A θ ώ ο ς ή Ε ν ο χ ο ς ;

Γράφει ο Πάρις Ν. Κονιτσιώτης

Ήταν λέει μια φορά κι έναν καιρό , μία χώρα πανέμορφη με δαντελένιες ακρογιαλιές , όπου τα πάντα λειτουργούσαν όπως ένα καλο -κουρδισμένο ρολόι.
Τα πρωινά οι υπάλληλοι Δημόσιου και ιδιωτικού τομέα με απόλυτη τάξη και ηρεμία χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής μεταφοράς που έφταναν στην ακριβώς ώρα τους , χτυπούσαν κάρτα πάντοτε μέσα στα χρονικά περιθώρια του ωραρίου εργασίας τους.
Η εξυπηρέτηση των πολιτών –πελατών ήταν το πρώτο τους μέλημα και το κολατσιό, το κέντημα , η απασχόληση με το κινητό ή το ατέλειωτο μπλα-μπλα με τον κολλητό ή την κολλητή δεν ήταν καν στις προτεραιότητές τους την ώρα της δουλειάς. Δεν εγκατέλειπαν ποτέ το πόστο τους κι όταν αυτό γινόταν για λόγους ανωτέρας βίας ,φρόντιζαν για αλληλοκάλυψη .

Στις διασταυρώσεις των δρόμων τα αυτοκίνητα σταματούσανε τριάντα μέτρα μακριά από τους πεζούς που έδειχναν πρόθεση να περάσουν απέναντι.
Όλοι σεβόταν τα παιδιά , τις εγκύους , τους γεροντότερους, τους αδύναμους , τα άτομα που από τη φύση τους υπολειπόταν σε κάτι, τα ζώα , τη φύση .
Η έκδοση οποιουδήποτε δικαιολογητικού γινόταν στον συντομότερο δυνατό χρόνο χωρίς εμπόδια.
Ο σεβασμός στον άνθρωπο, στα ζώα και στο περιβάλλον ήταν σχεδόν καθολικός.
Για κανένα δικαιολογητικό ή δουλειά με το Δημόσιο δεν χρειαζότανε να απευθυνθούνε στους πολιτικούς για να εξυπηρετηθούν.
Μοναδική ασχολία των πολιτικών ήταν να νομοθετούν κανόνες ομαλής λειτουργίας του Κράτους , να διαχειρίζονται τα δημόσια έσοδα με απόλυτη διαφάνεια και εντιμότητα και να φροντίζουν με τη σωστή διαχείρισή τους για τη βελτίωση της ζωής των πολιτών και κανένας δεν επεδίωκε την εξόντωση του πολιτικού του αντιπάλου με οποιοδήποτε μέσο.

Η διαφθορά ήταν κρυμμένη στην πιο σκοτεινή γωνιά οποιασδήποτε συναλλαγής και σπάνια – σαν εξαίρεση – έκανε την εμφάνισή της.
Η αξιοκρατία ήταν ο μοναδικός δρόμος κατάληψης θέσεων και η υπευθυνότητα σε όλους τους τομείς είχαν εμπεδώσει ένα διαρκές αίσθημα ασφάλειας.
Η Δικαιοσύνη ήταν απόλυτα ανεξάρτητη και απερίσπαστη στο έργο της με αποφάσεις που διασφάλιζαν την ισονομία και την ισοπολιτεία και ήταν απόλυτα σεβαστές από όλους.
Οι πολίτες έχοντες ως παράδειγμα τους πολιτικούς τηρούσαν απαρέγκλιτα τους νόμους , εκτός των ελάχιστων – πάντα υπάρχουν – εξαιρέσεων που επιβεβαίωναν τον κανόνα.
Σε αυτή την υπέροχη χώρα ζούσε ο άνθρωπός μας , αλλά κάτι του έλειπε . Ήταν « η περίπτωση του έξυπνου ανθρώπου που εγκλωβίζεται στην αδράνεια, επειδή αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα της δράσης ».
Όλα αυτά τα υπέροχα που συνέβαιναν στην ακύμαντη ζωή του τελικά «τον ρίξανε ». Τον άρπαξε από τον λαιμό η ανία … και τον έπνιξε.

