Η Αγιά Σοφιά και ο διάλογος με την τουρκική «σπάθα»

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑ*

«Εἰ γάρ καλόν τό διά ξίφους χωρεῖν ἐπί τούς παντάπασιν ἀπειθοῦντας καί νόμος ἦν τοῦτο Θεοῦ οὐρανόθεν κατελθών, ὡς ὁ Μωάμεθ ἰσχυρίζετο, ἔδει δήπου πάντας κτείνειν, ὅσοι μή προσέρχονται τούτῳ τῷ νόμῳ καί τῷ κηρύγματι».
Το ανωτέρω, από τον αυτοκράτορας Μανουήλ Β Παλαιολόγος: «Διάλογος ὅν ἐποιήσατω μετά τινος Πέρσου, τήν ἀξίαν Μουτερίζη, ἐν Ἀγκύρᾳ τῆς Γαλατίας» (Δεκέμβριος του 1391).
Ή, κατά μια εκδοχή του διαλόγου που παρέδωσε ο πάπας Βενέδικτος 16ος το 2006: «Δείξε μου τι νέο έφερε ο Μωάμεθ και εκεί θα βρεις μόνον πράγματα διαβολικά και απάνθρωπα, όπως η διαταγή του να διαδοθεί η πίστη που κήρυττε με το σπαθί».

Αν και εδώ επιχειρείται η συνολική και συλλογική καταδίκη μιας θρησκείας, είναι προφανές ότι όταν αυτή εργαλειοποιείται από τον Ερντογάν και, κατά φυσική συνέχεια, προκαλεί φανατισμό, άρα πόνο. Είναι προφανές ότι η μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί και η άνοδος του αρχιμουφτή στον άμβωνα του Μουσείου με το ξίφος πρέπει να εκληφθεί, συμβολικά, με το πέρασμα του Ρουβίκωνα από τον Ιούλιο καίσαρα (ο οποίος βάδισε κατά της δημοκρατικής Ρώμης).
Θέλω να πω ότι η συμβολική(;) αυτή κίνηση δεν αποτελεί απλά επιθετική ενέργεια κατά της Ελλάδας.

Το ανησυχητικό με την Τουρκία δεν είναι τόσο οι πολεμικές ιαχές, που ωστόσο οδηγούν και σε αχρείαστους εξοπλισμούς εκατέρωθεν, όσο ο αναθεωρητισμός του Ερντογάν. Αναθεωρητισμός που καθίσταται επικίνδυνος για την περιοχή της Α.Μεσογείου και της Εγγύς Ανατολής, όσο και για τον ίδιο τον Τούρκο πρόεδρο που εζήλωσε δόξα Χάνου (καθώς ως Χάνοι επεκτάθηκαν από την Κεντρική Ασία στην Μικρά Ασία). Και τούτο γιατί ωθεί την μετακεμαλική Τουρκία σε νεοοθωμανικό ρόλο στην περιοχή. Κατά συνέπεια, για την Δύση προκύπτει (εκ νέου) Ανατολικό Ζήτημα. Το οποίο οι ευρωπαϊκές εμπορικές συμφωνίες αποτρέπουν, προς στιγμήν, την παραδοχή του…
Από την πλευρά της Ελλάδας έχουμε το πρόβλημα του υπερβολικού χρέους που επηρεάζει αρνητικά και τις εθνικές εξελίξεις. Σε συνδυασμό δε με την διαφαινόμενη εγκατάλειψη εκ μέρους του κ.Μητσοτάκη της πάγιας Εθνικής γραμμής.

Αναλυτικά:

1.Το υψηλό και μη βιώσιμο ελληνικό χρέος αποτελεί τροχοπέδη άσκησης ανεξάρτητης Εθνικής Πολιτικής. Γιατί τόσο για φέτος όσο και για το 2021 «χάθηκαν» για τους δανειστές τα θηριώδη πλεονάσματα (3,5% του ΑΕΠ) προκειμένου να εξυπηρετηθεί το χρέος (αποπληρωμή των τόκων). Δεν βγάλαμε δηλαδή τα συμφωνηθέντα, από το 2016, πλεονάσματα των 6,6 δις ευρώ σε ετήσια βάση, όχι λόγω φοροελαφρύνσεων και των αναγκαίων δημοσίων επενδύσεων, αλλά λόγω πανδημίας και οικονομικής καθίζησης. Και δύσκολα αυτός ο στόχος θα ικανοποιηθεί και το 2022, ακόμη και εάν βρεθεί το εμβόλιο για τον κορονοϊό… Στόχος του 3,5% του ΑΕΠ που οδηγεί σε φοροξεφλούδισμα, ειδικά ενόσω δεν τίθεται ζήτημα απομείωσης του ελληνικού χρέους. Μεσοπρόθεσμα και με την λήξη των παρεμβάσεων της ΕΚΤ (QE, κ.λπ.) τα επιτόκια των ελληνικών τίτλων θα επανέλθουν κοντά στο 2%, όποτε για τόκους θα απαιτούνται σχεδόν 6,8 δις ετησίως.

