Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ
Υπό του Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Λάκκα Θεολόγου
Συντ/χου – Εκπ/τικού
Ο Ακάθιστος Ύμνος είναι ένα από τα ωραιότατα Ποιήματα της Εκκλησιαστικής μας Υμνογραφίας. Η όλη ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου, οι χαιρετισμοί, όπως τους λέγουμε, πλημμυρίζουν την ψυχή μας με άρρητον γοητεία. Ίσως γιατί εξυμνούν την ωραιότητα της Παρθενίας, και ψάλλουν το υπέρλαμπρον το της αγνοίας, μιας γυναίκας, της αιώνιας γυναίκας. Ίσως γιατί αναφέρονται στην αυγή της Χριστιανικής πίστης, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Στη ζωή η αυγή όλων των μεγάλων αποκαλύψεων και γεγονότων έχει ιδιαίτερη ομορφιά, περισσότερο μυστήριο, απηχεί βαθύτερα στην ύπαρξή μας. Το πνεύμα στην αυγή είναι περισσότερο απαλλαγμένο από τη σάρκα, και γι’ αυτό οι σκέψεις του είναι αγνότερες και οι στοχασμοί του ιερότεροι. Ίσως γιατί μας δίνεται η χαρμόσυνη είδηση, ότι έρχεται ο Αναμενόμενος, ο Μεσσίας, εκείνος που θα κάνει τον εαυτό του οφθαλμούς για τους τυφλούς, αυτιά για τους κωφούς, ποδάρια για τους κοτσούς. Ίσως τέλος για όλα αυτά, μια Παρθένος αγνή, μια αυγή, ένας άγγελος, ένα κρίνο, ένας χαιρετισμός, μια χαρμόσυνη αγγελία, γίνονται στην πλέον υποβλητική εποχή του χρόνου,στην εποχή που αφυπνίζεται η φύση, και η ψυχή μας αισθάνεται την ανάγκη να αφυπνιστεί και αυτή.
Μια Παρθένος υπήρξε τόσο αγνή, που έδωσε αίμα στον σαρκωθέντα Θεό, και έγινε, σύμφωνα με τον Υμνογράφο, Θεού αχωρήτου χώρα, σεπτού μυστηρίου θύρα, έμψυχος Ναός, σκηνή του Θεού και Λόγου, Αγία αγίων μείζων.
Μια Παρθένος υπήρξε τόσο αγνή, που έδωσε αίμα στον σαρκωθέντα Θεό, και έγινε, κατά τον Υμνογράφο, σοφίας Θεού δοχείον, προνοίας αυτού ταμείον. Μία Παρθένος βρέθηκε τόσο άσπιλος, ώστε εκύησε τον Εμμανουήλ, και έγινε αυγή μυστικής ημέρας, ακτίς νοητού ηλίου, βολίς αδύτου φέγγους. Με ποιες λέξεις να σε προσφωνήσει κανείς, ω πανάχραντε κόρη, τι να σε ονομάσει, και αυτός ο άγγελος απορεί και εξίσταται. Χαίρε, κλίμαξ επουράνιε, δι’ης κατέβη ο Θεός. Χαίρε άρουρα βλαστάνουσα ευφορίαν οικτιρμών. Χαίρε, τράπεζα βαστάζουσα ευθηνίαν ιλασμών. Γέννησε τον απρόσιτο Θεό, και έγινε σ’ όλους προσιτός άνθρωπος. Ένωσε τον άνθρωπο με το Θεό, την πηγή της αγάπης, για να ανανεώσουμε μ’ αυτήν την ψυχή μας και να πετάξουμε στις πλέον ψηλές κορυφές του ιδεώδους. Ήρθε να αποσύρει από το βόρβορο και τα πάθη όσα δυστυχισμένα πλάσματα έχει αιχμαλωτίσει η αμαρτία, και να ανοίξει στην ψυχή τα παράθυρα της φυλακής της. Ο Θεός των οικτιρμών και του ελέουσς, αυτός που αγρυπνεί όχι μόνο για μας, αλλά και γ’ αυτά τα στρουθία, και ανατέλλει τον ήλιο και βρέχει, όχι μόνο για τους δκαίους, αλλά και για τους αμαρτωλούς.
Με την ενσάρκωσή Του ήρθε για να μυήσει τον άνθρωπο με ποιόν τρόπο θα φθάσει στη αλήθεια και το φως. Με την εσάρκωσή Του ήρθε να υποδείξει στον άνθρωπο, πως θα μπορέσει να δημιουργήσει μια ηθική προσωπικότητα. Πρέπει να λυτρωθούμε από τον εαυτό μας, να ορμήσουμε πέρα από το ατομικό μας συμφέρον, για να μπορέσουμε ν’ ανεβούμε σε ψηλότερες σφαίρες, για να βρεί η ψυχή μας την αποκάλυψη ολόκληρης της πραγματικότητας.