Απάλλαξε τον εαυτό του από καθημερινές ενοχές και τον καταδίκασε η αθωότητά του στο τέλμα της πλήξης.
Ένας συνάδελφός του λες κι ήταν βαλτός, του έστειλε το μήνυμα« ένα παιδί όταν κοιμάται …μεγαλώνει, ενώ ένας λαός όταν κοιμάται … πεθαίνει ».
Ο χρόνος του κατάντησε « μια κουρτίνα φτιαγμένη από μέρες » , κυλώντας γρήγορα λες και δεν υπήρξε ζωή ανάμεσα στην ημερομηνία γέννησης και την ημερομηνία που ζούσε.
Οι εκλογές ήταν η βαρεμάρα στο μεγαλείο της , αφού οι πολιτικοί είχαν φροντίσει για την απόλυτη οργάνωση , την αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα , « το πελατειακό σύστημα » ήταν ανύπαρκτο και οι αποφάσεις λαμβάνονταν με κριτήριο τι είναι σωστό για τη χώρα κι όχι για τις ενέργειες που πρέπει να κάνουν για να εκλεγούν ξανά βουλευτές.
Η πελατειακή κουλτούρα ήταν έξω από τις λογικές των κατοίκων αυτής της χώρας , αφού δεν υπήρχε κανένα αίσθημα εξάρτησης των ψηφοφόρων από την πολιτική εξουσία.
Έτσι τον τύλιξε από παντού η μοναξιά και η πλήξη. Του ήρθε στο νου το «εκατό χρόνια μοναξιάς » του νομπελίστα ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΓΚΑΡΣΙΑ ΜΑΡΚΕΣ για κάποιον που «είχε πάει στον άλλο κόσμο , αλλά γύρισε , γιατί δεν άντεξε τη μοναξιά ».

Οι σειρήνες από τα Σόδομα ήχησαν δυνατά μέσα του, οι αναστολές του «πήγαν περίπατο » κι επειδή σκέφτηκε ότι την ευτυχία την βρίσκεις στις μικρές αμαρτωλές στιγμές της καθημερινότητας, πήρε τη μεγάλη απόφαση.
Έβαλε τον εαυτό του μπροστά στον καθρέπτη και τον θεώρησε αθώο , αφού ένοχος είναι αυτός που καταδικάζεται ως δράστης παράνομης πράξης και τράβηξε προς τη χώρα που όλοι είναι μες την τρελή χαρά, που όλα λειτουργούνε τυχαία , που οι εκλογές είναι πανηγύρι ,που κανένας δεν είναι υπεύθυνος για τίποτε, έστω κι αν οι κάτοικοί της δεν βίωναν τίποτε από όλα αυτά που μέχρι τότε ζούσε…
Τι περίεργη νοοτροπία σε μια τόσο περίεργη εποχή !!!
Υ.Γ.1 α) Το κείμενο είναι προϊόν μυθοπλασίας και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα της καθημερινότητας είναι εντελώς συμπτωματικά
β) Το σίγουρο είναι ότι στην χώρα μας δεν βαριέσαι ποτέ και ειδικά με τις επερχόμενες εκλογές δεν θα πλήξουμε καθόλου.
Υ.Γ. 2. Το άρθρο γράφτηκε λίγες ώρες πριν το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, με την οργάνωση και την αξιοκρατία να είναι επιβεβλημένη τώρα από ποτέ. Αλίμονο για τα παιδιά που τόσο άδικα χάθηκαν, ενώ το «πάρε με όταν φτάσεις » θα βασανίζει εσαεί τους οικείους τους.

Άρτα 28.02.2023