2. Κατά συνέπεια οι δανειστές αναζητούν… εναλλακτικούς τρόπους εξυπηρέτησης του απαράδεκτα υψηλού αυτού χρέους. Οι τόκοι θα πρέπει(;) να πληρωθούν διά άλλου τρόπου. Ο δε Ύπατος εκπρόσωπος της Ε.Ε για την εξωτερική πολιτική Ζοζέ Μπορέλ αναζητά την… ενδεδειγμένη «λύση» με συχνές επισκέψεις μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας. Επ’ όπου (τουρκική πρωτεύουσα) δήλωσε (6/7): «Αυτό που έκανα εδώ είναι να διασφαλίσω την έναρξη διαπραγματεύσεων». Αναφορικά δε με τα έσοδα (υδρογονάνθρακες) από την Α.Μεσόγειο (Κύπρος) ήταν ξεκάθαρος: «Πρέπει να διασφαλιστεί διαμοιρασμός των εσόδων. Δεν χρειάζεται σώνει και καλά απευθείας συμφωνία μεταξύ των πλευρών. Μπορεί να υπάρξει ένας μηχανισμός τη ΕΕ». Και λίγες ημέρες αργότερα (19/7) στο Spiegel: «Σε αυτή τη διαδικασία (διαλόγου), θα πρέπει να μπουν στο τραπέζι όλα τα ζητήματα: Από τις γεωτρήσεις για φυσικό αέριο και τις παραβιάσεις του Δικαίου της Θάλασσας στα ανοιχτά της Ελλάδας και της Κύπρου…».

Είναι προφανές ότι ο αρχιμουφτής θα συνεχίζει να ανεβαίνει κατά το δοκούν στον άμβωνα της Αγιάς Σοφιάς, την στιγμή που οι εμπορικές σχέσεις και η «ανάγκη» εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους κυριαρχούν στην Ευρώπη. Επίσης, το σπαθί θα χρησιμοποιείται ατιμώρητα («αιτία πολέμου» για την Τουρκία η ανακήρυξη χωρικών υδάτων 12 μιλίων, κατοχή της Βορείου Κύπρου κ.α.) και η Εθνική Ανεξαρτησία θα φαλκιδεύεται στο Αιγαίο και την Α.Μεσόγειο ενόσω η χώρα δεν αποκτά Εθνική Στρατηγική (Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών όπως έχει ζητήσει η Πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής Φώφη Γεννηματά).
Ενδεικτική επ αυτού είναι η άρνηση του Βερολίνου σε λήψη μέτρων κατά της τουρκικής επιθετικότητας στην Α.Μεσόγειο.

3. Ωστόσο, οι δηλώσεις Μπορέλ αποκαλύπτουν ως ένα βαθμό γιατί ο κ.Μητσοτάκης αποφεύγει την χάραξη Εθνικής Γραμμής. Οι ευρωπαίοι προέκριναν τον (απ ευθείας) διάλογο εφ όλης της ύλης. Εδώ είναι το πρόβλημα: ο «εφ όλης της ύλης» διάλογος. Όταν η χώρας μας παγίως, όπως το διευκρίνισε και ευθαρσώς το διατύπωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, έχει μόνο μία εκκρεμότητα με την Τουρκία και αυτή αφορά την νομική εκκρεμότητα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας (πλέον Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη-ΑΟΖ). Ουσιαστικά η κυβέρνηση της ΝΔ εγκαταλείπει την Εθνική Γραμμή, όπως αυτή έχει σχεδιαστεί και τηρείται τα τελευταία 46 χρόνια (από την τουρκική εισβολή και κατοχή της Βόρειας Κύπρου).

4.Αντιθέτυως η κυπριακή ηγεσία φαίνεται να αντιστέκεται σε έναν εφ όλης της ύλης διάλογο με τον κατοχικό στρατό (Τουρκία). Υπό αυτό το πρίσμα ερμηνεύεται ο ελλιμενισμός του «Oruc Reis», που προοριζόταν για σεισμικές έρευνες Νοτίως του Καστελόριζου και μέχρι την περιοχή της Κρήτης!, εν αντιθέσει με το «Μπαρμπαρός» που πλέει ανοικτά της Αμμοχώστου. Η τακτική της άσκησης στρατιωτικής πίεσης ασκείται χυδαία από την Τουρκία μέχρι των «σωφρονισμό» και τον απόλυτο έλεγχο (διάλογο εφ όλης της ύλης και συνεκμετάλλευση σε Αιγαίο και Α.Μεσόγειο).

Η ΝΔ, πριν προχωρήσει σε αλλαγή στρατηγικής στο Αιγαίο πρέπει να δεχθεί την Εθνική πίεση! Γιατί αλλαγή στρατηγικής δεν απαιτείται καθώς κάτι τέτοιο είναι επικίνδυνος εθνικός ακροβατισμός. Και οπωσδήποτε δεν μπορεί να επιτραπεί κάτι τέτοιο χωρίς Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών. Σε διαφορετική περίπτωση ο κ.Μητσοτάκης προσωπικά αναλαμβάνει τεράστια ευθύνη έναντι των Εθνικών Στόχων.

*Ο Χρήστος Μέγας είναι Δημοσιογράφος, Γραμματέας του Τομέα Εργασίας του ΚΙΝΑΛ