TOY Πάρη Κονιτσιώτη
Έζησα κι εγώ το 2020 θα λένε όσοι ζήσουνε χρόνια αργότερα, όπως λέγανε όσοι επιζήσανε από τον Α΄και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόνο που αυτοί οι δύο πόλεμοι γινότανε με όπλα και σφαίρες, ενώ σήμερα ο εχθρός είναι αόρατος κι είναι παντού.
Το εμβόλιο- το κανονικό κι όχι… ο φυσιολογικός ορός- θα μας βοηθήσει να επιζήσουμε στα σίγουρα και όπως λέει και ο Έλληνας καθηγητής του Γέιλ Νικόλαος Χρηστάκης τα επόμενα τρία χρόνια θα επιδοθούμε σε έναν αντιδραστικό υπερκαταναλωτισμό και μια άκρατη σεξουαλική απελευθέρωση ενώ η μακρόχρονη αποχή θα μας απομακρύνει από τις θρησκευτικές μας συνήθειες. Χαράς ευαγγέλια για υλιστικές θεωρίες τι στιγμή που τα Κράτη παγκοσμίως θα έχουν απαλλαγεί- τι μακάβρια λογιστική κι αυτή !- από τις συντάξεις εκατομμυρίων συνταξιούχων που θέρισε η πανδημία.
Το 2020 θα γραφεί στην Ιστορία για την απώλεια τόσων ανθρώπων αλλά και γιατί οδήγησε την ψυχοσύνθεση των επιζώντων σε άλλα μονοπάτια, άλλωστε από έναν πόλεμο δεν βγαίνει κανένας αλώβητος, εκτός ίσως από αυτούς που τον σχεδιάσανε…
Κλεισμένοι στα σπίτια νοιώσαμε τόσο ευάλωτοι, τόσο αδύναμοι, τόσο φρικτά λιπόψυχοι, τόσο φοβισμένοι από της ζωής το λίγο!!! Χάσαμε την αίσθηση της ομορφιάς και μείναμε κολλημένοι στην πλαστική γοητεία της τηλεόρασης. Ακόμη και τα γαρύφαλλα στη βεράντα μας φαίνονται λιγότερα όμορφα …
Αχνοφέγγει η εποχή του ναρκισσισμού με αισθήματα μοναξιάς και αποξένωσης συναισθημάτων ενώ « θα λείπουν οι αξίες του αλτρουισμού της κοινωνικής συνοχής, της ανάγκης να ασχοληθείς με τον άλλον και κινείσαι διαρκώς για να μην καταλαβαίνεις το κενό που έχεις ».
Το παρόν είναι παρών που δεν το ζούμε και το χθες είναι μια άλλη μέρα, ένας μήνας, δέκα μήνες φορτωμένοι στην πλάτη μας.
Η μέρα επαναλαμβάνεται σαν να μην πέρασε, αφού είναι πανομοιότυπη με την προηγούμενη στον ίδιο χώρο, σαν σε φυλακή, χωρίς κατηγορητήριο.
Κι η ζωή περνάει απέξω από το κλειστό παράθυρο παρέα με τον κορωνοιό και τα αλλάζει όλα, πώς να δουλεύουμε, πώς να επικοινωνούμε, πώς να ψωνίζουμε, πώς να απολαμβάνουμε όλα αυτά τα μικρά που συνθέτουν το νόημα της ζωής, με αποτέλεσμα τη διατάραξη της ψυχικής μας ισορροπίας.
Μια ζωή ανούσια χωρίς αυτές τις μικρές χαρές που καθορίζουν τη γεύση της. Χωρίς τον κορωνοιό θα πίναμε το ποτό ή τον καφέ μας σε όποιο περιβάλλον γουστάραμε, θα οδηγούσαμε όσο μακριά θα θέλαμε, θα φλερτάραμε όπου και όποτε επιλέγαμε, θα αγκαλιάζαμε αγαπημένους και μη, θα ψωνίζαμε θεραπευτικά για την ψυχοσύνθεσή μας, θα ξοδεύαμε άσκοπα, θα θεατρινιζόμαστε, θα γλεντούσαμε στα τραπέζια και κάτω από αυτά, θα γεμίζαμε με ότι έφτανε ο καθένας τον χρόνο που του απομένει με αναμνήσεις για τις ύστατες ώρες …
Μη έχοντας άλλη επιλογή παραδώσαμε τον έλεγχο και τα κλειδιά της ζωής μας κι αυτό που είναι σίγουρο μετά το κύμα της πανδημίας είναι ότι θα έρθει ένα νέο κύμα, αυτό της παγκόσμιας κατάθλιψης.
Ήδη διαπιστώνουμε στις αντιδράσεις μας την εποχή της άρνησης, της απόρριψης και της απομάκρυνσης.
ΚΙ αυτή η ευαίσθητη ηλικία των 14-15 χρόνων τι ψυχοσύνθεση θα διαμορφώσει όταν είναι κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους πάνω από έναν υπολογιστή αναγκαστικά για 10 τουλάχιστον ώρες (5 ώρες μάθημα και 5 φροντιστήριο); Ποιος ξέρει τι αντιδράσεις θα βγάλουν αυτά τα παιδιά μετά από κάποια χρόνια;
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι το απαραίτητο αξεσουάρ για να βγεις για λίγο από το σπίτι θα ήταν η μάσκα και για όλους τους κατοίκους αυτού του πλανήτη;
Πάντως τις Απόκριες με μάσκα, καπέλο και γυαλιά δεν χρειάζεται να ντυθούμε…
Αλήθεια ζούμε τώρα;
Ο κορωνοιός σκοτώνει κάποιους από μας και οι υπόλοιποι σκοτώνουμε τις ώρες μας όσες απέμειναν στον καθένα, κυριολεκτικά τις στήνουμε στον τοίχο και τις εκτελούμε κανονικά, αφού είναι γεμάτες από ανία και μοναξιά.
Μισή ζωή κομμένη στα δύο …
Μου ήρθε να βγω στο μπαλκόνι και να φωνάξω να βγουν έξω τα παιδιά, που πήγαν, που χαθήκαν όλα τα παιδιά, θέλουμε πίσω την ελπίδα, τα παιδιά …
Ποιος μπορεί να αντέξει χωρίς την ελπίδα; ΚΙ όταν με το καλό έρθει και η σειρά μας για το εμβόλιο και πάρουμε τις ζωές μας πίσω, ένας φρέσκος υπέροχος στίχος λέει « άσε τις σκιές και νίκησε, νίκησε, να ζήσεις μην ξεχνάς».
Ας τον υιοθετήσουμε σαν μια χαρμόσυνη διαπίστωση.