Οι συγγραφείς αποκαλύπτουν… τα μυστικά τους στον Ε. Ιντζέμπελη

ΝΙΚΟΣ ΤΑΚΟΛΑΣ
Εμπνέομαι από παλιά και νέα διαβάσματα, από τη σιωπή, από τις μνήμες της Πίνδου

Από μικρό παιδί ένιωθα διαφωνία με όσα συνέβαιναν γύρω μου. Θεωρούσα ότι δεν υπήρχε μια κατανοητή λογική. Η πραγματικότητα μού φαινόταν σαν ανάστροφη περιστροφή μιας σβούρας –με το κεφάλι κάτω- ή σαν διαρκής προσπάθεια να ισορροπήσει μια πυραμίδα πάνω στην ακίδα της μύτης της και όχι στη βάση της. Άρχισα να καταγράφω σταδιακά σκέψεις, ιδέες, απόψεις για το πώς να χειριστώ τούτη την παρέκκλιση, που μου προκαλούσε αρνητικά συναισθήματα. Σημαντική βοήθεια στη διαχείριση της κατάστασης ήταν το διάβασμα και το γράψιμο, όπου συναντούσα περισσότερους «ασύμβατους» ανθρώπους. Τελικά κατάλαβα ότι ..ανήκα σ’ αυτούς και γράφω για να γνωρίσω τον εαυτό μου και τους άλλους, μέσα σε έναν κόσμο τουλάχιστον παράδοξο. Η ενηλικίωση έφερε την «ωρίμανση», δηλαδή ένα βιώσιμο επίπεδο συμβιβασμών. Το γράψιμο έδινε στη ζωή μου ένα νήμα – μια έννοια.

Γράφω διηγήματα και μυθιστορήματα. Επιπλέον καταγράφω γνωμικά και αποφθέγματα, που γεννιούνται κυρίως από τα γραψίματά μου, ελπίζοντας κάποτε να δημοσιευτούν. Κατά περιόδους καταπιάνομαι και με ποίηση – πρόζα, που είναι ό,τι περισσότερο αποδέχομαι και με συγκινεί σ’ αυτή.
Συμπτωματικά και τα δύο μυθιστορήματά μου εκδόθηκαν σαν βραβεία σε διαγωνισμούς εκδοτών. Αγαπώ και τη λογοτεχνική Κριτική, επειδή σου δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσεις το έργο των δημιουργών καλύτερα, αλλά και ως πού μπορεί να φτάσει το βάθος της γραφής.

Σαν παιδί είχα, ευτυχώς, πολλά λογοτεχνικά βιβλία, αφού στο άμεσο συγγενικό μου περιβάλλον υπήρχαν δύο δάσκαλοι. Θυμάμαι τις εξαιρετικές συλλογές «Τα Αγαπημένα μου Διηγήματα», που μου χάρισαν και άνοιξαν το όνειρό μου για το λογοτεχνικό αναγνωστικό ταξίδι. Η παραφιλολογία της εποχής (Περιοδικά τύπου Μικρός Ήρωας, Μικρός Σερίφης κλπ) έκανε τα καλοκαίρια μου πιο ευχάριστα. Έμαθα να σέβομαι αυτό το ταπεινό είδος, που συχνά παρήγαγε άξιες συγκινήσεις. Αναφέρεται ότι οι μεγάλοι του είδους, όπως ο Ντοστογιέφσκι, έπαιρναν σοβαρά υπ’ όψη επιλεγμένα λαϊκά αναγνώσματα, επειδή έδιναν ζωντάνια και αληθοφάνεια στις σκηνές των βιβλίων τους. Τα πάμφθηνα «Κλασσικά Εικονογραφημένα», (συνήθως μεταχειρισμένα), προσέθεσαν την ..εικόνα στο λόγο και υπήρξαν οι πρεσβευτές των αντίστοιχων μεγάλων βιβλίων για τη γνωριμία με τον Φιλέα Φογκ, τον Ιβανόη, τους 3 Σωματοφύλακες, κλπ.

