Ο καπαμάς και η αντιπολίτευση με συνταγή κατιμά…

Γράφει ο Χρήστος Μέγας

«Όταν στο Μαξίμου λειτουργεί παρακρατική ομάδα παρακολούθησης βγαλμένη από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας μας, δεν ψάχνεις για καλλιγραφία. Πρέπει να πεις τι πρέπει να γίνει»

Όσο μαίνεται ο πόλεμος και πλησιάζει ένας δύσκολος χειμώνας, τόσο επιβεβαιώνονται οι εκτιμήσεις ότι βιώνουμε το πιο αρνητικό σενάριο.
Η «παγωμένη» στασιμότητα στα μέτωπα της Ουκρανίας και η παράταση του πολέμου «δια αντιπροσώπων» τροποποιεί την συνολική προοπτική.
-Η ενέργεια παραμένει ακριβότερη, εν σχέσει με το κόστος από την πρόχειρη και απαράσκευη φυγή από τα παραδοσιακά καύσιμα. Το δε πετρέλαια πιθανότητα θα ανέβει κι άλλο λόγω του ρωσικού εμπάργκο, ενώ η διεθνής οικονομική ύφεση θα έπρεπε να πιέζει τις τιμές.
-Το χρήμα (επιτόκια) θα ακριβύνει περισσότερο απ όσο θα προκαλούσε ένας (απλός) νομισματικός πόλεμος ευρώ-δολαρίου και η απόσυρση των κεντρικών τραπεζών από τις αγορές κρατικών ομολόγων που αγόρασαν μέσα οικονομική κρίση και την πανδημίας, θα επηρεάσει ιδιαίτερα τον υπερχρεωμένο ευρωπαϊκό Νότο.
-Η συνολική αβεβαιότητα αποτρέπει τις εμπορικές τράπεζες από τα να δημιουργήσουν νέο χρήμα (χορήγηση δάνειων).

-Ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τις αγορές έχει μετατρέψει τη χώρα σε κανονική αποικία. Μόνο (πολυεθνικές) επιχειρήσεις με έδρα στο εξωτερικό μπορούν να δανειστούν με ανεκτούς όρους… Ένας ακόμη λόγος της διάσπασης μεταξύ πλουσίων και φτωχών στρωμάτων, ανάμεσα σε ψυχορραγούσες επιχειρήσεις και γιγαντωνόμενα «τζάκια».
Αυτό το δυσμενές περιβάλλον, για όποιον θέλει πραγματικά να δει κατάματα την ελληνική πραγματικότητα, δεν μπορεί παρά να προκαλεί απογοήτευση. Το μόνο που μένει είναι μια σκληρή διαπάλη «κορυφής» για την πρόσβαση στους κοινοτικούς πόρους και την διασφάλιση των κρατικών συμβολαίων.
Στην χώρα μας, πιο έντονα ανάμεσα στον Δυτικό Κόσμο, έχει διαρραγεί η «συμφωνία της πρόσβασης και της ευημερίας».

Δεν μιλάμε για ευκαιρίες για όλους, αυτές έχουν εκλείψει. Αλλά για απόλυτους-«κάθετους» αποκλεισμούς.
Για παράδειγμα, τα φτωχά νοικοκυριά, εκτός από τους όρους επιβίωσης που προβάλλονται ως ένα βαθμό:
α/ δεν έχουν πρόσβαση σε φρέσκο γάλα (προφανώς δεν είναι το λευκό ρόφημα «ιδιωτικής ετικέτας» διάρκειας 7 ή 11 ημερών),
β/λείπουν οι ελεύθεροι χώροι και τα γήπεδα άθλησης (στην καλύτερη των περιπτώσεων παιδιά της πρώιμης εφηβείας γυμνάζονται ακόμη και μετά τις 11 το βράδυ, ενώ φτάνουν κατάκοπα στο σπίτι περασμένα μεσάνυκτα για να έχουν πρωινό εγερτήριο για το σχολείο στις 6 ή 6:30),
γ/τα παιδιά φοιτούν σε υποβαθμισμένα σχολειά, όπου η εκπαιδευτική διαδικασία πολλές φορές εξαντλείται στο φυλλομέτρημα των σελίδων του «επόμενου μαθήματος»…
Παρά ταύτα, τα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα δεν έχουν κατανοηθεί. Με την σύμπραξη και των… αστυνομικού περιεχομένου «δελτίων επικαιρότητας» που αναγιγνώσκουν ολημερίς τα ΜΜΕ, αλλά και με ευθηνή του πολιτικού προσωπικού…

