Δύο χρόνια κυβέρνηση ΝΔ

Του ΜΑΝΩΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΚΗ

Δύο χρόνια συμπληρώνονται από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου του 2019. Δύο χρόνια διακυβέρνησης ΝΔ, ενδεδυμένα με ένα παχύ επικοινωνιακό περιτύλιγμα, που δυσκολεύει την πραγματική αποτύπωση ενός πρώτου απολογισμού των πεπραγμένων της. Πίσω από το φως των τηλεοπτικών παραθύρων, τη λάμψη των δήθεν επιτυχιών σε site και μέσα ενημέρωσης, εντίμως ανταποδοτικά στη λίστα Πέτσα, αλλά και πίσω από την κουρτίνα της πανδημίας, ένας τίτλος συνοδεύει με τον καλύτερο τρόπο τα κυβερνητικά πεπραγμένα, ως ατζέντα, αντίληψη και πρωτοβουλίες: το «ξεχαρβάλωμα» του έργου της δημοκρατικής παράταξης τις τελευταίες δεκαετίες.

Πρώτα από όλα στην υγεία. Όπου πέραν των εσφαλμένων χειρισμών και του ελλιπούς σχεδιασμού, κυρίως μετά το πρώτο κύμα της πανδημίας, το ΕΣΥ αφέθηκε συνειδητά στην τύχη του, χωρίς τη στήριξη των υποδομών του, αλλά και του ιατρικού και νοσηλευτικού του προσωπικού, με τεχνητή πελατεία για τον ιδιωτικό τομέα ο οποίος διατηρήθηκε αυστηρά covid-free, και χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο για την ουσιαστική αναγέννηση του στην μετά-covid εποχή. Με πρόβλεψη μόλις για 317 εκ. από το Ταμείο Ανάκαμψης για 120 νοσοκομεία σε βάθος 6ετίας, απολύτως ανεπαρκή, για ένα νέο, σύγχρονο και αποτελεσματικό δημόσιο σύστημα υγείας.

Παιδεία. Το δημόσιο σχολείο εγκαταλείφθηκε στη διάρκεια της πανδημίας, διογκώνοντας τα «μαθησιακά κενά» και διευρύνοντας τις ανισότητες, τα πτυχία των κολλεγίων αναβαθμίστηκαν και η «μεταρρύθμιση» στην τριτοβάθμια εκπαίδευση πήρε τη μορφή του περικομμένου αριθμού εισακτέων και της αστυνομίας στα Πανεπιστήμια, θεωρώντας πως με τον τρόπο αυτό θα δοθεί αυτομάτως και λύση στα κρίσιμα θέματα της αναβάθμισης και εκσυγχρονισμού των ΑΕΙ, της διασύνδεσης τους με την αγορά εργασίας, της επανακατάρτισης, της προαγωγής της έρευνας και της καινοτομίας, στην κρίσιμη εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και του αυτοματισμού που ανοίγεται μπροστά μας.

Εργασία. Όπου την ώρα που η τεχνολογία μπαίνει ριζικά στη ζωή μας, με νέες μορφές εργασίας και προφανή την ανάγκη ενός νέου πλαισίου ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων που θα προσαρμόζει στα σημερινά δεδομένα τις πρωτοποριακές νομοθετικές πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ για τα εργασιακά, η επιλογή της κυβέρνησης ήταν να «μεταρρυθμίσει» την έκθεση των εργαζομένων στην αυθαιρεσία και την ασυδοσία. Με την ελαστικοποίηση του ωραρίου, τις απλήρωτες υπερωρίες, την ατομική έναντι της συλλογικής διαπραγμάτευσης, την απαξίωση των ελεγκτικών μηχανισμών στους χώρους εργασίας και την περιστολή της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης να προτάσσονται, έναντι της προτεραιότητας στον άνθρωπο, τις ανάγκες του, και την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής του.

