Οι πληγές του e-shopping
Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης
Την 1η Νοεμβρίου έκανα μία παραγγελία αξίας 14 ευρώ από ελληνικό ηλεκτρονικό κατάστημα. Πλήρωσα με την κάρτα μου, έλαβα το επιβεβαιωτικό email και τον σύνδεσμο από τον οποίο μπορώ να παρακολουθώ την πορεία του πακέτου μέχρι το σπίτι μου. Η αλήθεια είναι ότι ως καταναλωτής επέδειξα αφελή συμπεριφορά, υποθέτοντας ότι το προϊόν που αγόρασα βρίσκεται κάπου εδώ, σε μία ελληνική αποθήκη. Παρακολουθώντας την πορεία της αποστολής, διαπίστωσα ότι το πακέτο μου ξεκίνησε το μακρινό του ταξίδι στις 3 Νοεμβρίου από την Κίνα. Στις 8 Νοεμβρίου έφτασε στη Λιέγη. Και εκεί παραμένει ως σήμερα, άγνωστο αν και πότε θα φτάσει στα χέρια μου.
Επικοινώνησα με το ηλεκτρονικό κατάστημα από το οποίο έκανα την αγορά, κακίζοντας πρώτα τον εαυτό μου που εμπιστεύτηκε έμπορο χωρίς δέσμευση για την ημερομηνία παράδοσης -η Amazon σου δίνει ένα σαφές χρονικό πλαίσιο παράδοσης και δυνατότητα επιστροφής χρημάτων σε περίπτωση καθυστέρησης. Μία Βασιλική, χωρίς άλλα στοιχεία, μου απάντησε με αυστηρό ύφος, ότι δεν είμαι εξοικειωμένος με θέματα διεθνούς εμπορίου. Με ενημέρωσε δε, ότι αν διάβαζα προσεκτικά τους όρους χρήσης της υπηρεσίας θα έπαιρνα απαντήσεις. Πράγματι, στο κείμενο που συνήθως δεν διαβάζει κανείς, σημειώνουν ότι η παράδοση του προϊόντος μπορεί να πάρει ως και 90 μέρες.
Παραγγέλνεις κάτι που χρειάζεσαι για τον χειμώνα και σου έρχεται την άνοιξη. Ας πρόσεχες να κάνεις την παραγγελία σου τον Αύγουστο.
Η μηχανή, λοιπόν, δουλεύει κάπως έτσι: κάποιος μεταφράζει τις πληροφορίες ενός προϊόντος στα ελληνικά, στήνει το ηλεκτρονικό κατάστημα και απλώς μεταβιβάζει παραγγελίες στην Κίνα κρατώντας την προμήθεια του. Εύκολο, δεν κοστίζει τίποτα και είναι σίγουρα λεφτά στην τράπεζα. Τα κορόιδα μπορούν να περιμένουν.
Αλλά δεν αρκεί να έρθει το προϊόν στην ώρα του. Το θέμα είναι να συγχρονιστείς με τον διανομέα. Και σε αυτό απέτυχα, κατά την παραλαβή του βιβλίου Ομπάμα. Ο κούριερ δεν με βρήκε σπίτι. Άφησε σημείωμα για να επικοινωνήσω μαζί τους. Έστειλαν και μήνυμα στο viber. Τηλεφωνούσα δύο μέρες -μέτρησα 19 κλήσεις. Δεν σήκωναν το τηλέφωνο. Πήγα στα γραφεία τους. Απ’ έξω είχε σχηματιστεί μία μικρή ουρά με καμιά δεκαριά ανθρώπους, στην ίδια κατάσταση με μένα. Μουρμούρα και νεύρα. Η υπάλληλος απλώς σήκωνε αργά το κεφάλι της και έλεγε ότι έχει πέσει αρκετή δουλειά, δεν μπορούν να σηκώνουν και το τηλέφωνο. Τη ρώτησα για ποιο λόγο να πληρώνω κούριερ αν είναι να μετακινηθώ για την παραλαβή του προϊόντος. Σήκωσε τους ώμους.
Τρεις μέρες μετά έζησα πάλι την ίδια ταλαιπωρία με άλλη εταιρεία. Το θέμα με τις εταιρείες διανομής δεν είναι, φυσικά, καινούργιο. Υπάρχει δε πλήθος καταγγελιών από πελάτες που, ενώ είναι στο σπίτι, βρίσκουν κάποια στιγμή το σημείωμα που λέει ότι διανομέας πέρασε και δεν τους βρήκε. Επί του συγκεκριμένου είναι βάσιμη η υποψία (υπάρχουν και σχετικές καταγγελίες) ότι οι εταιρείες για λόγους κόστους και ταχύτητας προτιμούν να αφήνουν το σημείωμα στο σπίτι, στέλνοντας τους πελάτες στο τοπικό κατάστημα. Έτσι ο κούριερ δεν κάνει δρομολόγια «φορτωμένος», μοιράζοντας μόνο τα σχετικά σημειώματα. Από την άνοιξη και μετά ο όγκος δουλειάς των συγκεκριμένων εταιρειών έχει πολλαπλασιαστεί. Φαίνεται ότι δεν έγινε το ίδιο με τις επενδύσεις τους σε υποδομές και προσωπικό. Αντί, λοιπόν, να αναπτύξουν τις υπηρεσίες τους, υιοθέτησαν ολιγοπωλιακή συμπεριφορά, γνωρίζοντας ότι καταναλωτές και επιχειρήσεις δεν έχουν εναλλακτικές λύσεις. Και τι μπορεί να κάνει ο καταναλωτής για αυτό; Απολύτως τίποτα.
Άλλωστε τις περισσότερες φορές δεν επιλέγει ο ίδιος, ο τελικός καταναλωτής, την εταιρεία που θα τον εξυπηρετήσει. Αλλά και να την επέλεγε, δεν θα άλλαζε κάτι. Υπάρχει κανείς στις αρμόδιες Αρχές που να ελέγχει πώς λειτουργούν σήμερα αυτές οι εταιρείες;
Πηγή: Protagon.gr