Ένας αφανής Έλληνας εργαζόμενος
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπουραντάς
Ομότιμος καθηγητής παθολογίας- αιματολογίας
Την Κυριακή 27/6/21 ο κύριος Παπαχελάς έγραψε ένα καταπληκτικό άρθρο στην Καθημερινή για την αντιπάθεια που δημιουργείται και εκδηλώνεται όταν κάποιος Έλληνας ξεχωρίζει από το γενικό σύνολο και κάνει ένα έργο από το οποίο δεν έχει ο ίδιος ατομικό κέρδος αλλά είναι για το γενικό σύνολο. Η μανία , ο πόλεμος και η δυσφήμιση που αρχίζει από το περιβάλλον του στενό και μακρινό δεν περιγράφεται. Διαβάζω την Καθημερινή από την Δ’ Δημοτικού.
Ο Περικλής όταν έκανε τον Παρθενώνα είπε στον γλύπτη Φειδία το χρυσάφι που θα έβαζε στο άγαλμα της Αθηνάς να το τοποθετήσει στην έξω επιφάνεια του αγάλματος, όχι εσωτερικά, για να μη τους κατηγορήσουν ότι το έκλεψαν. Ο γνωστός Μακρυγιάννης του ΄21, που έγραψε γι’ αυτόν άρθρο ο Σεφέρης, γνώρισε την κακία των ανθρώπων και τη χολή που έχυναν γι ‘ αυτόν ακόμη και σήμερα, γνωστοί καθηγητές και δημοσιογράφοι στην Καθημερινή. Ο Τζον Κένεντι , πρόεδρος της Αμερικής, πούλησε την περιουσία του πριν πολιτευτεί.
Έχω 55 χρόνια γιατρός, πέρασα όλες τις βαθμίδες σε Αθήνα, Άρτα , Γιάννενα και έγινα καθηγητής πανεπιστημίου χωρίς κανένα μέσο και μετά από άγριο πόλεμο κυρίως από καθηγητές πανεπιστημίου. Ήμουν 20 χρόνια ο μόνος αιματολόγος στη Δυτική Ελλάδα. Νοσήλευα κάθε είδους ασθενείς με αιματολογική πάθηση μέχρι οξεία λευχαιμία, πολύ βαριά νόσο, με τους περισσότερους ασθενείς στο διάδρομο του νοσοκομείου με μεγάλη επιτυχία. Όταν κάποιοι ασθενείς πήγαιναν στη Αμερική με λευχαιμία τους λέγανε οι γιατροί «γιατί ήρθατε στην Αμερική αφού είναι ο κος Κ. Μπουραντάς στα Γιάννενα»; Μου έστειλαν μάλιστα και 3 ασθενείς από την Αμερική να τους θεραπεύσω.
Στα Γιάννενα δεν υπήρχε αιματολογική κλινική, μόνο η αιματολογική μονάδα μέσα στην παθολογική. Οι ασθενείς με αιματολογικά προβλήματα χρειάζονται ειδικούς χώρους και θεραπευτική αντιμετώπιση. Αποφάσισα να δημιουργήσω αιματολογική κλινική. Στο τέλος το πέτυχα, αλλά μετά από πολλές δυσκολίες και πισώπλατα χτυπήματα.
Όταν άρχισα τον αγώνα πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν ο φίλος μου Κωστής Στεφανόπουλος. Του ζήτησα βοήθεια. Μου απάντησε ότι δε μπορεί να μιλήσει στον υπουργό Γεράσιμο Αρσένη, που ήταν υπουργός παιδείας για να γίνει η πανεπιστημιακή αιματολογική κλινική στα Γιάννενα. Έφυγα και ευτυχώς σκέφτηκα και πήγα στη γυναίκα του Γεράσιμου Αρσένη την κυρία Λούκα Κατσέλη, η οποία σε 5’ υπέγραψε το διάταγμα. Από εκεί άρχισε η μεγάλη κόλαση. Οι πόρτες ήταν κλειστές παντού. Δεν υποχώρησα, πάλεψα. Ο υπουργός Κωνσταντίνος Στεφανής υπέγραψε μετά από μέσον την εγκατάσταση της αιματολογικής κλινικής στα Γιάννενα.
Ο πόλεμος συνεχιζόταν από παντού. Οι υπεύθυνοι καθηγητές για τις εφημερίες δεν μου δίνανε γιατρούς για να εφημερεύω στην κλινική. Τους είπα να εφημερεύω εγώ κάθε μέρα και να κοιμάμαι στο νοσοκομείο. Μου έδωσαν μόνο 1 γιατρό για να εφημερεύει την ημέρα. Εγώ εφημέρευα σαν επιμελητής σε 24ωρη βάρδια κάθε μέρα για ένα χρόνο. Αίσχος !!!!!!!!! Όταν ζήτησα να κάνω μονάδα μεσογειακής αναιμίας , τρεις καθηγητές αρνήθηκαν με τη δικαιολογία ότι θα πάρω πιο πολλούς γιατρούς και δωμάτια ασθενών. Με πολύ αγώνα και τη βοήθεια του διοικητικού διευθυντή κυρίου Λ. Πυργιώτη τελικά πέτυχα να δημιουργήσω αιματολογική κλινική και μονάδα μεσογειακής αναιμίας στα Γιάννενα πιο γρήγορα από την Αθήνα . Αποτέλεσμα ήταν να μένουν οι ασθενείς στα Γιάννενα και να μη πηγαίνουν στην Αθήνα.
Για 30 χρόνια έχω φέρει από δωρεά 3 εκατ/ρια και η δωρεά συνεχίζεται, από ακίνητο στην Πανεπιστημίου. Όταν ζήτησα να αφήσω διάδοχο αιματολόγο μου τον απέρριψαν και διόρισαν καθηγητή ογκολογίας στην αιματολογική κλινική!!!!!!!!!!!!!! Δεν αναφέρεται πουθενά ότι είμαι ο ιδρυτής της αιματολογικής κλινικής ούτε υπάρχει καμία ένδειξη στο νοσοκομείο. Είμαι και εγώ ένας αφανής Έλληνας εργαζόμενος.