Είναι τέτοιας έκτασης η προπαγάνδα και τόσο χαμηλής αξίας η τηλεοπτική «αντιπαράθεση» που εμφανίζεται σαν… λογικό να μπαίνουν έμμεσοι φόροι, ή να διατηρείται σε υψηλά επίπεδα ο ΦΠΑ στο γιαούρτι και το πετρέλαιο, μπροστά στον… κίνδυνο μην επωφεληθεί η αστική τάξη(sic) από τυχόν μειώσεις…
Το μόνο πρόβλημα που ξέφυγε από το ρυθμισμένο «άνωθεν» πλαίσιο κανονικότητας είναι η ακραία ακρίβεια. Την οποία εξέθρεψαν οι κυβερνώντες (απουσία ανταγωνισμού, διατήρηση υψηλής έμμεσης φορολογίας για την άντληση κρατικών εσόδων και την ψηφοθηρική «αναδιανομή» μεταξύ φτωχών καταναλωτών). Και τώρα ανέλαβαν –φευ- να τη … διορθώσουν με το «καλάθι του νοικοκυριού».
Αλλά και σε αυτή την περίπτωση αναμένεται να επιβεβαιωθεί ότι η «καθημερινότητα» είναι ανίκητη. Ικανή να καταπιεί πολλές πολιτικές… φιλοδοξίες.
Άρα, η σκληρή πραγματικότητα ανέδειξε τις κυβερνητικές ευθύνες και ότι για η κρίση δεν είναι αποκλειστικά εισαγόμενη.

Την ίδια στιγμή, αντί να συγκεντρώνονται τα βέλη στην αποτυχία της κυβέρνησης παρατηρούνται φαινόμενα διάσπασης έναντι του στόχου με μετακίνηση της κριτικής, από ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ και προσωπικά κατά του Νίκου Ανδρουλάκη. Ωσάν να θεωρούν επαρκή στόχο την κατίσχυση στην «κεντροαριστερά» έστω σαν «δεύτεροι», παρά την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία των κυβερνητικών προτάσεων και ιδεών που (έπρεπε να) προωθούν…
Ωστόσο, και αυτή η επιλογή διαχείρισης της «επόμενης ημέρας» δεν απέχει από την πολιτική της «καθαρότητας» και τους «τακτικισμούς», μομφές που απευθύνονται ήδη στους εσωκομματικούς αντιπάλους των («53+» κ.α.). Πολλά (προεδρικά) στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανίζονται να παραγνωρίζουν την κυβερνητική προοπτική κομμάτων, για την «σημαία ευκαιρίας» εντός της κεντροαριστεράς.
Σε μια τέτοια περίπτωση θα πρόκειται για την διάσπαση του πολιτικού στόχου. Που δεν μπορεί να είναι άλλος από την ανάδειξη του προβλήματος διακυβέρνησης και την αναζήτηση διεξόδου.
Αν αντί των εναλλακτικών προτάσεων εξουσίας επικρατήσει το θέμα της διαχείρισης μιας (τυχόν) ήττας και η «επόμενη ημέρα», πιθανόν το διάστημα έκτος εξουσίας θα είναι διαλυτικό για το ίδιο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και οι πρώτοι που δεν θα αντέξουν κάτι τέτοιο είναι οι… θηρευτές των θώκων που μετακινηθήκαν από το ΠΑΣΟΚ.

Όταν στο Μαξίμου λειτουργεί παρακρατική ομάδα παρακολούθησης βγαλμένη από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας μας, δεν ψάχνεις για καλλιγραφία. Πρέπει να πεις τι πρέπει να γίνει.
Η κοινωνία, κυρίως οι νέοι, δεν θα περιμένουν το «ξεκαθάρισμα» μεταξύ μενσεβίκων, σοσιαλδημοκρατών και αναρχικών ή πότε θα «ωριμάσουν» οι συνθήκες. Το περιβάλλον μεταβάλλεται σε μια στιγμή, με μια φράση, με ένα tweet, με τη φράση του πολύπειρου συνταξιούχοι για τον… καπαμά, που αποδόμησε το κυβερνητικό αφηγήματα για το «καλάθι του νοικοκυριού»…
Αλλά ο αντίλογος δεν πρέπει να είναι κατιμάς…

*Ο Χρήστος Μέγας είναι δημοσιογράφος
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο ieidiseis.gr