχι αδιάφορα. Δεν νιώθω εκπροσωπούμενος ούτε από την κυβέρνηση ούτε από την κυρίαρχη, συστημική αντιπολίτευση. Και οι δύο κινούνται στις ίδιες ευρωπαϊκές ράγες, εφαρμόζοντας παραλλαγές της ίδιας πολιτικής, πιστές στο πλαίσιο που επιβάλλει η Ε.Ε., η αγορά και οι δημοσιονομικές επιταγές. Οι αποκλίσεις είναι αισθητικές, όχι ουσιαστικές. Όσο η πολιτική παραμένει δέσμια αυτού του πλαισίου, καμία «αλλαγή» δεν θα είναι πραγματική.
Η ανάγκη για έναν ειλικρινή, ανεξάρτητο πολιτικό λόγο, που θα βάζει στο επίκεντρο τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας και όχι τις απαιτήσεις των αγορών, είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Γιατί το μέλλον μιας χώρας δεν το καθορίζουν οι τίτλοι των διεθνών εκθέσεων, αλλά οι πράξεις των πολιτών της.
Γιατί πρόοδος χωρίς δικαιοσύνη, είναι πρόοδος με ρωγμές.
Σημ:1) Ο γράφων προσεγγίζει και καταγράφει το αφήγημα της Κυβέρνησης και της συστημικής αντιπολίτευσης πάνω σε βασικά προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας.
2)Πίσω από την ευημερία των αριθμών, τις αναβαθμίσεις των οίκων αξιολόγησης υπάρχει μια μουδιασμένη Ελληνική κοινωνία που περιμένει να περπατήσει …αντίστοιχα ….