Ακολούθησαν έντονα διαβάσματα στην παγκόσμια παιδική λογοτεχνία και στη συνέχεια στην κλασσική λογοτεχνία ενηλίκων, με μια πρώτη διαδρομή από τον Βερν στον Ουγκώ κι από το Δουμά στο Ζολά. Το έντονο διάβασμα μείωσε το ρυθμό του κατά τις πανεπιστημιακές σπουδές, αλλά και για χρόνια στη συνέχεια λόγω των απαιτήσεων του επαγγέλματος (μηχανικός). Παράλληλα, όμως, στα αναγνωστικά ενδιαφέροντα εντάχθηκαν το δοκίμιο, πολιτικό και καλλιτεχνικό, η ψυχανάλυση και άλλες εισαγόμενες προτάσεις – επιρροές, κυρίως γάλλων φιλοσόφων.
Η ..σφοδρή επιστροφή στη λογοτεχνία σημειώθηκε αργότερα με συστηματικά πια διαβάσματα της Παγκόσμιας λογοτεχνίας Λατινοαμερικανικής και Ευρωπαϊκής, καθώς και Ανατολικής με συγγραφείς από τους θεωρητικούς Μπαχτίν, Λούκατς κλπ, μέχρι τους γνωστούς Ρώσους κλασσικούς.

Η επί χρόνια σκόρπια γραφή και η διασπορά κειμένων μου στο διαδίκτυο οργανώθηκαν συστηματικά πια, το 2011 με το πρώτο βιβλίο μου. Η σχέση με το χαρτί διάβασμα και γράψιμο έκτοτε είναι συνεχής και στοχευμένη.
Σήμερα εμπνέομαι από παλιά και νέα διαβάσματα, από τη σιωπή, από τις μνήμες της Πίνδου, όπου ζήσαμε ακολουθώντας το δασικό πατέρα μου, την επικαιρότητα, τις τυχερές αλλά ..απρόβλεπτες συναντήσεις με τη μούσα, τη διαρκή συμμετοχή σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς – Εκθέσεις Φωτογραφίας – Ζωγραφικής, Μουσικές εκδηλώσεις, επισκέψεις Μουσείων, Δημόσιες Συζητήσεις κ.α.τ.

Το τελευταίο έργο μου, «Οι 32 ώρες της Θεάς», από τις Εκδόσεις «ΕΝΤΥΠΟΙΣ», ήταν βραβείο διαγωνισμού του εκδότη. Είναι νουβέλα με θέμα μια ερωτική ιστορία, στη Θεσσαλονίκη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσω αυτής προσπάθησα ουσιαστικά να υμνήσω με τη σειρά μου την πόλη των χιλιετιών.
Μια παράξενη ελληνο-γαλλίδα καθηγήτρια πιάνου, η Αυγερινή Γιαννακού, που τις νύχτες συχνάζει στα καφε – σαντάν της παραλίας και ένας Γάλλος αξιωματικός ο Μορίς Ντιμόν φλερτάρουν, ποθούνται αλλά δεν μπορούν να σμίξουν επειδή υπάρχουν αφανή εμπόδια, που καθιστούν το πάθος τους απαγορευμένο και ανεκπλήρωτο. Παράλληλα στην πόλη έχουν συρρεύσει συμμαχικά στρατεύματα της Αντάντ, ανεβάζοντας τον πληθυσμό σε 500 από 150 χιλιάδες, που ήταν πριν. Πρόκειται για το μεγαλύτερο συνοθύλευμα λαών και φυλών, ως τότε στην Ιστορία. Οι υπηρέτες των αξιωματικών της Αντάντ από Ασία και Αφρική, αποτελούν το δεύτερο επίπεδο ηρώων του βιβλίου, που κινούνται τα βράδια στα κακόφημα στέκια της πόλης, παράγοντας συνεχώς μικρές ιστορίες.

