Θοδωρής Καλλιφατίδης, Αγάπη και ξενιτιά.

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου

Είχα την μεγάλη χαρά να συζητήσω με τον κύριο Θοδωρή Καλλιφατίδη, για το νέοτου βιβλίο «Αγάπη και ξενιτιά» από τις εκδόσεις Κείμενα(2019). Ένα βιβλίο που αγαπήσαμε για την φυσική και αβίαστη γραφή του, γιατί κυλά στο αίμα του ρυθμικά όπως και στη σκέψη του καθαρά και το χέρι του σταθερά. Η ιστορία ενός ανθρώπου, που ο έρωτας στα ξένα τον κάνει να ζει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μεταξύ ζωής και θανάτου, ενός κατακλυσμού και μιας κοσμογονίας. Τον ευχαριστούμε για άλλη μια φορά για τη βαθιά και μοναδική συγκίνηση που μας έδωσε, για την εμπειρία να βρίσκεσαι στην τοπογρφαφία αυτού του μεγάλου και τόσο σημαντικού Έλληνα συγγραφέα. Κάθε συζήτηση μαζί του μια ανάσα, μια θέα με άλλη προοπτική και φως, από το βορρά στο νότο. Μια γέφυρα.

1. Στο νέο σας βιβλίο που κυκλοφορεί στην Ελλάδα και έχει για θέμα του κάτι που αναφέρεστε συχνά στα τελευταία σας βιβλία,την ξενιτιά. Πόσο σας έχει σημαδέψει;
Μια ζωή το σκέφτομαι αυτό. Νομίζω ότι με έχει σημαδέψει παντού. Στη δουλειά, στις σχέσεις μου με τους άλλους, στις χαρές και προσδοκίες, παντού.
2. Τι είναι η αγάπη στην ξενιτιά και έχει διαφορά από την αγάπη στην πατρίδα;
Δεν ξέρω. Αν ήξερα δε θα έγραφα βιβλία.
3. Αποτελεί μέχρι ενός σημείου αυτοβιογραφία σας αυτό το βιβλίο;
Και ναι και όχι. Πάντα υπάρχω στα βιβλία μου, δε μπορώ να γράψω χωρίς να έχω ρίξει άγκυρα στα σωθικά μου. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι όλα όσα λέγονται σε ένα βιβλίο αναφέρονται σε μένα.

4. Πόσο σταθερή είναι η μνήμη και η αγάπη για μια μικρή και πικρή πατρίδα;
Η μνήμη είναι ασταθής, η αγάπη είναι πάντα μέσα μου.
5. Πώς καταφέρατε και διατηρήσατε μετά από τόσα χρόνια ζωής και γραφής στη Σουηδία τη μητρική σας γλώσσα τόσο λαμπερή και επίκαιρη;
Τα ελληνικά είναι η σωτηρία μου. Σε χρόνους δύσκολους εκεί έβρισκα παρηγοριά και κουράγιο. Δε τα διατηρώ. Με διατηρούν.