Αυτοδιοίκηση. Με τη μεταρρύθμιση της να παίρνει τη μορφή μιας «θεσμικής» αναπαραγωγής των υφιστάμενων – βολικών για τη ΝΔ – συσχετισμών. Μεταβάλλοντας επί της ουσίας μόνο το εκλογικό σύστημα ανάδειξης των διοικήσεων, χωρίς καμία πρωτοβουλία για την περαιτέρω ενίσχυση του θεσμού, την αποκέντρωση πόρων και αρμοδιοτήτων, τη θεσμική του θωράκιση. Χωρίς ολοκληρωμένο μεταρρυθμιστικό σχέδιο για τις θεσμικές αλλαγές που θα αφορούν την αναδιοργάνωση του κράτους και της δημόσιας διοίκησης, την οικονομική αυτοδυναμία της αυτοδιοίκησης, την καταστατική θέση των αιρετών, το σύστημα διοίκησης, λειτουργίας και εποπτείας των Δήμων και των Περιφερειών, τη στελέχωση και κινητικότητα του προσωπικού.

Κράτος και διαφάνεια. Όπου το λεγόμενο επιτελικό κράτος, αντί να διευκολύνει και να εκσυγχρονίσει τη λειτουργία του, να ανακουφίσει από τη δυσκαμψία και τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, μάλλον εκμεταλλεύεται τον «επιτελικό» συγκεντρωτισμό – που απαξιώνει ακόμα και τους ίδιους τους κυβερνητικούς Υπουργούς – για μία στενά ελεγχόμενη διαχείριση του κυβερνητικού έργου, με το βλέμμα στους «ημέτερους» και κριτήρια «αναδιανομής» την ισχυροποίηση των συστημικών του συσχετισμών. Περίπατο τα θεσμικά εχέγγυα για τη διαφάνεια στη λειτουργία του, που θωρακίστηκαν από το ΠΑΣΟΚ ακόμα και μέσα στη δημοσιονομική κρίση.

Ανάπτυξη, για τους λίγους και μεγάλους. Όπου απουσιάζει παντελώς από το πρόγραμμα για το Ταμείο Ανάκαμψης η σύνδεση της ανάπτυξης με την κοινωνική προστασία και τις ανισότητες, η βιώσιμη μετάβαση στην ψηφιακή και πράσινη οικονομία, ο ρόλος και η στήριξη της μικρομεσαίας επιχείρησης, η προστιθέμενη αξία στην εγχώρια παραγωγή. Χωρίς ολοκληρωμένη πρόταση για την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου της χώρας και την παραγωγική της ανασυγκρότηση, η κυβέρνηση παραθέτει επενδύσεις και έργα χωρίς ιεράρχηση, με την απουσία κάθε σύνδεσης του προγράμματος με άλλους διαθέσιμους πόρους, αλλά και με δείκτες απόδοσης για το περιβάλλον, τη δημιουργία θέσεων εργασίας, την έρευνα, την καινοτομία και την εξωστρέφεια.

Και φυσικά, έλλειμμα στην ασφάλεια, με τα αστυνομικά τμήματα υποστελεχωμένα την ώρα που η εγκληματικότητα καλπάζει στις γειτονιές, την κοινοβουλευτική διαδικασία να απαξιώνεται με νυχτερινές τροπολογίες, 350.000 ανέργους να μένουν αβοήθητοι μέσα στην κρίση, τις εκκρεμείς συντάξεις να αυξάνονται κατά 35% και να φτάνουν αθροιστικά τις 346.000 και τη νέα μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό να θέτει πάλι στο στόχαστρο τους νέους εργαζόμενους, αλλά και με έκδηλη την αδυναμία αυτοτελούς χρηματοδότησης του συστήματος.

Δεν είναι μόνο μία καταγραφή παραλείψεων, λαθών, αστοχιών. Αντιθέτως, ευστόχησαν απόλυτα στο να χαράξουν τις ευκρινείς διαχωριστικές γραμμές με τον προοδευτικό τρόπο σκέψεις, με το σύγχρονο μεταρρυθμιστικό πλαίσιο που έχει ανάγκη η χώρα για να προχωρήσει ξανά μπροστά. Με σεβασμό στον άνθρωπο, τους θεσμούς, τα δημόσια κοινωνικά αγαθά, την κοινωνική προστασία, την αντιμετώπιση των ανισοτήτων.
Αυτός είναι ο δικός μας δρόμος. Η δική μας επιλογή. Το στοίχημα, πλέον, είναι να γίνει επιλογή και όλων των Ελλήνων.

*ΑΡΘΡΟ ΜΑΝΩΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΚΗ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ, ΣΤΟ iEIDISEIS.GR