Ένας λυσσαλέος πόλεμος με γερμανούς κατάσκοπους και την αντικατασκοπία της Αντάντ μαίνεται. Κι απ’ την άλλη πλευρά, αφού οι μάχες κρίνονται μακριά από την πόλη, η πόλη βιώνει τη ραθυμία των ενστόλων, το φλερτ στο γυναικείο πληθυσμό, τις μουσικές ανατολικές στα καφέ-αμάν και δυτικές στα καφέ-σαντάν και τα βράδια την αναζήτηση της σωματικής εκτόνωσης στα πορνεία της Μπάρας και του ευρύτερου Βαρδάρη.
Το καλοκαίρι του 1916 καταφθάνει στην πόλη ο Βενιζέλος, επικεφαλής του «Κινήματος Εθνικής Αμύνης», βαθαίνοντας τον εθνικό διχασμό.
Η κατάσταση στην πόλη μεταβάλλεται συνεχώς, καταγράφοντας συγκλονιστικά γεγονότα και έτσι εξελικτικά φθάνουμε στην καταστροφική πυρκαγιά του 1917, όπου καταγράφεται μια υπερβατική πράξη θέωσης – ύμνος της πόλης. Αυτή η μυστηριακή πράξη – θέωση προέρχεται από την ολοκληρωτική συγκέντρωση δύναμης σε μια οντότητα, που μέσα από το θάνατο εκτονώνεται σε αίσθηση πνευματικά ανώτερη.
Σε ό,τι αφορά το «32» στον τίτλο του βιβλίου, 32 ήταν οι ώρες διάρκειας της πυρκαγιάς. Ο διαγωνισμός νουβέλας όριζε και αριθμό λέξεων. Συχνά μπαίνω στον πειρασμό ..να σκέφτομαι επέκταση του βιβλίου. Ίδωμεν.

Βιογραφικό

Γεννήθηκα στη Λάρισα και μεγάλωσα στα Γρεβενά, με καταγωγή το βλαχοχώρι Αβδέλα Γρεβενών, πατρίδα των πρώτων κινηματογραφιστών των Βαλκανίων, αδερφών Μανάκια που βασίζεται ο Θ. Αγγελόπουλος στο «Βλέμμα του Οδυσσέα». Ο πατέρας μου δούλευε στη Γεωργική Σχολή της Λάρισας, όπου γνώρισε τον ..Λιάπκιν. Μου μιλούσε γι’ αυτόν, αλλά τότε δεν καταλάβαινα, λόγω ηλικίας.
Σπούδασα Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και πέραν του κλασσικού αντικειμένου ειδικεύτηκα στο χώρο της Εφαρμοσμένης Οικολογίας (Εξοικονόμηση Ενέργειας, Προστασία Περιβάλλοντος και Ορνιθοπανίδας με νέες Τεχνολογίες – ΑΠΕ κλπ) και στο χώρο του Τεχνικού Δικαίου, επίλυση διαφορών σε τεχνικά πεδία (ατυχήματα, πραγματογνωμοσύνες κλπ). Έκανα, επίσης, μεταπτυχιακό σε διοίκηση και οικονομικά.
Έχουν εκδοθεί 4 βιβλία μου, έχω 8 βραβεία διαγωνισμών διηγήματος και 9 συλλογικές συμμετοχές. Σαν τιμή στην εποχή των διαγωνισμών προγραμματίζω μια συλλογή, που θα αποτελείται μόνον από βραβευμένα διηγήματα.

Ζω στη Θεσσαλονίκη, μετά από πολλά ταξίδια στον κόσμο, τα περισσότερα επαγγελματικά. Στο παρελθόν ασχολήθηκα με το πολιτικό δοκίμιο και την κινηματογραφική κριτική.