"Μέχρι το εμβόλιο του Κορωνοϊού , «Λαϊκή» ένεση ρευστότητας"
Γράφει ο Παναγιώτης Ζήσης
Πολλά ακούγονται το τελευταίο διάστημα για την αναγκαιότητα έκδοσης «Ευρωπαϊκού Κορονομολόγου» και την άρνηση των Βόρειων χωρών να συμμετέχουν ως εγγυήτριες σε αυτό μιας και θα είναι ελαφρώς ζημιογόνο γι αυτές καθώς τα κρατικά τους ομόλογα κινούνται σε επίπεδα εξαιρετικά χαμηλότερα από αυτά των Νοτίων χωρών.
Εύλογα κανείς σε αυτό το σημείο μπορεί να αναρωτηθεί που είναι η Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη βέβαια .
Παρόλα αυτά ακόμα και αν δεν επιτευχτεί συμφωνία για έκδοση Ευρωπαϊκού ομολόγου ή έστω με την συμμετοχή κάποιου αριθμού χωρών για την επίτευξη καλύτερων επιτοκίων , οι κυβερνήσεις έχουν πολλά «βέλη στη φαρέτρα» τους . Μένει να υπάρχει βούληση και να τα αξιοποιήσουν σωστά .
Ας μιλήσουμε συγκεκριμένα για την Ελλάδα και την ανάγκη κάλυψης για ρευστότητα που θα προκύψει το αμέσως επόμενο διάστημα στην Ελληνική οικονομία.
Ένα εργαλείο που έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από το Ελληνικό κράτος είναι τα Λαϊκά Ομολόγα.
Παραθέτοντας στοιχεία της τράπεζας της Ελλάδος το μέσο σταθμισμένο επιτόκιο του συνόλου των νέων καταθέσεων στις τράπεζες παρέμεινε σχεδόν αμετάβλητο στο 0,17% και το μέσο επιτόκιο των καταθέσεων με συμφωνημένη διάρκεια έως 1 έτος από νοικοκυριά παρέμεινε επίσης σχεδόν αμετάβλητο στο 0,33% .
Αν αναλογιστούμε την άνοδο των επιτοκίων στις διεθνείς αγορές αλλά ταυτόχρονα την πτώση των επιτοκίων στις προθεσμιακές καταθέσεις και στις καταθέσεις όψεως (ήδη οι καταθέτες στρέφονται σε εναλλακτικά χρηματοοικονομικά προϊόντα : μετοχές , παράγωγα κτλ) ,γιατί δεν εξετάζουμε την έκδοση Λαϊκών ομολόγων με ανταγωνιστικά ως προς τις τράπεζες επιτόκια;
Πρόκειται για μία win-win κατάσταση –με κερδισμένους το κράτος και τα φυσικά πρόσωπα- καθώς το δημόσιο θα αντλήσει χρήματα με μηδαμινό κόστος, χαμηλότερο από αυτό που πετυχαίνει στις διεθνείς αγορές , και τα φυσικά πρόσωπα , οι Έλληνες πολίτες δηλαδή , θα πετύχουν αποδόσεις ίσες ή μεγαλύτερες από τα τραπεζικά προϊόντα και αφορολόγητες εάν τα ομόλογα κρατηθούν μέχρι τη λήξη τους .
Έτσι οι αποδόσεις των ομολόγων θα μείνουν εντός συνόρων , στα μικρομεσαία στρώματα* , με τα χρήματα αυτά να «πέφτουν» στην ελληνική αγορά ή να επανεπενδύονται .
Έτσι λοιπόν προκύπτουν δύο ερωτήματα:
-Υπάρχει βούληση;
Αλλά κυρίως
-Μπορεί o μικρομεσαίος έλληνας να αποκαταστήσει τη σχέση του με το κράτος , να εμπιστευτεί και να επενδύσει σε κρατικά ομόλογα;
*Αναφερόμαστε στα μικρομεσαία στρώματα , καθώς στα λαϊκά ομόλογα υπάρχει ανώτατο όριο στο κεφάλαιο που αντλείται ανά ΑΦΜ και αφορά μόνο φυσικά πρόσωπα.
* Ο Παναγιώτης Ζήσης , είναι μεταπτυχιακός φοιτητής Λογιστικής & Χρηματοοικονομικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και απόφοιτος Οργάνωσης & Διοίκησης Επιχειρήσεων του ίδιου πανεπιστημίου.