Οι κόρακες και οι κόλακες

Υπό του πρωτοπρεσβυτέρου, Ιωάννου Λάκκα

συνταξιούχου – εκπαιδευτικού

Στη ζωή των ατόμων και των λαών υπάρχουν στιγμές που αποκαλύπτουν το αληθινό περιεχόμενο της ψυχής. Κι οι στιγμές αυτές, σχεδόν πάντα, είναι δυσχερείς περίοδοι, αντιξοότητες που φαίνονται ανυπέρβλητες, συντριπτικές. Μέσα σ’ αυτό το καμίνι των δυσκολιών θα δοκιμασθεί υποχρεωτικά η ψυχή του ανθρώπου η του λαού. Μέσα απ’ αυτές τις ιστορικές στιγμές θα ξεπεταχθούν οι μεγάλοι ήρωες, οι άνθρωποι εκείνοι που κρατούν ψηλά τη σημαία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, έστω και ματωμένη, δείχνοντας έτσι στους απερχόμενους τη λεβεντιά του εσωτερικού τους κόσμου. Μέσα απ’ αυτές τις μεγάλες στιγμές θα αναδειχθούν οι οδηγητές, οι ηγέτες, αυτοί που αξίζει να δείχνονται στους απογόνους, με την προτροπή να τους μιμηθούν. Όμως στις δύσκολες ώρες αποκαλύπτονται και οι δουλόφρονες, χαμερπείς, οι άνθρωποι εκείνοι που έμαθαν στην καθημερινή τους ζωή να γλύφουν και να κολακεύουν.

Είναι οι άνθρωποι της ευκαιρίας που χαϊδεύουν κάποιο ψηλά ιστάμενο πρόσωπο είτε αυτό είναι πολιτικό η Εκκλησιαστικό, που με τη σειρά του καλείται να αμείψει τον κόλακα, αφού η πλεονεξία και η κολακεία είναι δίδυμες αδελφές. Γι’ αυτό και ο Παύλος αποτρέπει τους χριστιανούς λέγοντας ότι “ούτε γάρ ποτε εν λόγω κολακείας εγενήθημεν, καθώς οίδατε, ούτε εν προφάσει πλεονεξίας, Θεός μάρτυς” (Α’ Θεσ2,5), δηλαδή δεν πλησιάσαμε κανένα με λόγο κολακείας, καθώς το γνωρίζεται, για να υποθάλψουμε τις αδυναμίες του, ούτε χρησιμοποιήσαμε το κήρυγμα ως πλεονεξία η φιλοχρηματία. Ο Θεός είναι μάρτυρας γι’ αυτό. Οι κόλακες είναι παράλληλα και συκοφάντες. Στην προσπάθειά τους να φανούν άνδρες καθώς πρέπει, σπιλώνουν πρόσωπα, καταρρακώνουν υπολήψεις, πατούν “επι πτωμάτων” σαδιστικά και απάνθρωπα, παρατείνοντας έτσι την παραμονή τους στο στρατόπεδο των κοράκων και των κολάκων. Οι κόλακες συγκεντρώνουν την γενική καταφρόνηση και απέχθεια, προκαλούν ναυτία. Γι’ αυτό και οι αρχαίοι πρόγονοί μας έλεγαν: “είναι προτιμότερο να πέσεις στα χέρια (η καλύτερα στα νύχια) των κοράκων παρά των κολάκων, γιατί οι πρώτοι τρέφονται με πτώματα, ενώ οι δεύτεροι καταβροχθίζουν ζωντανούς”.

Ο χρόνος είναι εκείνος που θα αποκαλύψει τον αληθινό ρόλο τους και θα χάσουν τα προνόμιά τους. Άνθρωποι ψεύτικοι με παραχαραγμένες ιδέες, που έχουν χάσει και τη γεύση και την αγωνία της αλήθειας, με πράξεις ευτελείς, έτοιμοι πάντα με την ακατάσχετη ψευδολογία τους να διαβρώσουν τη ζωή και τον άνθρωπο. Είναι άσκοπα όντα της στιγμής, χωρίς πνευματικούς στόχους, πασχίζουν να κερδίσουν το εφήμερο και μάλιστα μερικοί εξ’ αυτών βρίσκονται σε χώρους που δεν πρέπει να βρίσκονται. Κορδώνονται σαν νάνοι με ξυλοπόδαρα και αφήνουν τον μέσα τους κόσμο να τρέφεται με την ψευδαίσθηση ότι μας “δουλεύουν”, ότι αυτοί είναι οι “έξυπνοι” και οι άλλοι “οι αφελείς”. Κινούνται ύπουλα, συνωμοτικά, διαφεντεύουν τα συμφέροντά τους με μια αυτοπεποίθηση που σε τρομάζει. Χωρίς εσωτερικά ερείσματα, χωρίς ιδανικά. Θρασείς και φαύλοι, ασκούν με μαστοριά ένα έργο καθαρά κατεδαφιστικό.
Τα πρόσωπα θ’ αλλάζουν στο σκηνικό της γης, τα γεγονότα θα διαδέχονται το ένα το άλλο, όμως οι κολακείες θα επαναλαμβάνονται με μια μονοτονία εκνευριστική.
Θα υπάρξει εποχή που δεν θα σημαδευτεί απ’ την αδιαντροπιά των κολάκων; Το παρελθόν και το παρόν της ανθρωπότητας δεν μας δίνουν το δικαίωμα να πιστέψουμε κάτι τέτοιο.-