Γράφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ – Μαθηματικός
Πόσο δύσκολο είναι σήμερα να απαντήσεις σε ένα τέτοιο ερώτημα «και τώρα τι κάνουμε;».
Και πριν απαντήσει κανείς σε αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να απαντήσει «τι χώρα έχουμε».
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις, όταν οι λέξεις έχουν χάσει το νοημά τους, όταν ο απλός πολίτης νιώθει και αισθάνεται καθημερινά ότι δεν μπορεί να αντισταθεί στην λεηλασία της ζωής του. Όταν η συνεχής φτωχοποίηση τον κλείνει στο σπίτι του, στους τέσσερους τοίχους και τον περιθωριοποιεί,
Όταν η σύνταξη η ο μισθός φτάνει δεν φτάνει να πληρώνει κανείς μόνο τις πάγιες ανάγκες (ΔΕΗ, υγεία κτλ );
Και την ίδια στιγμή, βομβαρδίζεσαι με μηνύματα έχουμε ανάπτυξη 2% και τσιμπιέσαι, αναρωτιέσαι και καλά εγώ που βρίσκομαι, που ζω, μήπως σε άλλη χώρα, βλάκας είμαι και δεν μπορώ να βγάλω τον μήνα;
Και ρωτάς τι εννοούμε ανάπτυξη, μαγική λέξη, να γίνονται οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι;
Και έρχεται η απάντηση, έλα μην φωνάζεις πολύ, και μια και ζούμε στην εποχή της ταμπέλας, για να ξεμπερδεύουν εύκολα, είσαι λαϊκιστής, είσαι ψεκασμένος και όταν αναρωτιέσαι μα η χώρα χάνεται, έχει γίνει αποικία και ιδιοκτησία του ξένου κεφαλαίου και των κάθε λογής funds,, η απάντηση έρχεται εύκολα, μα αυτό είναι παγκοσμιοποίηση, αυτό είναι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, αυτό δεν ψήφισες; η μήπως είσαι ακροδεξιός και εθνικιστής; Τρέλα !
Και επειδή συνεχίζεις να αναρωτιέσαι και να διαμαρτύρεσαι, έρχεται και εδώ η απάντηση, θα πάρεις και εσύ κάποιο επίδομα, και μην ξεχνάς ποτέ πριν δέκα και βάλε χρόνια κλείσανε και οι Τράπεζες, η χώρα χρεοκόπησε, έχουμε τι να κάνουμε διαχρονικές παθογένειες. Και αναρωτιέσαι καλά ποιος χρεοκόπησε την χώρα, μήπως εγώ; Και επειδή σου έμειναν και κάποιες σταγόνες λογικής, αναρωτιέσαι, καλά εσείς δεν κυβερνάτε εδώ και 50 χρόνια την χώρα;
Και μετά θέλεις δεν θέλεις θυμάσαι όταν ήσουν και εσύ νέος, το σύνθημα που γραφόταν στους τοίχους ήταν « μην περιμένεις να χιονίσει για να δείς άσπρη μέρα», ναι αλλά τώρα τι κάνουμε;;
Και να πάλι σκέπτεσαι, έχω παιδιά, έχω εγγόνια, που, πως θα ζήσουν σε μια χώρα που γίνεται χώρος, σε μια χώρα που σιγά- σιγά μικραίνει, ημέρα με την ημέρα ερημώνει, οι νέοι χάνονται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, η χώρα χάνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που την έκαναν να ξεχωρίζει.
Ζούμε ένα καθημερινό κυνισμό της εξουσίας.
Ισως η βεβαιότητα σε όλους εμάς ότι δεν υπάρχει σωτηρία, είναι μια μορφή σωτηρίας, αρκεί όπως μας λέει ο καθηγητής Φιλοσοφίας Απ. Αποστόλου (Σαχίνης 9,84 Ράδιο Κρήτη) πρέπει να φτάσουμε στο τέλος, γιατί ο αργός θάνατος που τώρα βιώνουμε σαν να είμαστε διασωληνομένοι μας δυσκολεύει πάρα πολύ να κάνουμε μια να αρχή, να ξαναβρούμε τον εαυτό μας, να δώσουμε ένα καινούργιο νόημα στην ζωή μας, να αποκτήσουμε ένα όραμα, μια ελπίδα.
Και σήμερα έχουμε μεγάλη ανάγκη να ξανά ζωντανεύσουν στην μνήμη μας όλα εκείνα τα ΠΡΟΣΩΠΑ ( όπως ο Καποδίστριας, οι ήρωες του 21, οι ήρωες του 40, ο Παλαμάς, ο Γληνός, ο Ρίτσος, ο Σεφέρης, ο Ελύτης και τόσοι άλλοι, στην διαχρονία του Ελληνισμού.)
Όλα εκείνα τα ΠΡΟΣΩΠΑ που έρχονται από το παρελθόν και φωτίζουν το μέλλον, και μας λένε για ποια χώρα πρέπει να παλέψουμε, να αγαπήσουμε, ποια Ελλάδα μας αξίζει.