Σκάλα Κυψέλης – κορ. Ροϊστα (2.200μ) – Σκάλα Ράμιας
Την εξόρμηση στα Τζουμέρκα του Ορειβατικού Συλλόγου Άρτας περιγράφει με γλαφυρό τρόπο ο αρχηγός Χρήστος Κούρτης, που σημειώνει τα εξής: Η προγραμματισμένη εξόρμηση της Κυριακής 2/02/20 ήταν για τη Σκάλα Κυψέλης και επιστροφή από τη Σκάλα Ράμιας. Όταν μιλάμε για σκάλες στα Τζουμέρκα εννοούμε παλιά μονοπάτια που οι κάτοικοι των ορεινών κοινοτήτων ανέβαζαν τα ζώα τους για την αναζήτηση πλούσιας τροφής. Τα μονοπάτια αυτά καθώς περνάνε τα χρόνια και πλέον σχεδόν κανένας δεν τα περπατάει κινδυνεύουν να χαθούν.
Η ανάβαση ξεκινάει από το εκκλησάκι του πάτερ Κοσμά και μέσα από ένα πυκνό δάσος με κέδρα και έντονη ανηφορική πορεία καταλήγει στην αλπική ζώνη. Εδώ το τοπίο γίνεται πιο σκληρό και βραχώδες με τη σκάλα Κυψέλης ίσα να διακρίνεται. Μετά από μια ώρα βγαίνουμε σε εντυπωσιακό μπαλκόνι που οι ντόπιοι το ονομάζουν “στρούγκα του Καράλη”. Ακριβώς πίσω από το μπαλκόνι βρίσκεται ένας υπέροχος καταρράκτης ο οποίος προσφέρεται για φωτογραφίες.
Η ανάβαση συνεχίζεται με έντονη ανηφόρα και σε λίγο βρισκόμαστε στο Μεγαλολίβαδο. Μικρή στάση για ξεκούραση και επιχειρούμε να ανεβούμε στην πρώτη κορυφή τη Ρουίστα στα 2.218μ.. Το χιόνι για την εποχή πολύ λίγο και το μεικτό πεδίο χιονιού και βράχου δυσκολεύει αρκετά την ανάβασή μας. Σε 45 λεπτά βρισκόμαστε στην κορυφή Ρουίστα έχοντας απίστευτη θέα σε όλες τις κορυφές των Τζουμέρκων.
Στα ανατολικά μας απλώνεται ένα πέπλο από ομίχλη ακτινοβολίας (ένα φαινόμενο που δημιουργεί ουσιαστικά μια ζώνη από πυκνά σύννεφα ενώ πάνω από αυτή ο ήλιος λάμπει) πάνω από το οποίο φαίνονται οι κορυφές των Αγράφων σαν νησιά που ξεπροβάλλουν από μια θάλασσα από σύννεφα.
Συνεχίζουμε στην κορυφογραμμή με πορεία βόρεια και σε λίγο ανεβαίνουμε στη δεύτερη κορυφή τα Ακόνια στα 2.310μ, άγρια, βραχώδη, απότομα και εντυπωσιακά βράχια. Αφού ξαποστάσουμε επιστρέφουμε από το Βοϊδολίβαδο παρακάμπτωντας τη Ρουίστα και σε μια ώρα βρισκόμαστε στην έξοδο της Σκάλας Κυψέλης. Εδώ θα επιλέξουμε να κατεβούμε από το διπλανό λούκι την περίφημη Σκάλα Ράμιας που είναι πιο απότομη και πιο στενή και εξ’ ου και το άλλο όνομά της που είναι Κανάλα.
Με μεγάλη προσοχή στα πατήματά μας και μετά από σύντομη κατάβαση βρισκόμαστε στην έξοδο της Σκάλας της Ράμιας και όλοι μας θαυμάζουμε την υπομονή, την αντοχή και την καρτερικότητα με την οποία η κάτοικοι των χωριών ανεβάζανε τα υλικά από τις στάνες με τα χέρια τους και κατεβάζανε τα προϊόντα τους (τυρί, γάλα) πάλι με τα χέρια. Η σκάλα Ράμιας είναι τόσο απότομη που δεν μπορούσε να την κατέβει μουλάρι.
Περνάμε το παλιό συρματόπλεγμα που χωρίζει τα λιβάδια της Κυψέλης και της Ράμιας και σε μία ώρα είμαστε και πάλι στο εκκλησάκι του πάτερ Κοσμά. Εδώ θέλω να σταθώ στο χρέος που έχουν οι ορειβατικοί σύλλογοι να συντηρούν, να σηματοδοτούν και να διαφημίζουν αυτά τα αέρινα μονοπάτια μονοπάτια των ελληνικών βουνών.
Τέλος, ως αρχηγός, θέλω να ευχαριστήσω τους συμμετέχοντες για την άρτια συνεργασία μας. Η ανάβαση και η κατάβαση ήταν μια απαιτητική ορειβατική εμπειρία την οποία όλοι βιώσαμε με τον καλύτερο τρόπο.