Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος
«Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται να ‘ρθουν» Μπ. Μπρεχτ
Η ελπίδα! Η απόλυτη βεβαιότητα για ένα καλό, επιθυμητό και ωφέλιμο. «Εφόσον ζω, ελπίζω», ήταν η δεδηλωμένη πίστη των Ρωμαίων. Η ιστορία απέδειξε το αντίθετο. «Εφόσον ελπίζω, ζω». Οι άνθρωποι ελπίζουν! Δραστηριοποιούνται, μιλούν πορεύονται και βουλεύονται, ποθούν και αναπνέουν… Ζητούν, προγραμματίζουν, επιδιώκουν και -πολλές φορές- αναθεματίζουν…. Κι όλα αυτά κάτω από τη σκιά της ελπίδας, της απόλυτης αυτής βεβαιότητας ότι θα συμβεί κάτι καλό, επιθυμητό, ευχάριστο και ωφέλιμο. Με την ελπίδα ο καθένας ζώνεται, παλεύει, αγωνιά και αγωνίζεται για να πετύχει κάτι δημιουργικό που θα βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του ή θα τον καταξιώσει ως άνθρωπο-δημιουργό. Και οι επαναστάσεις στην ελπίδα στηρίχτηκαν. Στην ελπίδα της λευτεριάς.
«Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς, αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμε την επανάσταση….», θα ομολογήσει αργότερα ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Πράξεις μεγάλες, αληθινές και υπερπραγματικές σχεδιάζονται και πραγματοποιούνται με οδηγό, σηματωρό και διαφεντευτή την ελπίδα. Με την ελπίδα ανασαίνει ο κόσμος και γι’ αυτό πολλές φορές δίνει και τη ζωή του στον αγώνα!
Η ελπίδα δίνει ζωή. Μ’ αυτή αντρειεύει και θεριεύει ο άνθρωπος, ονειρεύεται και ονειροδέρνεται, βολεύεται με το πρόσκαιρο ελπίζοντας στο αιώνιο και επιζητώντας, βέβαια, το αληθινό. Και η ειρήνη ελπίδα είναι. Ελπίδα για μια ειρηνοφόρα ζωή, αμοιβαίου σεβασμού και αλληλοκατανόησης. Άνθρωποι και λαοί. Άτομα και πληθυσμοί. Χωρίς διακρίσεις που πηγάζουν από τη φυλή, το χρώμα, την πολιτιστική τους ταυτότητα και την εθνική τους ιδιοπροσωπία. Ελπίδα για μια Άνοιξη-απάντηση, αφού «μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει». Πάμπλο Νερούδα
Κι αυτή η Άνοιξη φέτος κατέπεσε βαριά και κορωνοϊόπληκτη. Άνθρωποι χάνονται, πληθυσμοί ολόκληροι μολύνονται, κοινωνικοοικονομικά συστήματα μηδενίζονται, η επιστήμη «σηκώνει τα χέρια» και ο άνθρωπος πλέον κλεισμένος αναγκαστικά στο σπίτι, ενεός παρατηρεί τη «δράση», την εξάπλωση και την καταστροφή που επιφέρει ο ιός. Οι άνθρωποι επιδιώκουν να επιβιώσουν. Κανόνας ζωής είναι γραμμένος στον γενετικό μας κώδικα. Γι’ αυτό και οι επιδρομές στα ράφια των καταστημάτων με τα τρόφιμα είναι απόλυτα δικαιολογημένες. Μέχρι εκεί. Κάθε πανούκλα και κάθε συμφορά θέλει την αντιμετώπισή της. Την επαγρύπνηση και τη γνώση. Τον προγραμματισμό και την προετοιμασία για τον κατακλυσμό. Και ο «κατακλυσμός» αυτός ίσως και να μην αφήνει κανένα περιθώριο ελπίδας, διεξόδου ή καμιά πιθανότητα νίκης και θριάμβου. Ο άνθρωπος όμως θα αντιτάξει την ψυχή του, το ήθος και τη διάνοιά του. Την κοινή πορεία και την κοινή αντίληψη.
Η ατομική ευθύνη μπορεί να δίνει λύσεις… Δεν ντύνει όμως την ανυπαρξία οποιασδήποτε κοινωνικής χροιάς. Διαφορετικό θα είναι το μέλλον. Ο ιός μερίμνησε. Πού θα χτίσει ο άνθρωπος; Σε αρχές, δικαιώματα και πολιτισμό με κοινό παρονομαστή τον Άνθρωπο ή μήπως η ανθρωπότητα θα μετατραπεί σε ένα θερμοκήπιο όπου θα βλασταίνει και θα αντρειεύει η βαρβαρότητα και η εκμηδένιση κάθε αξίας και ως εκ τούτου και της ανθρώπινης ύπαρξης; Η ελπίδα υπάρχει. Αν ο κορωνοϊός κατανικήσει την ελπίδα, τότε αληθινά θα κυριαρχήσει ο όλεθρος. Από τον ίδιο τον άνθρωπο εξαρτάται…
